94. Oh Boy, that went wrong..

Met een bonzend hoofd werd ik wakker in een hotelkamer, omgeven door een vage waas van de vorige avond. Mijn lichaam protesteerde bij elke beweging, en het besef dat ik niet in mijn eigen kamer was, drong langzaam tot me door. "Waarom moet ik toch altijd zo veel drinken?" mompelde ik, terwijl ik probeerde mijn gedachten op een rij te krijgen.
Toen viel mijn blik op de gestalte naast me. Ze lag met haar rug naar me toegekeerd, haar huid blootgesteld aan het zachte ochtendlicht dat door de gordijnen sijpelde. Mijn nieuwsgierigheid won het van de bonkende pijn in mijn hoofd, en ik staarde even naar haar, hopend dat mijn geheugen me zou vertellen wat er was gebeurd. Het duurde even voor het tot me doordrong, maar daar lag Elise, in al haar glorie. Mijn hart maakte een sprongetje, maar dat werd al snel overschaduwd door een ongemakkelijk gevoel.
Plotseling werd ik me bewust van mijn eigen naaktheid en wierp snel een blik onder het laken om zeker te zijn van mijn constatering. Een mengeling van verbazing en verwarring overspoelde me. Wat was er precies gebeurd? Waar was ik beland? Hoe kwam Elise hier terecht? De puzzelstukjes van de avond begonnen langzaam op hun plaats te vallen, maar er waren nog veel gaten te vullen.
Ik herinnerde me flarden van een feest, champagne die rijkelijk vloeide, en Elise die me meesleepte op de dansvloer. De lichten, de muziek, het gelach – alles vermengde zich tot een vage herinnering. Wat ik niet kon achterhalen, was hoe we hier terecht waren gekomen, alleen in deze hotelkamer.
Ik staarde naar Elise, die nog vredig naast me lag te slapen. Haar golvende haar verspreidde zich als een zachte sluier over het kussen, en ik kon niet anders dan gefascineerd naar haar kijken. Een vage glimlach speelde om haar lippen, alsof ze droomde van iets moois. Terwijl ik haar zo bekeek, probeerde ik me te herinneren hoe we hier waren beland.
Mijn blik dwaalde door de hotelkamer, en overal lagen sporen van een tumultueuze avond. Mijn kostuum hing nonchalant over een stoel, naast het schitterende rode glitterkleed van Elise, dat als een kunstwerk op de vloer lag. Een fles champagne lag op zijn zij op een tafel, als een stille getuige van de festiviteiten die zich hier hadden afgespeeld.

Met mijn arm om Elise heen geslagen, liepen we samen naar het hotel waar ze deze nacht verbleef. Ondanks de zachte gloed van de straatlantaarns voelde alles een beetje vervormd, alsof de wereld mee danste op het ritme van de nacht. Op dit punt leek nog een drankje geen verschil te maken, dacht ik bij mezelf.
We strompelden samen door de straten, af en toe lachend om iets wat ongetwijfeld grappig was op dat moment. Gelukkig bereikten we snel het hotel, waar de warme lobby ons begroette. Eenmaal in de hotelkamer werd onze aandacht meteen getrokken door een fles champagne, klaar om ontkurkt te worden, met twee glazen en aardbeien die uitnodigend op ons wachtten. "Bill, wil jij deze openmaken?" vroeg Elise, terwijl ze op het bed plofte en een speelse blik in haar ogen had. Ik glimlachte en knikte. Ik liep naar de fles champagne en begon deze met een zachte plop te ontkurken. De bruisende vloeistof spoot een beetje over de rand van de fles, wat ons beiden deed lachen. Met bedrevenheid schonk ik de glazen vol, waarbij ik ervoor zorgde dat de aardbeien op de bodem van elk glas rustten als een zoete verrassing.
Ik schonk dus de sprankelende vloeistof in de glazen, en terwijl ik dat deed, kon ik niet nalaten om naar Elise te kijken. Haar ogen straalden nog steeds met dezelfde levendigheid als tijdens het gala.
Ik ging naast haar zitten op het bed en overhandigde haar een glas. "Op een onvergetelijke avond," zei ik met een glimlach terwijl ik mijn glas tegen het hare tikte. De belletjes van de champagne vulden de kamer terwijl we allebei een slok namen.
Elise keek me aan met een ondeugende glinstering in haar ogen. "Bedankt dat je deze avond nog specialer hebt gemaakt, Bill," zei ze met oprechte dankbaarheid in haar stem. De vraag die volgde, sneed door de feestelijke sfeer heen. "Had je dit niet liever met Alissa gedaan?" Ze sprak de woorden rustig uit, maar er lag een intense nieuwsgierigheid in haar blik.
Mijn ogen zochten instinctief de vloer op, en een zucht ontsnapte onopgemerkt. Elise, die haar glas neerzette, liet me echter niet met rust. Ze pakte mijn arm vast, dwong me om haar aan te kijken en zei, "Hey, Bill. Waarom bevries je elke keer als ik over Alissa begin? Dat was daarstraks op het galabal ook al."
Ik aarzelde even, zoekend naar de juiste woorden. "Het is niet dat ik niet van deze avond geniet, Elise. Je bent geweldig gezelschap en ik waardeer onze vriendschap. Maar..." Mijn stem stokte even, en ik slikte moeizaam. "Alissa is gewoon... anders."
Elise fronste haar wenkbrauwen, wachtend op meer uitleg. Ik haalde diep adem en vervolgde, "Ik ben met Alissa beginnen daten, ja. Ze is lief, begrijpend, en ik waardeer haar gezelschap. Maar er is een deel van mij dat altijd zal verlangen naar... iets dat ik dacht te hebben, iets dat niet kon zijn."
Het werd stil in de kamer terwijl Elise mijn woorden overwoog. Haar hand gleed van mijn arm, en ze leunde achterover, haar blik gericht op de glinsterende lichten van de stad buiten het raam. "Je bedoelt de andere Elise, nietwaar?" vroeg ze uiteindelijk, haar stem zachter.
Ik knikte bevestigend. "Ja, de andere Elise. Soms voelt het alsof ik in twee werelden leef, en Alissa staat aan mijn zijde in deze realiteit, maar er is altijd dat verlangen, die herinnering aan iets dat ik verloor."