1.2 the start of everything

Ik hing in mijn stoel alsof het de normaalste dag van het jaar was. In feite was het ook een van de normaalste dagen van het jaar. We kregen een nieuwe opdracht en nieuwe opdrachten waren altijd saai in het begin. Je wist nooit waar je heen gestuurd werd en wat je daar te wachten stond. Je wist zelfs niet wie de komende weken voor je ouders moesten doorgaan. Naast me hoorde ik een diepe zucht en ik keek Tony meelevend aan. Hij had hetzelfde concentratie probleempje als ik. ‘MILA. Let eens even op. Het gaat hier om mensenlevens.’ Met een zucht keek ik Luca aan en produceerde een engelen glimlach. ‘Goed zo.’ Hij wende zijn blik weer op de andere. Naast me hoorde ik Colin en Dave grinniken. ‘En nu is het genoeg.’ Luca’s stem donderde door de kleine vergaderruimte ‘Als je het nu niet voor elkaar krijgt te luisteren zoals ieder ander ga je niet mee. En je weet wat dat betekent.’ Ik slikte. Natuurlijk wist ik wat dat betekende. Trainingskamp. Vier weken in de modder tussen vieze zweterige dikke mannen.
Met zijn blik strak op me gericht begon hij opnieuw. ‘Sinds vorige week zijn er 12 mensen verdwenen uit een plaatsje in de buurt van Seatle. Dat zou gewoonlijk het werk van de plaatselijk politie zijn was het niet dat ook een familielid van de president verdwenen is. Jullie gaan proberen het vertrouwen van de plaatselijke bevolking te winnen.’ Eindelijk kijk hij op en kon ik lucht in mijn longen zuigen. ‘Tony en Colin jullie gaan informatie verzamelen bij een indianenstam. Ze zijn nogal op zichzelf maar probeer vriendschap te sluiten zodra je bij hun op school komt. Dave en Mila jullie gaan naar Forks High waar de rest van de bevolking wel te vinden zal zijn. Ik verwacht niet dat jullie lang wegblijven.’ En met deze woorden draaide hij zich om en liet de deur achter zich dichtvallen. ‘Nou dat wordt gezellig.’ De spottende stem van Colin vulde de ruimte. ‘Ik denk niet dat jullie mij hiervoor nodig hebben.’ Hij grijnsde en ik zuchtte. In de groep hadden we allemaal onze eigen ding. En Colin was nogal intimiderend. Het was niet dat hij gevaarlijk of agressief was. Hij was gewoon nogal groot en gespierd. Iets waar hij zelf graag over opschepte. Ik wist dat de andere jongens soms jaloers op hem waren .
Op dat moment besefte ik dat ik waarschijnlijk voor me uit zat te staren want voordat ik het merkte was ik over Colin’s schouder gegooid. Met veel lawaai rende hij ons huis door. Ik wist waar dit ging eindigen, op de plek waar het meestal voor mij eindigde, het zwembad. Een luide plons bevestigde mijn vermoede en met een rood hoofd van kwaadheid kwam ik weer boven het water uit. Lachend stonden ze alle drie aan de kant en op dat moment voelde ik me zo alleen.