Level 31
Het eerste wat tot Reyan doordrong, was de bonzende hoofdpijn die al zijn zintuigen leek te overmeesteren. Daarna kwam de zinderende pijn in zijn lichaam. Hij kreunde gepijnigd en opende zijn ogen. Twee heldere groene ogen namen hem bezorgd op. ‘Blijf liggen,’ gonsde Fay’s zachte stem door zijn oren en ze drukte hem zachtjes terug in zijn kussen.
Reyan voelde het satijn van zijn oude kussen tegen zijn oren. Hij staarde naar het vertrouwde diepe blauw van zijn plafond, waar een rijkelijk versierde kandelaar een zacht gouden licht uitstraalde. De ingewikkelde patronen en versieringen van de bronzen kroonlijst scheidden het koninklijke blauw van het plafond en de muren, en omarmden het geheel als een statige omheining. Het bed waarin hij lag, paste perfect bij de inrichting van de rest van de kamer, en het fluwelen beddengoed voelde nog steeds even luxueus aan.
‘Waarom ben ik hier?’ vroeg hij. Een pijnscheut schoot door zijn hoofd toen hij zich probeerde te herinneren hoe hij hier was gekomen, zo bont en blauw. Zijn jack hing aan zijn bureaustoel, voor het massieve houten bureau aan het raam.
Fay boog zich naar hem toe en legde een kopje warme thee aan zijn lippen. ‘Drink eerst dit even. Dan vertel ik je alles.’ Voorzichtig deed hij wat ze hem opdroeg. De warme vloeistof gleed door zijn lichaam, verwarmde zijn binnenste. De pijn in zijn ledematen verminderde en het bonken in zijn hoofd stopte. Reyan smakte met zijn lippen. De smaak kwam hem bekend voor. Zoetig, als honing maar dan verdund. Hij keek Fay vragend aan.
‘Gewoon een kruidenthee,’ antwoordde ze schouderophalend. ‘Maar ik heb er een helingsdrankje en manabrouwsel aan toegevoegd. Je was lang buiten bewustzijn, dus ik kon je ze niet toedienen.’
‘Hm’. Hij had die twee nooit eerder tegelijkertijd gedronken, maar hij voelde meteen zijn energie terugkeren en hij kon weer helder nadenken. De herinneringen aan het gevecht met zijn vader slopen langzaam terug in zijn geest. Hij was grandioos afgegaan. Een gevoel van schaamte bekroop hem bij de gedachte dat hij zo finaal voor iedereens ogen de grond in was geboord. Haast letterlijk. Hij keek Fay aan. ‘Dat was vast geen fraai gezicht.’
Ze schudde haar hoofd en keek hem stilletjes aan. Reyan zuchtte diep en gaf haar het lege kopje. Deze zette ze naast hem op het nachtkastje waar naast een dampende pot thee twee lege flesjes stonden. ‘Wat een afgang,’ mompelde hij.
‘Je hebt je best gedaan,’ zei Fay, ‘je weet dat je vader een krachtige Berserker is. Zelfs Ardin zou moeite hebben zich staande te houden tegen een klap van hem.’ Ze pakte zachtjes zijn hand vast, alsof ze zelf even was vergeten dat hij dankzij haar geen last meer had van zijn verwondingen. ‘Dat was oprecht dapper wat je hebt gedaan,’ zei ze, ‘je nam het voor jezelf op, voor ons.’
‘En toch heeft het ons niets opgeleverd.’
Fay glimlachte. ‘Je vader heeft ons het geld gegeven.’
Reyan keek haar verbaasd aan. ‘Maar ik heb verloren.’
Ze knikte en kneep zachtjes in zijn hand. ‘Je stond op,’ legde ze uit, ‘je stond op nadat je vader je had neergehaald. Hij zag dit als een teken van groei, een teken van moed en koos ervoor om ons het geld te geven.’ Haar blik werd treuriger en ze sloeg haar ogen neer. ‘Maar je mag niet meer thuiskomen,’ mompelde ze. Reyan hoorde haar woorden wel, maar ze drongen nog even niet tot hem door. Zijn hartslag sloeg met oorverdovende slagen in zijn oren. ‘Wat?’
Ze keek hem weer aan. ‘Zodra je bent opgeknapt, moeten we vertrekken en mogen we ons gezicht niet meer laten zien totdat we een naam voor onszelf hebben gemaakt.’
Reyan keek haar sprakeloos aan. Dat kon zijn vader toch niet menen? En zijn moeder dan? Ging zijn moeder hier zomaar mee akkoord? Reyan had het ineens te warm onder de dekens en sloeg ze aan de kant. Hij stapte uit het bed en griste zijn jack van de bureaustoel.
‘Reyan, wacht!’ Fay rende achter hem aan. Reyan zwaaide de deur van zijn slaapkamer open en bleef in de deuropening staan toen hij de rest van zijn Party in de hal zag zitten, leunend tegen de trapleuning of hurkend op de treden. Hun gezichten stonden vermoeid, donkere kringen omringde hun ogen. Ardin kwam overeind. ‘Hé, man. Hoe voel je je?’
Reyan knikte. ‘Ik voel me prima,’ antwoordde hij. Sohra kwam overeind. Naast haar lag een grote zak geld op de trap. Een aanblik op de jute zak en Reyan voelde een warmte door zich heen razen. Hij wist niet zeker of dat van woede was of van schaamte. Hij schraapte zijn keel in een poging het gevoel weg te drukken. ‘Fay heeft me opgelapt.’
‘Je maakte een behoorlijke smakker aan het einde,’ zei Sohra, ‘we wisten niet of je überhaupt nog wakker zou worden.’
‘Niet helemaal de bedoeling dat de genezer van de groep buiten westen raakt,’ zei Kyrin grijnzend. Hij snoof lachend. ‘Sorry dat ik jullie heb laten schrikken,’ zei hij met neergeslagen ogen. ‘Of dat ik jullie hier überhaupt in mee heb gesleurd.’
‘Ho-ho. Ik ben degene die jou hiertoe had gedwongen,’ zei Sohra. Ze keek hem aan alsof ze nog iets wilde zeggen, maar richtte haar ogen toen op het trappengat. Ze griste de zak met geld van de grond. ‘Laten we gaan.’
Reyan liep achter de anderen aan de trap af. Fay kwam naast hem lopen en keek hem aan. ‘Reyan, wil jij nog..-’
Hij schudde resoluut zijn hoofd. ‘Je hebt gehoord wat hij zei.’ Hij keek haar aan. ‘Hij moet me niet meer hier.’ Toen ze beneden in de ontvangsthal aankwamen, stond Meralinde bij de deur. Ze rende op hem af en omhelsde hem. ‘Zorg goed voor jezelf, oké?’ Ze liet hem los en nam zijn gezicht in haar handen. ‘Laat hem je niet gek maken. Je bent meer waard dan je denkt, Reyan.’
Hij glimlachte bij het horen van haar goedbedoelde woorden, al was het momenteel moeilijk om ze meteen te geloven. ‘Dankje, Meralinde. Hopelijk tot snel.’ Hij glimlachte en ze glimlachte terug. ‘Die blik..’ Ze wreef haar duim vlak onder zijn oog langs. ‘Je broer had precies die blik in zijn ogen toen hij besloot de wereld te gaan veranderen.’
Reyan klemde haar polsen in zijn greep. ‘Waar ging hij naartoe? Meralinda, als je dat weet, vertel het me dan.’
Haar vingers verlieten zijn huid. ‘Oost.’
De lakei duwde de zware deur open, de zware scharnieren kreunden bij de beweging. Reyan hield Meralindes blik vast, hopend dat ze meer informatie zou loslaten, maar haastige voetstappen in de hal trokken zijn aandacht. Reyan liet Meralinde los toen zijn moeder de hal in stormde. ‘Moeder?’
Hijgend wierp ze zich in zijn armen. ‘Succes daarbuiten,’ zei ze zachtjes en trok hem dichter tegen zich aan.
Hij wachtte op meer woorden. Iets dat hem misschien moed in de schoenen zou schuiven, maar ze liet hem weer los, glimlachte nog een keer naar hem en stapte naar achteren om hem te zien gaan. Reyan keek haar even aan en draaide zich om. Tranen prikten in zijn ogen terwijl hij het stenen pad afliep richting het hoge, ijzeren hekwerk. In stilte liep de groep terug naar Reyans loft, waar ze hun spullen inpakten en richting de paarden vertrokken. Reyan ving zo nu en dan Fays bezorgde blik op, maar hij had even geen zin om erover te praten. Het feit dat zijn vader hem had verbannen, drong als een staak diep in zijn hart. Hij vroeg zich af of zijn broer zich ook zo had gevoeld, zo compleet in de steek gelaten en vervreemd, verdrietig en boos. Reyan trok met een ruk de singel vast en Eryx stampte protesterend met zijn hoef. Hij aaide het dier in zijn hals. ‘Sorry, maatje. Dat was niet eerlijk.’
Hij trok hem aan de teugels mee naar buiten en klom in het zadel. De rest stond al klaar. Toen Fay zich ook bij de rest had gevoegd, reden ze de stad uit. Reyan keek nog even over zijn schouder naar de stadspoort. Hier zou hij voorlopig niet meer welkom zijn. Niet totdat hij een naam voor zichzelf had gemaakt. Reyan kneep in de teugels. Maar hoe? Moest hij dan nog geduldiger zijn en gewoon braaf de ladder beklimmen zoals alle anderen? Of moest hij juist gedurfder zijn, meer risico’s nemen zoals ze dat de afgelopen weken hebben gedaan? Wat? Wat was de juiste route? Het voelde alsof hij op een kruispunt stond die de rest van zijn leven zou bepalen. Hoe had zijn vader dat gedaan in zijn jonge leven? Had hij meer risico’s genomen om te komen waar hij was? Reyan probeerde terug te denken aan de verhalen van zijn vader. Om ook maar iets te vinden in zijn geheugen dat hem op weg kon helpen.
Zijn vader wist vanaf een jonge leeftijd al dat hij een Grimmer zou worden, net zoals zijn vader en zijn grootvader daarvoor. Net zoals Reyan dat zijn hele leven was verteld. De bewijsdrang die Reyan in zijn vader herkende, droeg hij ook met zich mee. Het enige verschil was dat zijn vader onverschrokken was, een waaghals in zijn jongere jaren die een veel te grote trol zonder versterking te lijf ging omdat de rest van zijn Party nog aan het overleggen was en hij dat te lang vond duren. Reyan herinnerde zich het verhaal nog goed. Zijn vader, nauwelijks ouder dan Reyan nu was, die met bijl in de aanslag op de trol af stormde. Hij had het monster alleen verslagen, tegen alle verwachtingen in. Zijn partyleden waren woedend, vertelde hij dan lachend met een pils in zijn hand. Maar die daad van roekeloze moed had hem meteen een naam gegeven bij de Gilde. Was dat dan wat nodig was? Maar dat was niet wie hij was.. Hij was zijn vader niet.
Ik kan nog steeds iets proberen, dacht hij bij zichzelf. Hij raapte de teugels bijeen en stuurde Eryx een andere kant op. Fay keek met een ruk over haar schouder. ‘Reyan?’
‘Plannen zijn gewijzigd,' riep hij over zijn schouder. ‘We gaan naar de bron.’
‘We gaan wat?’ riep Sohra en al snel volgden gehaaste paardenhoeven en verscheen de roodhaar naast zich. ‘Wat ben je van plan?’
‘We zijn hierheen gekomen met een doel,’ antwoordde hij, ‘die mensen in dat dorp helpen. Wij hebben dit ontdekt, wij hebben die mensen geholpen. Als we onszelf moeten bewijzen..’ Hij keek Sohra aan. ‘Wat is dan één risico meer?’
Eerst keek ze verrast, maar daarna gleed er een vastberaden grijns over haar gezicht. ‘Wel heb ik ooit,’ zei ze met uitdagende ogen, ‘die vader van jou heeft je gewoon wat verstand ingeslagen.’ Ze keek over haar schouder en hief haar vuist in de lucht. ‘We gaan naar de bron!’
Reageer (2)
Je vader klinkt niet echt als iemand die je als voorbeeld zou moeten nemen, Reyan 🙃
8 maanden geledenIndeed not HAHA maar dat is het mooie aan opgroeien met een narcist, dat zie je niet meer
8 maanden geleden. ‘Wel heb ik ooit,’ zei ze met uitdagende ogen, ‘die vader van jou heeft je gewoon wat verstand ingeslagen.’
8 maanden geleden😂😂