Level 2
Ik zag bij mijn Q-llega een slim berichtje, dus dat ga ik ook even doen. Super leuk allereerst dat je The Veil of Magic wilt lezen
Dit is mijn eerste YA Standalone, so I'm hyped (and a little nervous). Ik ben van plan deze story uit te geven wanneer hij klaar is, dus laat het zeker weten als je een foutje tegenkomt of een plothole (grammar uitgesloten want ik weet dat dit een zwakke plek van mij is en daar focus ik me later op 
). Ontzettend bedankt alvast en veel plezier!
Ze begaven zich naar de slecht onderhouden herberg waar de groep zich al een aantal dagen in huisden. De geur van sterke drank en zweet sloeg Reyan in het gezicht toen hij de deur openhield voor Fay. Klinkende glazen en bestek die over borden heen schraapten drongen als een moker door zijn gehoorgang. Het was opmerkelijk hoe druk de kleine taverne van de herberg al was rond dit uur. Wellicht menig werkman die na zijn dagelijkse bezigheden zijn vrouw probeerde te ontwijken en zich tegoed deed aan een paar pinten honingbier. In ieder geval geen plek waar Reyan lang onder de mensen wilde blijven.
Ze manoeuvreerden door de menigte langs de bar, waar Ardin en Sohra rond een klein tafeltje in de hoek zaten. Ardins enorme zwaard stond tegen een uitstekende houten wand geleund, waardoor hun tafel enigszins van privacy werd voorzien. Reyan bleef zich verbazen dat Ardin dat ding zo gemakkelijk elke dag mee kon zeulen. Het lemmet kwam bij hem tot zijn borst, maar hij hoorde Ardin nooit klagen dat hij ook maar enigszins moeite had met het onmogelijke wapen. Een ding was zeker, het zou in ieder geval nooit gestolen worden. Wee de gebeente die dat ding op zijn teen liet vallen. Reyan was maar dankbaar voor zijn handige pantservuist. Die zat tenminste niet altijd in de weg en kon hij gewoon inklappen tot de goudkleurige, metalen band die zijn hele onderarm opvulde. Ardin hief zijn pils toen hij hun aanwezigheid in de drukte opving. ‘Waar waren jullie nou zo vroeg naartoe?’
‘Ik weet dat het voor jullie moeilijk te bevatten is,’ antwoordde Fay terwijl ze plaatsnamen, ‘maar “vroeg” is niet voor het middaguur.’ Reyan grinnikte. Zijn vriendin Fay was altijd erg direct, maar dat kon hij aan haar waarderen. Ze was daarnaast goudeerlijk en als je haar net zo lang kende als Reyan, dan wist je dat ze je nooit opzettelijk zou kwetsen. Al moest hij toegeven dat hij daar ook aan moest wennen toen hij haar als klein jochie leerde kennen. Sohra had daar nu nog moeite mee en de twee meiden konden daardoor geregeld botsen. Al was Sohra nou ook niet bepaald een warm, begripvol persoon, vond hij altijd. Haar tong was vaak zo scherp als de pijlen in haar koker. Ardin daarentegen nam eigenlijk alles wat je zei met een korrel zout. Die maakte zich weinig druk om dingen. Wat soms een fijn perspectief gaf. Maar hoe die twee elkaar hadden gevonden, Reyan begreep het niet. Hun Party’s Schutter en Krijgsman waren sinds de Academie een koppel en een grote toevoeging voor hun groep. Met Sohra konden ze vanaf een grote afstand aanvallen en door Ardins kracht maakte hij vaak met een slag al veel schade. En een bloederige bende ook. Dan was Reyan blij dat hij alleen oppervlakkige wonden kon creëren met zijn vuist. En botbreuken. En inwendige bloedingen. Eigenlijk was dat allemaal net zo erg.. Maar daarentegen had hij ook een ondersteunende functie door zijn Party te helen of te beschermen met krachtvelden. Daar voelde hij zich altijd meer in thuis.
‘Terwijl jullie nog op één oor lagen, zaten wij tot onze oksels in trollensnot,' vulde hij Fay aan.
Sohra proestte haar slok honingbier uit over de plakkerige tafel. Spetters van de bittere drank spatte in Ardins gezicht, die hij met een afkeurende blik richting zijn vriendin van zijn wang veegde. Sohra wreef haar arm onder haar kin door, terwijl ze verder lachte. ‘Gatverdamme. Wat voor beroerde queesten nemen jullie aan dan?’
‘We dachten er makkelijk vanaf te komen,’ verzuchtte Fay, ‘het bleek dat een holentrol ermee vandoor was. En we hebben ook maar een klein deel betaald gekregen uiteindelijk want dat hele ding zat onder de trollenkwijl.’ Ze trok een vies gezicht en keek toen naar haar handen. ‘Nu we het daarover hebben. Ik ga mijn handen wassen.’ Ze stond op van de tafel en liep mopperend naar de toiletten. 'Onhygiënische zooi..’
Sohra trok haar wenkbrauwen een keer op en nam een slok. 'Wat een treurige uitkomst. Ik zou nooit zulke queesten aannemen,' mompelde ze net hard genoeg in haar mok zodat Reyan haar kon horen.
‘Waar is Kyrin?’ Hij deed een poging haar te negeren, maar kon niet ontkennen dat elke keer als Sohra zo'n opmerking maakte, hij het gevoel had alsof hij een paar centimeter kromp. Hij wist al lang dat Sohra niet tevreden was met de hiërarchie in hun groep, maar hij kon daar toch ook niets aan doen? De Academie heeft hun groep nauwkeurig geselecteerd en hem vervolgens tot de Partyleider benoemd. Zij bepaalden wie daar geschikt voor was. Al had Reyan ook geregeld zijn twijfels over hun keuze, maar dat probeerde hij Sohra niet te veel te laten merken.
Zijn ogen bewogen richting de goktafels waar Sohra met een enkele, nonchalante vinger naartoe wees, zag hij hun laatste Partylid aan een van de tafels zitten, omringd door ruige havenlui. Kyrin was klein van postuur met een lief gezichtje, maar ze was absoluut niet om mee te sollen. Reyan had haar nog nooit kwaad gemaakt, maar dat was dan ook iets wat hij zo goed mogelijk probeerde te vermijden. Het meisje was niet op haar mondje gevallen en bovendien was ze nooit alleen. Ze had de meest angstaanjagende lijf beschermer die je maar kon bedenken. Kyrin was een Temmer, wat eigenlijk inhield dat ze een enorm monsterlijk wezen uit de schaduwen kon oproepen en zelf van lichaam kon wisselen. Een rilling liep over zijn rug bij de gedachte aan dat schaduwmonster. Hij had het beest nog nooit in de ogen durven kijken.
‘Hebben jullie dan nog rondgezocht naar queestes?’ vroeg hij uiteindelijk aan zijn vrienden. Hij wilde hen niet persé onder druk zetten, maar de hele middag aan de drank zitten, daar schoten ze ook niets mee op. Dan was een trollensnotqueeste nog de beste oplossing. Ardin klakte zijn tong. ‘Heel eerlijk, ik denk dat het onbegonnen werk ik.’
Met andere woorden.. Jullie hebben hier de hele middag zitten nietsdoen.
‘De interessante queestes zijn hier uitgeput,’ voegde Sohra daaraan toe. 'Ik zei al dat we hier nooit heen hadden moeten gaan.'
'Om eerlijk te zijn heb ik je nooit horen tegenstribbelen,' antwoordde Reyan snibbig, zonder haar aan te kijken. Hij kon wel raden hoe haar gezicht nu stond. Aan het geschraap van Ardin's keel te horen, die op die manier de aandacht van zijn vriendin probeerde te trekken, kon hij erop gokken dat ze boos was. ‘Zie je die groep waar Kyrin nu bij zit?’ zei ze vervolgens dodelijk kalm tegen hem.
Reyan volgde haar blik. Kyrin had ondertussen haar goktafel ingewisseld voor een ander en weer nieuwe slachtoffers voor haar spel geronseld. Er was geen twijfel mogelijk dat dit een andere Party was. Hun wapens hadden ze niet bij zich, maar de kledij gaf het duidelijk weg. De kwaliteit en stevigheid, maar bovenal de excentrieke kleuren was in groot contrast met de gerafelde, bruine kledij van het normale volk. Dat was niet ongewoon. Als een Party normale kledij zou dragen tijdens de gevechten, dan zouden ze veel te snel grote schade oplopen. Om nog maar te zwijgen over de bloederige bende die ze achteraf van hun tenue konden wassen. Nee, als Party waren hun uniformen gewassen in magisch water, speciaal betoverd door magiërs, zodat er geen spatje vuil op komt te zitten. Of dit in ieder geval gemakkelijk afgewassen kon worden.
Bij elk zat op de borst een pin gevestigd met het wapen van hun gilde. Reyan had er ook een van hun eigen guilde: De IJzertand Gilde. Hun pin had de machtige kop van een beer met ijzeren hoektanden op hun rode wapen. Het was een tamelijk hoge gilde, daar klaagde Reyan niet over. Al waren ze hier enkel in terechtgekomen dankzij de hoge status van zijn en Fays familie. Hun eigen Party echter, had nog een boel werk te doen om in de rangen te kunnen stijgen. De gilde waar hij nu tegenaan keek, waren de Bloedbogen, duidelijk te zien aan het wapen op hun borstpin; de drie pijlen die elkaar kruisten. Zij verzamelden veel klassen met grote reikwijdte, vandaar ook de naam. Maar bovenal zat deze Party hoger in de rangen, dat kon Reyan wel zien aan de wapens. Reyan voelde een steek van jaloezie. ‘Wat doen zij hier in dit gebied? Het is niet alsof hier voor hun veel uitdagends te vinden is.’
Ardin haalde zijn schouders op. ‘Tussenstop?’ Dat zou natuurlijk kunnen. Een Party met hun rang heeft een veel hoger queeste bereik. Sterkere monsters, rijkere klanten, bijzondere gebieden waar Reyans Party momenteel alleen nog over kon dromen. Natuurlijk waren ze pas een jaar of wat afgestudeerd aan de Academie en als je het op die manier bekeek groeiden ze geleidelijk aan omhoog in de rangen, maar voor Reyan duurde het allemaal te lang.
Fay nam ondertussen weer plaats en had voor hen beide een honingbier meegenomen. Reyan bedankte haar met een knikje en nam een paar gulzige slokken, alsof het nu pas daagde dat hij ontzettend veel dorst had. Zijn ogen weken niet van de goktafel.
‘Proost hoor,’ zei Fay terwijl ze aan de pint nipte. Reyan hief een vinger en ze grinnikte, de zware klanten echoed door haar mok. ‘Heb ik nog iets gemist?’
‘We overwegen te verkassen,’ zei Sohra resoluut en Fay keek haar verontwaardigd aan. Ze liet haar honingbier zakken. ‘Was je dat nog van plan te gaan overleggen?’
De Schutter haalde haar schouders op. ‘Ik dacht dat het wel duidelijk was.’
Reyan kon het niet ontkennen dat Sohra gelijk had. De queestes waren hier op. Hij kon er omheen blijven draaien, maar dat was een gegeven feit. Reyan kende Sohra echter lang genoeg om te weten dat zij dit al had overlegd zonder Reyan en Fays aanwezigheid. En gezien Reyan Partyleider was, was dat niet haar verantwoordelijkheid om dat in nauw gezelschap te overleggen.
Reyan negeerde de dames die vervolgens openlijk aan tafel begonnen te kibbelen en wierp kort een blik naar zijn vriend aan de andere kant van de tafel. Deze zuchtte alleen.
Kyrin was ondertussen van haar goktafel weggestapt. Het meisje rekte zich stevig uit en bewoog richting hun tafel. Aan de voldane grijns op haar gezicht te zien, had ze winst gemaakt. Of in ieder geval niet al te veel verloren. ‘En, wat is de schade?’
Kyrin sloeg een van haar blonde staarten over haar schouder en leunde op de tafel. Er lag een duivelse twinkeling in haar ogen. Reyan wierp kort een blik op de Party die neerslachtig bij de bar plaats had genomen. Dit moet iets goeds zijn.
‘Ik wil nooit meer horen dat ik een gokprobleem heb.’ Ze keek Ardin recht aan. Deze hief zijn handen verdedigend. ‘Je maakt me nu wel nieuwsgierig, Ky.’
Kyrin trok een rol perkament van haar riem en wierp deze op de tafel. Het papier rolde even door en bleef toen in het midden van de tafel stil liggen. Dit is- dit is een queeste! Warmte gloeide in Reyans binnenste. We hebben een queeste! Hij staarde naar het groene lint dat om de rol gebonden zat, de rand afgezet met goud en ineens voelde het alsof het zuur in zijn maag aan het borrelen was. Een hand leek zijn keel te omsluiten. Een hoge queeste.. Hij en zijn metgezellen staarden vol ontzag naar het stuk papier dat op de plakkerige taverne tafel lag. ‘Hoe?’ was het eerste dat uit zijn mond kwam.
Kyrin wees over haar schouder naar de beteuterde Party die momenteel hun spullen pakten om te vertrekken, een hoge queeste lichter. ‘Soms verlies ik opzettelijk, zodat ik ze in hun moment van overmoedigheid tot op de bot kan kaalplukken. Die zeevaart lui hebben misschien een deel van mijn spaargeld mee, maar ik had die Party al zien loeren. Daar valt soms veel meer uit te halen.’ Ze wees naar de rol op tafel. ‘En dit was veel meer waard dan die paar munten.’
Reyan pakte de rol van tafel. Zijn handen trilde lichtjes toen hij het lint lostrok en het papier langzaam open rolde. Met grote verbazing las hij de tekst die er in sierlijke letters op gekalkt stonden. ‘Het is van een hoge heer in Valoria ,’ las hij voor, ‘een belangrijke queeste met strikte geheimhouding. Hij geeft aan de details in privé door te nemen, maar stuurt ons naar de Noordelijke Woestenij.’ Hij keek zijn vrienden aan. ‘Daar zijn we nog nooit geweest.’
De Noordelijke Woestenij. Een gebied met hoge monsters, veel te sterk voor hun niveau en met queestes die zijn Party pas velen jaren later zou tegenkomen.
Ardin rukte de rol uit zijn handen. ‘Dit meen je niet, Kyrin,’ zei hij net zo verbaasd als de rest, maar Reyan hoorde duidelijk een gretige klank in zijn stem. ‘Hoe krijg je het voor elkaar?’ Hij greep haar schouder vast en schudde haar zachtjes door elkaar. Fay keek over zijn andere schouder mee, haar ogen groot en haar lippen bewogen terwijl ze de woorden zachtjes mee prevelde.
‘De Noordelijke Woestenij,’ mompelde Sohra in zichzelf. ‘Hoe hoog levellen de monsters daar?’
‘Te hoog voor ons alleen, of in tweevoud, maar als we met de groep goed samenwerken zou het kunnen werken,’ antwoordde Fay bedenkelijk. ‘Ik moet eerst onderzoek doen naar de monsters daar.. Kijken wat we nodig hebben voor het beste resultaat.’ Ze lichtte haar ogen op van de rol en keek Reyan streng aan. ‘Als we dit gaan doen, moeten we onze wapens bij de smit upgraden en brouwsels inslaan. Onze mana moet gevuld blijven, dus we hebben extra drankjes nodig.’
Reyan had het allemaal langs zich heen laten gaan, als een muziekje dat op de achtergrond speelde. Nu Fay hem recht aankeek, afwachtend alsof ze verwachtte dat hij per direct een beslissing zou maken, was hij gelijk wakker en griste de rol uit Ardins handen. ‘Zitten we hier nu echt over na te denken?’ viel hij haar in de reden. ‘Dit is een queeste van een andere gilde, kunnen we dat wel maken?’
Kyrin sloeg haar armen over elkaar. ‘Ken jij een wet die zegt dat dit niet kan? We hebben niets gestolen.’
‘Maar de klant rekent toch ergens op. Wat als we dit niet kunnen waarmaken?’
Nu draaide Ardin zich naar hem om. ‘Twijfel je aan onze bekwaamheid, Rey?’
Hij voelde de hitte naar zijn gezicht kruipen terwijl hij zijn vriend aankeek. Reyan was hun Partyleider. Hij maakte de uiteindelijke beslissingen, maar hij nam altijd ieders mening in acht. Ze deden dit samen, dus iedereen moest het ermee eens zijn. ‘Nee, dat bedoel ik helemaal niet, maar het voelt niet goed. Niet eerlijk.’
Sohra zuchtte zo hard dat Reyan er bijna van schrok. ‘We doen dit al een jaar op de eerlijke route en we schieten er niet veel mee op. En Kyrin heeft die queeste toch eerlijk gewonnen. Ik zeg we proberen het. We hebben niets te verliezen.’
Spreek voor jezelf. Reyan zag het gezicht van zijn vader al voor zich als de man erachter zou komen dat hij een queeste als deze zou hebben gefaald. Het is dat hij niet meer thuis woonde, maar anders had hij hem in de schuur laten slapen - of erger. Reyan staarde naar de rol in zijn handen. Een kans als deze zouden ze nooit meer tegenkomen. Het was een groot risico, want het kon misschien ver boven hun rang zijn - het was in ieder geval al boven hun rang, maar wat als dit echt te hoog gegrepen was? Het zal zijn imago schade, de hele eer van zijn familie naar beneden halen of erger.. Reyan voelde zich opeens misselijk bij die gedachte.
‘Rey?’
Reyan keek op. Fey’s grijs groene ogen keken hem bezorgd aan. ‘Deze queeste falen zal voor ons allemaal veel consequenties betekenen, maar een kans als deze afslaan is een net zo groot verlies.’
Dat was waar. Zijn vader zou zich nog meer voor hem schamen als hij de kans niet zou pakken om de queeste te halen en zo hoger te komen in de rangen - zijn familie eer te doen. Deze queeste kon hen in één keer net zo veel in de rangen laten stijgen dan zeker twee jaar werk. Hoe konden ze deze kans niet nemen?
Reageer (3)
And so it begins!
1 maand geledenLeeeuk!
Leuk hoofdstuk! Kyrin is vooralsnog, mijn favoriet
1 maand geledenShe has peaked my interessed as well
1 maand geledenPff collega wtf leah :')
1 maand geledenHahaha ah noo it was ment as a little joke :')
1 maand geleden