28. Online zoektocht

De keuken was gevuld met het zachte gepruttel van de koffiemachine, terwijl ik nerveus over de tafel staarde. Elise was druk bezig met het tonen van verschillende appartementen op haar laptop, en ik kon de opkomende nervositeit voelen bij de gedachte dat ze alleen zou gaan wonen. De keuze om haar eigen plek te vinden was voor mij onbegrijpelijk maar wel bewonderenswaardig, en het bracht ook een zekere mate van onzekerheid met zich mee.
Het appartement van de andere Elise was ondertussen opgeruimd door een schoonmaakdienst en stond opnieuw te huur. De gedachte dat David haar nieuwe woonplaats misschien te weten zou kunnen komen, joeg me een lichte rilling over de rug. Ik wilde er niet eens aan denken.
Elise begon met het laten zien van het eerste appartement. Mijn ogen gleden over het scherm, en op het eerste gezicht leek het er gezellig uit te zien. De ruimte was groot genoeg en had een moderne uitstraling. Mijn gedachten dwaalden af naar de mogelijkheden van hoe we de ruimte zouden kunnen inrichten, maar toen viel mijn blik op de locatie. Het appartement lag net buiten de stad, wat zou betekenen dat ik zeker een uur onderweg zou zijn als ik haar wilde bezoeken.
"Hmm," bromde ik bedenkelijk, terwijl ik mijn hoofd schudde. Elise keek op van haar laptop en peilde mijn reactie.
"Vind je het maar niets?" vroeg ze voorzichtig.
Ze knikte zachtjes en beet op haar lip. "Het is zeker een uur rijden," zei ik uiteindelijk.
"Vind je dat erg?" vroeg Elise, en ik merkte een bezorgde blik in haar ogen.
Ik zuchtte en ontmoette haar blik. "Ja, natuurlijk. Ik zou echt graag iets hebben dat dichterbij is. Dan kan ik je sneller zien," bekende ik.
"Oké," stemde ze in, en ik kon zien dat ze mijn zorgen begreep. De gedachte aan een appartement buiten handbereik zorgde voor een knoop in mijn maag, maar ik wilde niet egoïstisch zijn. Het was belangrijk dat Elise een plek vond die haar gelukkig maakte en tegelijkertijd praktisch was voor ons beiden.

Elise klikte verder, haar vingers sierlijk dansend over het toetsenbord van de laptop terwijl ze het volgende appartement op het scherm toverde. Haar ogen straalden van enthousiasme terwijl ze sprak: "Deze ligt hooguit een kwartiertje van hier."
Het nieuwe appartement, dat nu op het scherm prijkte, was beduidend kleiner dan zijn voorganger. Toch doorliepen we zorgvuldig elke foto, alsof we de sfeer van de kamers wilden proeven. Een kleine zucht ontsnapte aan mijn mond, niet van teleurstelling, maar eerder van bedachtzaamheid.
"Wat is er?" vroeg Elise, haar blik bezorgd op mij gericht.
"Ik zou toch graag hebben dat je een appartement zou vinden waar ik even naar buiten kan, op een balkon of zo," bekende ik. "Als ik dan een sigaret wil roken, wil ik niet buiten op straat staan. Anders weet heel Berlijn dat ik daar regelmatig ben en staat de paparazzi daar altijd."
Elise zuchtte begrijpend, een glimlach van instemming op haar gezicht. "Ja, je hebt gelijk. Dan schrap ik deze van de lijst," zei ze met een lichte toon van vastberadenheid. "Of" vervolgde ze.
"Dan moet je maar stoppen met roken," plaagde ze me, haar ogen sprankelend van ondeugd.
Ik reageerde met een lichte stomp, een glimlach op mijn gezicht. "Misschien ooit op een dag," riposteerde ik met een knipoog. Elise keek me aan, haar ogen vol genegenheid, en zei: "Hey, je weet dat dat van mij niet moet, hè." Mijn respons was een teder kusje op haar kaak.
"Ik vind je geweldig zoals je bent, Bill Kaulitz, en ik zou niets aan je willen veranderen," fluisterde ze met liefdevolle oprechtheid, en mijn hart smolt bij haar opmerking. De vlinders fladderden wild door mijn buik, gevoed door de warmte van haar woorden.
"Dus de volgende?" vroeg ze, zonder mijn antwoord af te wachten.

Elise liet me het volgende appartement zien, en ik kon mijn teleurstelling nauwelijks verbergen. Het leek alsof de tijd had stilgestaan in die ruimte. De keuken was bijna uit elkaar gevallen, en het behang op de muren deed denken aan dat van mijn grootmoeder. "Hoe ziet dit appartement er nu uit, Elise?" klaagde ik, terwijl ik mijn wenkbrauwen fronste.
"Ik ben er zeker van dat ik daar iets moois van kan maken," verdedigde ze haar keuze met een glimlach. Mijn zucht werd dieper, wetende dat met zo'n oude infrastructuur er vroeg of laat problemen zouden ontstaan, en dat ze vaker met de huisbaas aan de lijn zou hangen dan met iemand anders.
"Je moet niet bij alles nee zeggen, Bill. Anders vind ik nooit iets," zei ze, een tikkeltje gefrustreerd.
"Geef mij de laptop eens," zei ik en draaide het scherm naar me toe. Ik klikte een appartement aan dat aan mijn verwachtingen voldeed. Het had een moderne uitstraling, was niet te groot maar zeker niet te klein, en het beschikte over een ruim terras. Wat ik ook heel belangrijk vond, was dat het slechts 10 minuten van mijn appartement lag.
"Wat vind je van deze?" vroeg ik aan Elise, hopend op een positieve reactie. Ze begon echter al over de prijs te praten voordat ze überhaupt naar het appartement had gekeken. "Bill, heb je de prijs al eens bekeken? Ik moet het ook nog kunnen betalen, hè!"
"Dan betaal ik dat toch voor jou?" antwoordde ik meteen. Ik zag Elise rollen met haar ogen. "Nee, dat wil ik niet," siste ze.
Ik wilde net verder argumenteren toen Tom de kamer binnenkwam. "Ik wil jullie gezellige onderonsje niet onderbreken, maar Bill, ik denk echt dat we bijna moeten vertrekken als we nog op tijd willen komen," zei Tom. Elise sloot haar laptop en mompelde, "Oh shit, ik moet ook vertrekken."
Elise stond plotseling op, haar bewegingen gehaast en doelgericht. In een impuls raakte ik even haar arm aan, waardoor ze zich naar mij omdraaide. "We vinden het juiste appartement wel voor jou!" probeerde ik haar gerust te stellen. Een glimlach verscheen op haar gezicht, en haar ogen glinsterden dankbaar.
"Ja," beaamde ze met een zachte klank in haar stem. Haar hand gleed over mijn schouder en legde zich teder in mijn nek. Een korte, maar intense kus volgde, waarbij haar lippen de mijne beroerden. "Tot straks, Bill Kaulitz," fluisterde ze met een beloftevolle blik.
Ik keek haar na terwijl ze naar de voordeur liep, haar contouren elegant afgetekend tegen het licht. Haar tred, vol zelfverzekerdheid en gratie, liet een onuitwisbare indruk achter. De ruimte ademde nog haar aanwezigheid, een mix van parfum en de warmte die ze achterliet. De gedachten aan haar vertrek vulden mijn hoofd, en ik kon niet anders dan haar bewonderen – wat een vrouw.