Silvia

Toen de gordijnen dan toch voor het laatst dicht gingen, voelde het alsof de wereld ineens gedempt werd. De maskers vielen af en ze waren weer terug in het heden.

“Silvia, je hebt het zo goed gedaan,” kwam meneer Shizowitz vertellen. Hij boog zich iets naar haar toe. “Ik heb wat scouts zien zitten in de zaal, wees niet verbaasd als er straks iemand naar je toe komt,”vertrouwde hij haar toe.

Voor Silvia of R iets konden zeggen daarop, stonden de moeder van Silvia en Janie voor hun neus. Silvia kreeg een dikke knuffel.
“Het was fantastisch,” vertelde haar mama trots, Silvia glimlachte terug. “Maar ik ben helemaal de bloemen vergeten, wacht hier!”

Haar moeder verdween weer even en Silvia schudde lachend haar hoofd, keek voor het eerst sinds de voorstelling weer even naar R, nam zijn hand vast.
"Je hebt het zo goed gedaan." Glimlachte ze hem toe.

"Sil!" Riep Janie haar toen, en Silvia draaide zich om, om vervolgens oog in oog te staan met haar vader.
"Pap?!"
"Dag meiske." Glimlachte hij, Silvia's ogen vulden zich met vreugdetranen terwijl je haar vader om de hals vloog.
"Je hebt het zo goed gedaan, liefje. "

"Maar, wat , hoe?" Silvia was geëmotioneerd en zo gelukkig.
"Oh, ik moet je voorstellen aan R, papa. Je zal hem mogen, heus. "
"Is dat die charmante jongeman die deze verassing mee op poten heeft gezet?'glimlachte de militair. "Hij lijkt veel voor je over te hebben, sil."
"Dat klinkt als hem, ja." Ze veegde over haar wangen en wilde R dichterbij trekken, hem eindelijk officieel aan haar vader voorstellen als haar vriendje.