30. Hilf mir fliegen

Een lichte spanning hing in de lucht terwijl ik besloot Bill te bellen over ons idee om een nummer van Tokio Hotel te coveren. "Wacht, ik ga even naar Bill bellen," fluisterde ik tegen Bas, die instemmend knikte. "Vraag dan ineens of het voor hem goed is dat we een nummer van Tokio Hotel gaan gebruiken," voegde Bas er snel aan toe.
Na een paar beltonen nam Bill al op met een vertrouwde stem die me meteen geruststelde. "Dag liefste," klonk het van de andere kant. Een speelse opmerking van Tom op de achtergrond liet me glimlachen voordat ik beleefd teruggroette. Georg en Gustav volgden met een hartelijke begroeting.
"Jongens," siste Bill geïrriteerd tegen zijn bandleden. "Sorry, ik heb niet veel tijd, Elise. Is er iets?" vroeg hij, en ik merkte de haast in zijn stem op. "Ik zal het kort houden," beloofde ik. "Ik kan nergens het nummer 'Hilf mir fliegen' terugvinden. Waar kan ik het beluisteren?" vroeg ik, mijn nieuwsgierigheid nauwelijks onderdrukkend.
"Hilf mir fliegen?" herhaalde Bill, en er was een vage ondertoon van verwarring in zijn stem. "Ik ken dat nummer niet. Ik denk dat ik me zou herinneren als ik zoiets geschreven had."
Even werd het stil aan de andere kant van de lijn, en ik kon zien hoe Bill nadenkend zijn hoofd schudde. "Misschien heb je over dit lied gedroomd," stelde hij voor. Ik dacht even na over zijn woorden. "Misschien heb ik erover gedroomd," mompelde ik, meer tegen mezelf dan tegen Bill. Maar toen vielen de puzzelstukjes op hun plek. "Wacht even, dit nummer bestaat niet in deze wereld," zei ik verbaasd.
Er viel een korte stilte aan de andere kant van de lijn, alsof Bill de informatie aan het verwerken was. "Wat bedoel je?" vroeg hij ten slotte.
"Ik bedoel, in mijn wereld is dat een bestaand nummer van Tokio Hotel, maar hier lijkt het niet te bestaan," legde ik uit. "Het is alsof het hier nooit geschreven is."
Bill was even stil en ik kon zijn bedachtzame overpeinzingen bijna voelen. "Misschien... Ik wist niet eens dat het mogelijk was."
Ik knikte, hoewel hij me niet kon zien aan de telefoon. "Misschien wel. Het is gewoon vreemd dat ik het hier niet kan vinden."
"Weet je wat, Elise? Beloof me dat je het vanavond voor me zingt," zei Bill met een lichte speelsheid in zijn stem
Een glimlach verspreidde zich op mijn gezicht. "Deal," stemde ik in. "Ik zal het vanavond voor je zingen. Maar nu moet ik gaan, we hebben nog wat werk te doen."
We namen afscheid aan de telefoon, en ik keek naar Bas met een mengeling van opwinding en verbazing.
"Wat zei Bill?" vroeg hij, zijn nieuwsgierigheid duidelijk zichtbaar.
"Hij kent dat nummer niet, Bas," zei ik, mijn gedachten ordenend. "Het bestaat hier gewoon niet."
Bas, altijd de ondersteunende kracht, glimlachte en moedigde me aan. "Nou, als het hier niet bestaat, betekent dat niet dat we het niet kunnen laten bestaan. Waarom probeer je het niet zelf te zingen? Wie weet wat voor unieke draai we eraan kunnen geven."
Ik twijfelde even. Wat als het nummer niet zo goed was als ik me herinnerde? Wat als ik niet kon tippen aan het origineel? Bas doorbrak mijn gedachten met een geruststellende glimlach. "Er is maar één manier om erachter te komen. Probeer het gewoon."
Plots voelde ik een mengeling van nervositeit en opwinding. Ik plaatste mezelf achter de microfoon, sloot mijn ogen en begon te zingen:
"Ich bin hier irgendwo gelandet, kann nicht mehr sagen, wer ich bin.
Hab die Erinnerung verloren, die Bilder geben keinen Sinn.
Bring mich zurück, bring mich nach Haus.
Ich schaff's nicht allein hier raus."
Terwijl de melodie door de studio galmde, voelde ik een golf van emoties over me heen spoelen. Het was alsof ik een brug sloeg tussen twee werelden, mijn eigen realiteit en deze wereld die me naar 'Hilf mir fliegen' hadden geleid. De klanken vulden de ruimte, en ik wist dat dit meer was dan alleen een lied.

Ik opende mijn ogen en zag Bas me verbaasd aanstaren. Zijn blik sprak boekdelen van verwondering en ontroering. "Hoe... hoe heb je dat gedaan?" vroeg hij nieuwsgierig.
Bas herstelde zich snel van zijn verbazing en glimlachte breed. "Elise, dat was prachtig! Het lijkt wel alsof dit nummer op jouw lijf geschreven is."
Ik voelde een warme gloed van trots mijn wangen kleuren. "Dank je, Bas. Het is gewoon vreemd dat dit nummer hier niet bekend is."
Hij pakte zijn gitaar en begon iets te spelen, een melodie die aansloot bij de sfeer van het nummer. "Zullen we het refrein nog eens proberen?" stelde hij voor.
Bas vulde de ruimte met zijn bedwelmende gitaarklanken, en ik voelde de muziek tot leven komen. Samen creëerden we iets nieuws, iets dat recht uit ons hart kwam. De tekst van het refrein herhaalde zich als een betoverende mantra, en ik wist dat we iets bijzonders aan het maken waren.
Na het zingen keken we elkaar aan, en er lag een onuitgesproken begrip tussen ons. Dit nummer was meer dan zomaar een cover; het was een creatie die uit de diepste hoeken van onze zielen kwam. Ik voelde me vervuld met een ongekende energie, alsof ik iets wezenlijks had ontdekt.
Bas glimlachte tevreden en begon meer akkoorden toe te voegen, de melodie evolueerde langzaam tot iets nieuws. Samen werkten we aan de muziek, en het nummer begon vorm te krijgen.
We experimenteerden met de arrangementen, voegden nieuwe elementen toe en perfectioneerden de harmonieën. Het voelde als een creatieve stroom, waarbij Bas en ik elkaar aanvulden en het nummer tot leven brachten. De tekst, oorspronkelijk een echo uit mijn wereld, kreeg nu betekenis in deze realiteit.

Later die middag stond Paul opnieuw in onze studio, zijn aanwezigheid vulde de ruimte met een serieuze sfeer. "Welk nummer gaan jullie toevoegen aan onze setlist?" vroeg hij, zijn blik gericht op Bas en mij.
Bas aarzelde niet en zette de sample op die we net hadden opgenomen. De muziek vulde de ruimte, en ik kon de nieuwsgierigheid in Paul zijn ogen zien terwijl hij aandachtig luisterde. Na het nummer klapte hij in zijn handen en glimlachte breed.
"Wauw, dat is prachtig!" riep hij enthousiast uit. "Het is ongelofelijk dat jullie op zo'n korte tijd iets zo machtigs hebben gecreëerd. Dit wordt een toevoeging van jewelste aan onze setlist."
Zijn woorden vulden de studio met een warm gevoel van voldoening. Het was fijn om te weten dat onze inspanningen gewaardeerd werden. Paul keek ons aan met een blik van bewondering, "Ik moet zeggen, jullie hebben echt talent."
Hij vroeg vervolgens of we mee wilden gaan naar de stafvergadering met Tokio Hotel. Bas en ik keken elkaar aan en schudden allebei ons hoofd. "Nee, dank je," zei ik lachend. "Vergaderingen zijn niet echt mijn ding, gelukkig hebben we jou daarvoor."
Paul lachte begripvol. "Ik begrijp het. Jullie focussen je maar op de muziek, ik zorg wel dat alles administratief in orde is."
Met die woorden nam Paul afscheid en verliet de studio, ons achterlatend met een gevoel van trots en opwinding.