Silvia

R schudde haar vader de hand en noemde het een eer om hem te ontmoeten.
"De mysterieuze R die er ook bij was tijdens de laatste videocall." glimlachte de militair, en Sylvia knikte.
"Ja! dat je dat onthouden hebt !"
"tuurlijk meiske, ik geniet van onze gesprekken. R, we gaan uit eten vanavond, heb je zin om mee te gaan? Jij bent tenslotte degene die geregeld heeft dat ik mijn meisje kon verassen."

Sylvia keek R verbaasd aan.
"Je hebt mijn vader hier naartoe gehaald, voor mij?" met een blik vol emoties keek ze hem aan. Deze gevoelige jongeman, haar vriend waar ze apetrots op was, die verlegen leek onder alle aandacht.
"Dankjewel R."

Het moment werd, zoals gewoonlijk, verbroken door een vrolijke kinder stem.
"Meester Do!" Janie huppelde vrolijk naar haar leraar toe, die een beetje awkward stond te wachten. " R heeft papa hierheen gekregen. Papa kom mijn meester Do ontmoeten. R kent hem ook, want R is ook van mij."

De militair lachtte om zijn jongste dochter.
"Zo zo, al twee mannen die van jou zijn he, Janie? Laat je wel wat over voor je zus?"
Maar hij liet zich mee trekken naar Do, liet Sylvia bij R achter.
Haar hand gleed in de zijne, leidde hem zachtjes mee met de groep toen ze richting parkeerplaats gingen om naar het restaurant te vertrekken.

"Beste surprise ooit." Fluisterde ze hem toe, in het licht van de Lantaarnpalen.