176 || Einar Harding

R was net terug in zijn kleedkamer toen hij tumult op de gang hoorde. Hij had zich omgekleed en stond met de tandenborstel in zijn mond (ook hij wist dat de smaak van zijn sigaretten bleef hangen, en met hoe dichtbij hij bij Silvia zou moeten zijn voor de scènes, wist hij dat dit voor haar het meest vriendelijk was), toen de deur daadwerkelijk werd geopend en een kleine wervelwind binnen kwam stormen. “R! KOM KIJKEN NAAR JE VERRASSING.”

R spuugde zijn mond leeg en legde de tandenborstel weg. “Rustig, ik kom al.” Gelukkig was hij klaar met omkleden, want met de energie hoe Janie alweer de ruimte uitschoot, ging R er niet vanuit dat hij nog weg zou komen tot hij het podium opgeroepen zou worden.

Hij volgde Janie naar buiten, om in de deuropening halt te houden. Daar op de gang stond niemand anders dan zijn eigen broer hem aan te kijken. De broer die hij zelf niet had uitgenodigd voor de première, omdat hij niet wist of ze daar al waren. Een paar keer afspreken in een café, onder het toeziend oog van de menigte terwijl ze beleefdheden uitwisselden, oké. Maar een première van een voorstelling? Het had zo veel persoonlijker geleken, en het had R te veel laten afvragen of alles wat ze aan het opbouwen waren, kapot gemaakt zou worden. Dus hij had niks gezegd, en Do had niks gevraagd erover.

“Do?” zei hij.

Do knikte. “Ja, ehm, ik kwam kijken naar de voorstelling,” antwoordde hij. “Ik kreeg een kaart van deze dame hier.” Hij wees op Janie. “Als dat oké is dan.” De jongere broer leek daadwerkelijk bereid te zijn om weg te gaan, als R dat liever had gewild.

“Nee, blijf,” zei hij. “Ik, ehm, ik ben blij dat je er bent.” Janie had in elk geval gelijk gehad, een verrassing was het zeker.