178 || Einar Harding

Tijd om echt te realiseren dat Do hier was (dat Do hier was, dat hij kwam kijken) had R niet voor hij naar het podium geroepen werd, en Do door een leerkracht onceremonieel weggestuurd werd naar de tribune. Maar hij wist dat Do toekeek terwijl hij op het podium stond.
En elke keer als hij zich te zenuwachtig of ongemakkelijk voelde daar op het podium met alle blikken en lichten op hem, keek hij naar Silvia. Silvia die stond te stralen in haar kleding, die stond te genieten van het moment. Die gemaakt was voor het podium. Hij stond hier voor haar, en dus gaf hij alles wat hij had.
En voor hij het wist was het voorbij. De gordijnen gingen dicht onder daverend applaus, Silvia en hij werden meegetrokken om opnieuw de trouwkleding aan te trekken voor het laatste applaus, terwijl de rest van de cast een voor een terug het podium op ging. Romeo en Julia als laatsten, ze ontmoetten elkaar in het midden, bogen samen. Een staande ovatie, foto’s, flitsen, applaus.
Toen de gordijnen dan toch voor het laatst dicht gingen, voelde het alsof de wereld ineens gedempt werd. Ineens was iedereen weer mens. Ineens was hij weer R in plaats van Romeo.
“Silvia, je hebt het zo goed gedaan,” kwam meneer Shizowitz vertellen. Hij boog zich iets naar haar toe. “Ik heb wat scouts zien zitten in de zaal, wees niet verbaasd als er straks iemand naar je toe komt,” vertrouwde hij haar toe.
Voor Silvia of R iets konden zetten, stonden de moeder van Silvia en Janie voor hun neus, die beide Silvia om de hals vielen. “Het was fantastisch,” vertelde de vrouw. Was het een speling van het licht of zag R wat opgedroogde sporen van tranen op haar wangen?
“Maar ik ben helemaal de bloemen vergeten, wacht hier!” Achter Silvia’s rug ontving R een knipoog. R wist precies wat voor bloemen dat zouden zijn. Ja, ongetwijfeld bloemen, maar gedragen door Silvia’s vader – tenminste, als het plan dat R met haar gesmeed had uit zou komen.