174 || Einar Harding

Het was een paar dagen na de kaartverkoop. Het had niemand verbaasd dat elke avond van de show volledig uitverkocht was. Hoewel het ging om een schooloptreden, stond de show al jaren bekend als een hoogstand. Het was niet enkel een schooloptreden, het was ook het debuut van vele theater-leerlingen die zouden gaan doorbreken op het grote podium. Leerlingen en leerkrachten kwamen uiteraard, maar ook vanaf buiten kwam het publiek van heinde en verre om te genieten van een avond theater. R had al geruchten gehoord dat er meerdere grote critici aanwezig waren, en ook agents die op zoek waren naar nieuw talent om te mogen vertegenwoordigen. Hoe dan ook, de verwachtingen lagen hoog.

Vanavond was de première van de voorstelling en het maakte iedereen gespannen. Docenten liepen al bijna schreeuwend rond, de decorbouwers werden alle kanten op gestuurd en R dacht dat hij één van de technici in tranen zag nadat een van de lichten niet bleek te werken en ze deze ter plekke moesten repareren.

Misschien had hij mee moeten doen met de onrust, maar het getrek de hele dag maakte hem gek, dus in plaats van zich in de onrust te begeven, had hij zich op een muurtje buiten het gebouw neer laten zakken en was hij een sigaret aan het roken. Silvia was uren geleden al meegetrokken door Shizowitz om de makeup en haren op orde te krijgen, en R keek niet uit naar het moment dat ook hij aan de beurt was. Het was nog een uur tot de voorstelling begon, en vanaf zijn plek achter het gebouw kon hij precies zien hoe er auto’s de parkeerplaats op reden. Gezichten waren niet herkenbaar zo in het donker, maar hij wist gewoon hoe iedereen rondliep in hun beste kleding.

Bij elke auto die stopte, vroeg hij zich af of zijn plan gelukt zou zijn. Zonder dat Silvia het wist, had R met haar moeder samengespannen. Silvia had laten vallen dat ze het zo erg vond dat haar vader er niet bij kon zijn, waarop R naar Silvia’s moeder gegaan was. Samen hadden ze met Silvia’s vader geregeld dat hij zou komen vanavond, rechtstreeks afkomstig van het vliegveld na zijn missie. Hij had de première van zijn kleine meisje niet kunnen missen had hij gezegd.

De sigaret liet hij op de grond vallen en hij trapte deze uit. De nooddeur had hij op een kier laten staan, waardoor hij nu makkelijk naar binnen kon glippen – had hij gehoopt. Hij had amper een stap binnen gezet, of hij werd al begroet door meerdere stemmen die door elkaar heen riepen waar Romeo gebleven was, en ze hadden nog maar achtenvijftig minuten en had iemand Romeo gezien en kon iemand eindelijk eens regelen dat de kleding op de juiste plek kwam te liggen?