Level 5
Terwijl het kloppen van paardenhoeven zijn oren vulde, probeerde Reyan zich te herinneren of ze ooit eerder zo’n verre reis hadden gemaakt. Zijn trouwe ros, Eryx, stapte rustig voort terwijl Reyan achterstevoren in het zadel zat, bedenkelijk starend naar de landkaart die hij over de paardenkont had uitgevouwen. Je kon elke winkel binnenlopen en een kaart kopen die er precies zo uitzag als degene die hij voor zijn neus had, maar die bevatten niet de informatie of de routes die zijn Party al die maanden op deze specifieke kaart hadden uitgetekend. Diverse grote rondjes, vierkantjes en andere vormpjes duiden de belangrijke steden, dorpen en andere nederzettingen aan. Sommige waren rood onderstreept, daar waren de queesten uitgeput, maar het waren uiteraard goede plaatsen om te overnachten op een doorreis. Weer andere kriebelige schetsjes lieten zien waar bepaalde monsterhabitats zich bevonden. Veelal monsters waar zij vaker queesten mee volbrachten, maar ook waar ze vooral uit de buurt moesten blijven tenzij ze een zeer pijnlijke dood tegemoet wilde komen. Met verschillende kleuren lijnen had Fay de snelste routes uitgetekend, maar ook de omstreken waar zwervende alchemisten rondtrokken, zodat ze precies wisten waar ze hun drankjes en brouwsels konden inslaan. Daar was zij altijd op geramd en Reyan was haar daar dankbaar voor.
Al met al leek de kaart voor een buitenstaander wellicht een rommelige, onbevattelijke bende, maar voor Reyans Party was het de heilige graal. Al lag het focuspunt van al dat gekriebel momenteel in Myrthrend: hét legendarische startpunt voor nieuwe Grimmers die eindelijk hun weg konden vinden in een wereld vol avontuur, en gevaar. Hier vonden beginnende Grimmers een veilige haven om hun vaardigheden te ontwikkelen en hun krachten te testen. Het enorme gebied was gevuld met monsters met een laag niveau en de mogelijkheid om voordelig rond te komen, waardoor het de ideale plek was voor beginners om hun eerste ervaringen op te doen en hun vaardigheden te ontwikkelen. Dat was vaak iedereens eerste grote reis, een die Reyans Party een jaar geleden ook had gemaakt. Voor Fay en hem was het een hele nieuwe wereld. Zij waren nooit eerder buiten Ardanor geweest, laat staan buiten de muren van de hoofdstad. Hij herinnerde zich nog goed hoe onwennig die eerste paar stappen buiten de beschermende armen van Ardanors stadsmuren hadden gevoeld. Nu kon hij zich dat gevoel van geborgenheid niet meer herinneren.
Zijn vriend Ardin kwam uit Zuidpunt, aangrenzend aan Ardanor. Ook dit gebied was een van de warmere, welvarende gebieden, met voornamelijk bruisende havens waar verse vissen en schaaldieren werden verhandeld. Het was bovendien een veel bezochte vakantiebestemming voor mensen uit Ardanor. Ardin vertelde vaak over de herberg van zijn ouders en hoe de mensenmassa’s in sommige jaarperiodes vanuit Ardanor naar de witte stranden stroomden om hun eeltloze voeten te baden in de azuurblauwe wateren, terwijl hij en zijn 6 broers zwoegden onder de hete zon. Dit was zwaar in contrast met de contreien waar Sohra en Kyrin vandaan kwamen. Zij kwamen allebei uit het verre westen, de randgebieden, woonplaats van de vorstverworpenen, zoals zijn vader de mensen uit die streek altijd noemde. Reyan had altijd geweten dat het spottend bedoeld was. Sohra en Kyrin bleven stilzwijgend over hun leven daar, maar Reyan wist genoeg van hun geografie lessen op de Academie om te weten dat het leven aan die kant niet gemakkelijk was. De ruwe, boomloze gebieden waren opgeslokt door permafrost en natuurlijke hulpbronnen in alle vier seizoenen schaars. Met beperkte middelen en weinig mogelijkheden voor handel, leefden die inwoners een eenvoudig bestaan, waarbij ze zich moesten aanpassen aan de harde realiteit van het leven in de toendra.
Reyan staarde naar de drie gebieden en hij betrapte zichzelf erop dat zijn blik naar Sohra verschoof. Ze hadden elkaar al die tijd niet gesproken. Niet dat hij normaal gesproken veel met haar praatte, maar hij kon het allesverzwelgende gevoel van ongemak niet van zich af schuiven. Reyan verafschuwde conflicten, vooral wanneer ze een kloof tussen hen beiden veroorzaakten (en eigenlijk effect had voor hun hele groep). Alsof het ineens de allergrootste moeite kostte om weer naar de overkant te komen en hij eindelijk niet meer zou verdrinken in dat alles verzwelgende gevoel van ongemak. En toch zat hij hier op zijn paard, achterstevoren met de rug naar haar toe en wist zijn tong geen woorden te vormen. Als een lafaard die niet tegen een meisje durfde te praten. Maar wat moest hij dan ook tegen haar zeggen? Het was niet alsof hij in het ongelijke stond, integendeel zelfs - hij verwachtte eerder van haar een verontschuldiging. Maar daar kon hij naar fluiten, want Sohra zou nog eerder haar eigen pijlen in het hart nemen dan haar excuses aanbieden. Dan was doen alsof het allemaal niet was gebeurd, de makkelijke oplossing. Een diepe zucht was het enige dat over zijn lippen rolde.
‘Kom je er niet uit, maat?’ Ardin ging dichterbij rijden en probeerde op de ondersteboven kaart mee te lezen. Juist, ja. Hij moest gefocust blijven en hij wendde zich weer tot de kaart. Die ruzie met Sohra kwam later wel. Hij wees op de kaart, zodat Ardin mee kon kijken. ‘We zijn nu ergens hier. En..-’ Hij bewoog zijn vinger oostelijk, ‘Valoria is hier, in het noorden van Ombrosia. Dat betekent dat we twee opties hebben.’ Het paard van Sohra ging langzamer lopen om de afstand tussen hen te verkleinen, maar ze draaide zich niet om. Fay ging aan de andere kant naast hem rijden. Vlak boven hem hoorde hij vleugels klapperen toen Kyrin zich ook bij hun korte beraadslaging voegde.
Reyan wees naar de bergen die vanaf de Noordelijke Woestenij over de grens van Midland liepen. ‘We kunnen hier een paar dagen winnen als we deze bergpas nemen, maar als het weer tegenzit, dan hebben we een probleem. We vinden daar geen voorzieningen of verzekering op beschutting. De veilige optie is om om het gebergte heen te reizen. Midland is vrij vlak en overzichtelijk. Hier hebben we naar mijn idee de meeste overlevingskansen, maar dan zijn we wel langer onderweg. En wellicht vinden we onderweg ook nog wat nuttige queesten. De vraag is alleen of we die tijd hebben.’ Hij rustte zijn hand onder zijn mond.
‘Je doet alsof het een moeilijke keuze is.’ De roofvogel in de lucht was zojuist achterop bij Sohra geland en Kyrin had haar originele vorm weer aangenomen. De korte zwaarden die gekruist op haar rug gebonden zaten, staken aan weerszijden van haar hoofd omhoog richting Sohra’s schouders. Ze snoof diep in en blies een overdreven ademteug weer uit. ‘Ik ruik het avontuur in de bergen.’ Sohra grinnikte achter haar.
‘Exact de reden waarom we jou geen keuzes laten maken.’ Fay schonk haar een knipoog en Kyrin deed alsof ze bloosde. ‘Een Kyrin belofte naar avontuur, is er een naar een waarschijnlijke dood.’
Het blonde meisje leunde verveeld tegen haar vriendin aan. ‘Als we toch een risico nemen met het aannemen van deze queeste, waarom gaan we er dan niet volledig voor?’ Reyan voelde de bui al hangen, en daarmee voelde hij de knoop in zijn maag vormen.
‘Ik ben het eens met de bergpas,’ viel Sohra haar bij. ‘We hebben maar één doel nu en dat is zo snel mogelijk in Valoria komen voordat die queeste gekaapt wordt. Als het ons een aantal dagen reizen kan schelen, dan stel ik voor dat we dicht bij de grens extra proviand inslaan en de bergpas nemen. Het is een leuke suggestie, die queesten onderweg, maar ik ben wel toe aan een nieuwe omgeving.’
‘Midland kan een hoop te bieden hebben voor onze toekomst,’ mompelde Reyan, ‘ik denk dat het geen slecht idee is om onderweg vast contacten te leggen en het gebied te verkennen voor wanneer we eindelijk zover zijn om die grens van Mythrend definitief over te steken.’
Een kreun die zowel ongeduld als vermoeidheid uitte, weerklonk vanaf het paard voor hem. ‘Kunnen we alsjeblieft voor één keer gewoon recht op ons doel afgaan en al die nutteloze nevenqueesten negeren?’ Ze keek hem over haar schouder boos aan. ‘We hebben een hoge querste nu, dat is het doel. Al die nietige nevenopdrachten onderweg vallen daar volledig bij in het niet, snap je dat?’
‘Hij probeert alleen maar het meeste uit onze reis te halen,’ zei Fay.
‘Zoek dan de snelste route over die bergpas,’ blafte ze en draaide zich met een ruk weer om. Reyan keek Sohra boos na, terwijl Kyrin breed grijnzend van de paardenkont afsprong en haar al kleine formaat transformeerde totdat ze weer boven hen in de lucht zweefde. Het was bijna ongelooflijk dat hij het gewoon toeliet dat Sohra hem zo rond commandeerde. Hij was verdorie háár leider, niet andersom. De bergpas had geen enkele voordelen te bieden voor wanneer ze de queeste zouden hebben gehaald (of gefaald). Met zijn plan hadden ze op z’n minst een plan B en een kans dat bekende gezichten hen naar nieuwe queesten zouden kunnen wijzen, nu of in de toekomst. Het was op de lange termijn veel productiever om het platteland van Midland te doorkruisen en contacten te leggen.
Hij richtte zijn ogen weer op die verdraaide kaart. Prima, als dat is wat de groep wilde, dan gingen ze maar zonder plan B naar Ombrosia. ‘Er zit een dorpje aan de rand van het gebergte, vlakbij de bergpas,’ mompelde hij zuur, ‘daar kunnen we overnachten en meer informatie opdoen. Het zal ongeveer twee weken reizen zijn, als we ook stukken galopperen.'
‘Prima,’ klonk het vanaf Sohra. Reyan rolde geërgerd zijn ogen. Hij kon haar stem momenteel echt even niet meer horen. Hij voelde een warme hand een paar seconden bemoedigd om zijn arm sluiten en herkende Fay’s gebruinde vingers. Toen ze haar hand weer weg haalde, bleef de warmte hangen en ze ging naast Sohra rijden. Reyan kon ze horen praten. Fay was een rots, zij was de koelte in een hete storm die soms alles in zijn groep op z’n kop kon zetten. Ze nam het zich vaak op om te bemiddelen, niet dat Sohra naar haar luisterde of überhaupt met haar wilde praten, maar ze probeerde het elke keer. Er klonk een snauw van achter hem en het kloppen van hoeven. Sohra was er klaar mee.
Naast hem gaf Ardin hem een duwtje met zijn arm. ‘We gaan het avontuur aan, maatje.’ Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen, maar toen hij de gaten kreeg dat hij Reyan momenteel niet aan het lachen kon krijgen, richtte hij zijn ogen op de lucht, waar Kyrin zich liet meevoeren op de wind. Reyan zag hoe de vogel met de wind tussen haar veren speelde door de verschillende luchtstromen te volgen en hij vroeg zich af wat zij nu zou kunnen zien door die scherpe ogen. De wereld moest zo’n andere plek zijn door die ogen. Kyrin gebruikte haar mana anders dan de rest, voor plezier en genot naast het werken en zwoegen, en toch leek ze nooit uitgeput te raken. Reyan was soms jaloers op die vrijheid - zo ongebonden en ongegrond zijn. Zij ervoer de wereld heel anders.
‘Kun je het al voor je zien?’
Reyan keek zijn vriend aan. De krijgsman had zijn ogen nog niet van het hemelgewelf verwijderd. Een zweem van een glimlach sierde zijn gezicht - alsof zijn gedachten hem van een stukje onbekend geluk liet proeven. ‘Als klein jongetje begon mijn hart sneller te kloppen als ik gasten in de herberg hoorde praten over Grimmers, over de avonturen en de gevaren.. De schatten.. De moed en de kracht van deze avontuurlijke strijders. Ik wilde het allemaal: mijn moeder die vol trots verhalen over mij vertelde aan gasten van de herberg, de roem en rijkdom, en het avontuur achter elke nieuwe horizon.’ Hij zuchtte diep. ‘Het lijkt allemaal zo dichtbij nu.’
Reyan keek lang naar zijn vriend. Ardin jaagde de glorie na, dat had hij altijd geroepen. Daar konden hij en Sohra zich beiden in vinden. Ze waren allebei net zo doelbewust, al vertelde Ardin vaak dat zijn moeder hem een lui joch vond, omdat hij minutenlang dromend dezelfde hoek van de tafel poetste en te lang met herberggasten bleef babbelen. Ardin werkte op die momenten aan zijn eigen dromen in plaats van die van zijn ouders en deze herberggasten hadden dat kleine jochie alles verteld wat hij wilde weten over Grimmers en over zijn toekomst.
Reyan glimlachte en kneep zijn vriend zacht in de schouder. ‘Jij zal de rest van je leven geen tafel meer poetsen.’
Ardin grinnikte en pakte Reyans schouder vast. Hij gooide zijn hoofd in zijn nek en joelde luid. Zijn gejuich werd vanuit hoog in de lucht beantwoord door een scherpe kreet van Kyrin, de roep van avontuur verbond hen. Ardin keek Reyan provocerend aan en Reyan lachte hoofdschuddend, voordat hij ook zijn gezicht richting de wolken richtte en een kreet uit zijn longen perste. Niet veel later volgde Sohra met het gehuil dat klonk als een wolf en toen het vanaf Fays kant heel stil bleef, draaide Ardin zich naar haar om. Fay schudde haar hoofd. ‘Echt niet hoor.’
‘Ah, kom op Fay,’ drong Ardin aan. ‘Doe met ons mee.’
‘Daar is ze te braaf voor,’ zei Sohra, waarna Fay haar boos aankeek. ‘Ik ben gewoon niet zo uitbundig.’
‘En het bewijs is geleverd.’ Fays wangen werden rood en een paar seconden later schreeuwde ze zo hard dat haar paard ervan leek te schrikken. Ardin kwam niet meer bij, terwijl Fay op adem probeerde te komen. Hij klapte in zijn handen. ‘Ik ben nog nooit zo trots geweest.’
Fay lachte en gaf hem een schop tegen zijn laars. Reyan zag een zweem van een glimlach op Sohra’s gezicht voordat ze zich weer omdraaide. De meisjes waren als vuur en ijs, maar hij kon niet ontkennen dat de roodharige Fay uit haar schulp wist te trekken, zij het misschien een klein beetje tegen Fay’s zin in. Reyan draaide zich weer om in het zadel, zette zijn voeten in de beugels en trok de teugels strak. ‘Oké mensen, laten we het tempo maar eens gaan opvoeren.’ Hij drukte zijn hakken in de flanken van zijn paard en spurtte weg.
Al met al leek de kaart voor een buitenstaander wellicht een rommelige, onbevattelijke bende, maar voor Reyans Party was het de heilige graal. Al lag het focuspunt van al dat gekriebel momenteel in Myrthrend: hét legendarische startpunt voor nieuwe Grimmers die eindelijk hun weg konden vinden in een wereld vol avontuur, en gevaar. Hier vonden beginnende Grimmers een veilige haven om hun vaardigheden te ontwikkelen en hun krachten te testen. Het enorme gebied was gevuld met monsters met een laag niveau en de mogelijkheid om voordelig rond te komen, waardoor het de ideale plek was voor beginners om hun eerste ervaringen op te doen en hun vaardigheden te ontwikkelen. Dat was vaak iedereens eerste grote reis, een die Reyans Party een jaar geleden ook had gemaakt. Voor Fay en hem was het een hele nieuwe wereld. Zij waren nooit eerder buiten Ardanor geweest, laat staan buiten de muren van de hoofdstad. Hij herinnerde zich nog goed hoe onwennig die eerste paar stappen buiten de beschermende armen van Ardanors stadsmuren hadden gevoeld. Nu kon hij zich dat gevoel van geborgenheid niet meer herinneren.
Zijn vriend Ardin kwam uit Zuidpunt, aangrenzend aan Ardanor. Ook dit gebied was een van de warmere, welvarende gebieden, met voornamelijk bruisende havens waar verse vissen en schaaldieren werden verhandeld. Het was bovendien een veel bezochte vakantiebestemming voor mensen uit Ardanor. Ardin vertelde vaak over de herberg van zijn ouders en hoe de mensenmassa’s in sommige jaarperiodes vanuit Ardanor naar de witte stranden stroomden om hun eeltloze voeten te baden in de azuurblauwe wateren, terwijl hij en zijn 6 broers zwoegden onder de hete zon. Dit was zwaar in contrast met de contreien waar Sohra en Kyrin vandaan kwamen. Zij kwamen allebei uit het verre westen, de randgebieden, woonplaats van de vorstverworpenen, zoals zijn vader de mensen uit die streek altijd noemde. Reyan had altijd geweten dat het spottend bedoeld was. Sohra en Kyrin bleven stilzwijgend over hun leven daar, maar Reyan wist genoeg van hun geografie lessen op de Academie om te weten dat het leven aan die kant niet gemakkelijk was. De ruwe, boomloze gebieden waren opgeslokt door permafrost en natuurlijke hulpbronnen in alle vier seizoenen schaars. Met beperkte middelen en weinig mogelijkheden voor handel, leefden die inwoners een eenvoudig bestaan, waarbij ze zich moesten aanpassen aan de harde realiteit van het leven in de toendra.
Reyan staarde naar de drie gebieden en hij betrapte zichzelf erop dat zijn blik naar Sohra verschoof. Ze hadden elkaar al die tijd niet gesproken. Niet dat hij normaal gesproken veel met haar praatte, maar hij kon het allesverzwelgende gevoel van ongemak niet van zich af schuiven. Reyan verafschuwde conflicten, vooral wanneer ze een kloof tussen hen beiden veroorzaakten (en eigenlijk effect had voor hun hele groep). Alsof het ineens de allergrootste moeite kostte om weer naar de overkant te komen en hij eindelijk niet meer zou verdrinken in dat alles verzwelgende gevoel van ongemak. En toch zat hij hier op zijn paard, achterstevoren met de rug naar haar toe en wist zijn tong geen woorden te vormen. Als een lafaard die niet tegen een meisje durfde te praten. Maar wat moest hij dan ook tegen haar zeggen? Het was niet alsof hij in het ongelijke stond, integendeel zelfs - hij verwachtte eerder van haar een verontschuldiging. Maar daar kon hij naar fluiten, want Sohra zou nog eerder haar eigen pijlen in het hart nemen dan haar excuses aanbieden. Dan was doen alsof het allemaal niet was gebeurd, de makkelijke oplossing. Een diepe zucht was het enige dat over zijn lippen rolde.
‘Kom je er niet uit, maat?’ Ardin ging dichterbij rijden en probeerde op de ondersteboven kaart mee te lezen. Juist, ja. Hij moest gefocust blijven en hij wendde zich weer tot de kaart. Die ruzie met Sohra kwam later wel. Hij wees op de kaart, zodat Ardin mee kon kijken. ‘We zijn nu ergens hier. En..-’ Hij bewoog zijn vinger oostelijk, ‘Valoria is hier, in het noorden van Ombrosia. Dat betekent dat we twee opties hebben.’ Het paard van Sohra ging langzamer lopen om de afstand tussen hen te verkleinen, maar ze draaide zich niet om. Fay ging aan de andere kant naast hem rijden. Vlak boven hem hoorde hij vleugels klapperen toen Kyrin zich ook bij hun korte beraadslaging voegde.
Reyan wees naar de bergen die vanaf de Noordelijke Woestenij over de grens van Midland liepen. ‘We kunnen hier een paar dagen winnen als we deze bergpas nemen, maar als het weer tegenzit, dan hebben we een probleem. We vinden daar geen voorzieningen of verzekering op beschutting. De veilige optie is om om het gebergte heen te reizen. Midland is vrij vlak en overzichtelijk. Hier hebben we naar mijn idee de meeste overlevingskansen, maar dan zijn we wel langer onderweg. En wellicht vinden we onderweg ook nog wat nuttige queesten. De vraag is alleen of we die tijd hebben.’ Hij rustte zijn hand onder zijn mond.
‘Je doet alsof het een moeilijke keuze is.’ De roofvogel in de lucht was zojuist achterop bij Sohra geland en Kyrin had haar originele vorm weer aangenomen. De korte zwaarden die gekruist op haar rug gebonden zaten, staken aan weerszijden van haar hoofd omhoog richting Sohra’s schouders. Ze snoof diep in en blies een overdreven ademteug weer uit. ‘Ik ruik het avontuur in de bergen.’ Sohra grinnikte achter haar.
‘Exact de reden waarom we jou geen keuzes laten maken.’ Fay schonk haar een knipoog en Kyrin deed alsof ze bloosde. ‘Een Kyrin belofte naar avontuur, is er een naar een waarschijnlijke dood.’
Het blonde meisje leunde verveeld tegen haar vriendin aan. ‘Als we toch een risico nemen met het aannemen van deze queeste, waarom gaan we er dan niet volledig voor?’ Reyan voelde de bui al hangen, en daarmee voelde hij de knoop in zijn maag vormen.
‘Ik ben het eens met de bergpas,’ viel Sohra haar bij. ‘We hebben maar één doel nu en dat is zo snel mogelijk in Valoria komen voordat die queeste gekaapt wordt. Als het ons een aantal dagen reizen kan schelen, dan stel ik voor dat we dicht bij de grens extra proviand inslaan en de bergpas nemen. Het is een leuke suggestie, die queesten onderweg, maar ik ben wel toe aan een nieuwe omgeving.’
‘Midland kan een hoop te bieden hebben voor onze toekomst,’ mompelde Reyan, ‘ik denk dat het geen slecht idee is om onderweg vast contacten te leggen en het gebied te verkennen voor wanneer we eindelijk zover zijn om die grens van Mythrend definitief over te steken.’
Een kreun die zowel ongeduld als vermoeidheid uitte, weerklonk vanaf het paard voor hem. ‘Kunnen we alsjeblieft voor één keer gewoon recht op ons doel afgaan en al die nutteloze nevenqueesten negeren?’ Ze keek hem over haar schouder boos aan. ‘We hebben een hoge querste nu, dat is het doel. Al die nietige nevenopdrachten onderweg vallen daar volledig bij in het niet, snap je dat?’
‘Hij probeert alleen maar het meeste uit onze reis te halen,’ zei Fay.
‘Zoek dan de snelste route over die bergpas,’ blafte ze en draaide zich met een ruk weer om. Reyan keek Sohra boos na, terwijl Kyrin breed grijnzend van de paardenkont afsprong en haar al kleine formaat transformeerde totdat ze weer boven hen in de lucht zweefde. Het was bijna ongelooflijk dat hij het gewoon toeliet dat Sohra hem zo rond commandeerde. Hij was verdorie háár leider, niet andersom. De bergpas had geen enkele voordelen te bieden voor wanneer ze de queeste zouden hebben gehaald (of gefaald). Met zijn plan hadden ze op z’n minst een plan B en een kans dat bekende gezichten hen naar nieuwe queesten zouden kunnen wijzen, nu of in de toekomst. Het was op de lange termijn veel productiever om het platteland van Midland te doorkruisen en contacten te leggen.
Hij richtte zijn ogen weer op die verdraaide kaart. Prima, als dat is wat de groep wilde, dan gingen ze maar zonder plan B naar Ombrosia. ‘Er zit een dorpje aan de rand van het gebergte, vlakbij de bergpas,’ mompelde hij zuur, ‘daar kunnen we overnachten en meer informatie opdoen. Het zal ongeveer twee weken reizen zijn, als we ook stukken galopperen.'
‘Prima,’ klonk het vanaf Sohra. Reyan rolde geërgerd zijn ogen. Hij kon haar stem momenteel echt even niet meer horen. Hij voelde een warme hand een paar seconden bemoedigd om zijn arm sluiten en herkende Fay’s gebruinde vingers. Toen ze haar hand weer weg haalde, bleef de warmte hangen en ze ging naast Sohra rijden. Reyan kon ze horen praten. Fay was een rots, zij was de koelte in een hete storm die soms alles in zijn groep op z’n kop kon zetten. Ze nam het zich vaak op om te bemiddelen, niet dat Sohra naar haar luisterde of überhaupt met haar wilde praten, maar ze probeerde het elke keer. Er klonk een snauw van achter hem en het kloppen van hoeven. Sohra was er klaar mee.
Naast hem gaf Ardin hem een duwtje met zijn arm. ‘We gaan het avontuur aan, maatje.’ Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen, maar toen hij de gaten kreeg dat hij Reyan momenteel niet aan het lachen kon krijgen, richtte hij zijn ogen op de lucht, waar Kyrin zich liet meevoeren op de wind. Reyan zag hoe de vogel met de wind tussen haar veren speelde door de verschillende luchtstromen te volgen en hij vroeg zich af wat zij nu zou kunnen zien door die scherpe ogen. De wereld moest zo’n andere plek zijn door die ogen. Kyrin gebruikte haar mana anders dan de rest, voor plezier en genot naast het werken en zwoegen, en toch leek ze nooit uitgeput te raken. Reyan was soms jaloers op die vrijheid - zo ongebonden en ongegrond zijn. Zij ervoer de wereld heel anders.
‘Kun je het al voor je zien?’
Reyan keek zijn vriend aan. De krijgsman had zijn ogen nog niet van het hemelgewelf verwijderd. Een zweem van een glimlach sierde zijn gezicht - alsof zijn gedachten hem van een stukje onbekend geluk liet proeven. ‘Als klein jongetje begon mijn hart sneller te kloppen als ik gasten in de herberg hoorde praten over Grimmers, over de avonturen en de gevaren.. De schatten.. De moed en de kracht van deze avontuurlijke strijders. Ik wilde het allemaal: mijn moeder die vol trots verhalen over mij vertelde aan gasten van de herberg, de roem en rijkdom, en het avontuur achter elke nieuwe horizon.’ Hij zuchtte diep. ‘Het lijkt allemaal zo dichtbij nu.’
Reyan keek lang naar zijn vriend. Ardin jaagde de glorie na, dat had hij altijd geroepen. Daar konden hij en Sohra zich beiden in vinden. Ze waren allebei net zo doelbewust, al vertelde Ardin vaak dat zijn moeder hem een lui joch vond, omdat hij minutenlang dromend dezelfde hoek van de tafel poetste en te lang met herberggasten bleef babbelen. Ardin werkte op die momenten aan zijn eigen dromen in plaats van die van zijn ouders en deze herberggasten hadden dat kleine jochie alles verteld wat hij wilde weten over Grimmers en over zijn toekomst.
Reyan glimlachte en kneep zijn vriend zacht in de schouder. ‘Jij zal de rest van je leven geen tafel meer poetsen.’
Ardin grinnikte en pakte Reyans schouder vast. Hij gooide zijn hoofd in zijn nek en joelde luid. Zijn gejuich werd vanuit hoog in de lucht beantwoord door een scherpe kreet van Kyrin, de roep van avontuur verbond hen. Ardin keek Reyan provocerend aan en Reyan lachte hoofdschuddend, voordat hij ook zijn gezicht richting de wolken richtte en een kreet uit zijn longen perste. Niet veel later volgde Sohra met het gehuil dat klonk als een wolf en toen het vanaf Fays kant heel stil bleef, draaide Ardin zich naar haar om. Fay schudde haar hoofd. ‘Echt niet hoor.’
‘Ah, kom op Fay,’ drong Ardin aan. ‘Doe met ons mee.’
‘Daar is ze te braaf voor,’ zei Sohra, waarna Fay haar boos aankeek. ‘Ik ben gewoon niet zo uitbundig.’
‘En het bewijs is geleverd.’ Fays wangen werden rood en een paar seconden later schreeuwde ze zo hard dat haar paard ervan leek te schrikken. Ardin kwam niet meer bij, terwijl Fay op adem probeerde te komen. Hij klapte in zijn handen. ‘Ik ben nog nooit zo trots geweest.’
Fay lachte en gaf hem een schop tegen zijn laars. Reyan zag een zweem van een glimlach op Sohra’s gezicht voordat ze zich weer omdraaide. De meisjes waren als vuur en ijs, maar hij kon niet ontkennen dat de roodharige Fay uit haar schulp wist te trekken, zij het misschien een klein beetje tegen Fay’s zin in. Reyan draaide zich weer om in het zadel, zette zijn voeten in de beugels en trok de teugels strak. ‘Oké mensen, laten we het tempo maar eens gaan opvoeren.’ Hij drukte zijn hakken in de flanken van zijn paard en spurtte weg.
Reageer (2)
Heel benieuwd hoe dit zich gaat ontwikkelen indd. Vooral de dynamiek van heftige sohra naar te veel nadenkende reyan. Heel leuk geschreven weer!
1 week geledenIk ben heel benieuwd hoe die groepsdynamiek zich tijdens het verhaal gaat ontwikkelen ^^
1 maand geleden