Hoofdstuk 6.2

Lysanne had kunnen verwachten dat het college compleet nutteloos zou zijn in haar staat van vandaag. De woorden en getallen duizelden voor haar ogen en ze beschouwde dit maar als twee verloren uren.
Ze had haar best gedaan om de sommen nog mee te schrijven die de student-assistent had opgeschreven op het whiteboard, maar erg wijs kon ze er niet uit worden. Uiteindelijk was ze er maar mee gestopt en had ze in haar geheugen gegraven om de gaten op te vullen.
      Hoewel ze nog steeds niet helemaal wist hoe ze nou precies thuis was gekomen, was haar steeds meer duidelijk hoe de avond verlopen was. Ze was vooral blij dat ze zich het gesprek met Floor weer beter kon herinneren. De precieze woorden wist ze niet meer, maar haar vriendin had in ieder geval aangegeven niet boos te zijn en was ook tot de conclusie gekomen dat Lukan niet haar type was. Hopelijk lukte het om het schuldgevoel dat ze voelde van zich af te slaan.
      Toen de student-assistent aankondigde dat het college over was, sloeg ze opgelucht haar schrift dicht en stopte ze hem in haar tas. Ze stond op en bleef even staan toen er vlekken voor haar ogen dansten.
      ‘Je ziet eruit alsof je het heel zwaar hebt vandaag.’ Ella, die het hele college aan de tafel voor haar had gezeten, draaide zich nu naar haar om.
      ‘Het feestje van gisteren liep een beetje uit de hand,’ zei Lysanne met een flauwe grijns.
      ‘Je weet wat ze zeggen, hè?’ zei Ella. ‘De beste remedie tegen alcohol is alcohol zelf.’
      Lysanne grinnikte. ‘Het lijkt me niet verstandig om nu in mijn eentje een fles wijn weg te werken. Met die instelling worden alcoholisten geboren.’
Ella leek even te aarzelen. ‘Ik ga met wat meiden een terrasje pakken, nu het nog mooi weer is,’ zei ze daarna. ‘Je mag wel mee?’
      Haar hele lijf schreeuwde nee - maar toch vormden haar lippen de woorden ‘Ja, leuk!’. Ze had de vorige keer ook al afgewezen en vermoedde dat er geen derde uitnodiging zou komen.
      Lysanne en Ella waren in hetzelfde jaar aan hun studie Bedrijfskunde begonnen. Maar waar Lysanne de mensen met wie ze in het begin omging uit het oog was verloren, was Ella nog steeds met het groepje meiden bevriend sinds het eerste jaar.
      Achteraf had Lysanne wel eens spijt dat ze niet bij een studentenvereniging was gegaan. Op dat moment leek het onnodig - ze had nog haar vriendinnengroepje van de middelbare school, ze ging samenwonen met Floor, en ze zou wel vrienden maken in haar studie. Maar in de loop der jaren waren al die vriendschappen verstoft; haar studievrienden appten regelmatig dat ze ‘echt weer een keer moesten afspreken’ maar het kwam er nooit van, en de meidengroep van de middelbare school sprak elkaar maximaal eens per jaar.
      Hoewel het fris was, stond het zonnetje wel hoog aan de hemel toen Lysanne samen met Ella, Emily en Merel bij een tafeltje neerstreken. Zonder jas zitten was te optimistisch, maar Lysanne trok haar rits wel open.
      Omdat het rustig op het terras was, werden ze snel geholpen. Ze bestelden allemaal een glas rosé en in een mum van tijd werd deze voor hun neus gezet.
      Lysanne was blij dat ze daardoor iets om handen had, want erg veel input had ze niet voor de gesprekken die de meiden voerden. Hoewel ze in het begin nog wel wat oppervlakkige vragen aan haar hadden gesteld (‘Welke vakken volg jij nu?’ en ‘Woon je nog steeds in dat studentenhuis?’), leken ze inmiddels vergeten te zijn dat Lysanne bestond. Alleen Ella keek af en toe haar kant nog op, maar die leek hun huidige gespreksonderwerp (het weekend weg dat ze een week geleden hadden gehad, en de dronken verhalen die daarbij hoorden) toch ook te interessant te vinden om Lysanne er actief bij te betrekken.
      Het onbehaaglijke gevoel dat dat met zich meebracht, was haar niet onbekend. Lysanne voelde zich ook vaak zo als Floor haar meenam naar gezellige avonden met haar vriendengroep van de studie. Zij hadden zoveel inside jokes dat Lysanne niet eens meer een poging deed om zich erin te mengen.
      Dat had ze in het verleden wel geprobeerd. Ze had echt pogingen gedaan om zich bij hen thuis te voelen, maar elke keer als ze haar mond opentrok, werd ze met opgetrokken wenkbrauwen aangekeken door de meiden. Lysanne wist niet of het kwam doordat Floor gewoon hele asociale vriendinnen had uitgekozen of doordat ze zelf gewoon de verkeerde dingen zei, maar ongemakkelijk was het wel.
      Gelukkig had ze daar Mattie. Ondanks hun verleden - of misschien zelfs juist dánkzij hun verleden - beschouwde ze hem wel als een goede vriend, en kon ze altijd op hem en Floor terugvallen.
      Nu had ze dat vangnet niet en dus knikte ze af en toe vaag met haar hoofd alsof ze luisterde naar de plannen van komend weekend van Emily, ook al kon het haar eigenlijk niet echt interesseren. Het bleek dat ze met z’n drieën en nog wat gasten naar een festival gingen, maar ze leken geen enkele intentie te hebben om haar ook uit te nodigen.