89. Just don't do this Bas

De backstage-ruimte was klein en sober ingericht, met slechts een paar stoelen, een tafel vol halve flesjes water, en een grote spiegel aan de muur. De deur viel achter ons dicht, en de chaos van de persinterviews bleef achter. Ik ademde diep in en uit, maar mijn hartslag bleef hoog. Alles in mij voelde gespannen, en ik wist dat de sfeer hierbinnen elk moment zou kunnen ontploffen.
Nog voordat ik mezelf kon herpakken, draaide Bill zich met een ruk om naar Bas. Zijn ogen fonkelden van woede, en zijn stem klonk als een donderslag toen hij uitriep:
"Dit meen je toch niet?" bulderde Bill, zijn stem hard en fel. De woede achter zijn woorden vulde de ruimte en liet de rest van ons verstijven.
Bas, die nog steeds nonchalant op zijn plek stond, hief een wenkbrauw en liet een flauwe glimlach zien. Die glimlach, bedoeld om de spanning te breken, leek alleen maar olie op het vuur te gooien. Bill stapte opnieuw naar voren, zijn ademhaling zwaar, klaar om verder te gaan met zijn tirade.
"Bill, kalm!" Hans’ stem sneed door de spanning heen als een mes. Hij stapte snel tussen hen in, zijn houding even dreigend als beschermend. Hans, hun tourmanager, had die gave – hij kon een situatie onder controle brengen met een paar woorden, en dat probeerde hij nu ook. "Rustig blijven, oké? Wat Bas net gedaan heeft, is briljant!"
Bill keek Hans aan alsof hij net had gezegd dat de wereld plat was. Zijn gezicht vertrok van ongeloof. "Briljant?!" herhaalde hij scherp, maar Hans gaf hem geen ruimte om verder te spreken.
"Luister naar me," ging Hans verder, zijn toon vastberaden. "De pers vermoed nu dat er iets speelt tussen Elise en Bas. Dat is goed, Bill. Dat haalt de aandacht van jou weg. Het zorgt ervoor dat ze hun blik verleggen, en dat hebben we nodig. Bas heeft dit geweldig aangepakt."
Bill bleef stil, maar zijn blik veranderde niet. Zijn kaken stonden strak, en zijn lippen trokken iets omhoog, waardoor een glimp van zijn tanden zichtbaar werd. Het was geen glimlach; het was een teken van frustratie, van onmacht.
Hans keek hem nog een moment aan voordat hij een stap naar achteren deed en zich naar de rest van ons wendde. "Goed gedaan, jongens. Alles gaat volgens plan," zei hij, zijn toon kalmer maar nog steeds gedecideerd.
De rest knikte instemmend en begon langzaam de ruimte te verlaten. Er werden wat zachte woorden uitgewisseld, maar niemand bleef hangen. Een voor een verdwenen ze door de deur, hun voetstappen zachter wordend in de gang. Uiteindelijk bleven alleen Bill, Bas en ik over.
De stilte die volgde was zwaar, als een onzichtbaar gewicht dat op onze schouders drukte. Bill haalde diep adem en probeerde duidelijk zijn emoties onder controle te krijgen. Toch klonk zijn stem scherp en geladen toen hij sprak.
"Wat de fuck, Bas? Waarom doe je zoiets?"
Ik wilde iets zeggen, maar Bill’s blik was intens, gefocust op Bas, alsof niets anders bestond. Het was alsof hij zijn woede volledig op hem richtte, niet bereid om ook maar een fractie van die energie los te laten.
"Bill, rustig," zei ik zacht, terwijl ik voorzichtig een stap naar voren deed. Mijn stem trilde licht, maar ik probeerde zelfzeker te klinken. "Hij deed dit met de beste bedoelingen."
Voordat ik verder kon, onderbrak Bas me. Zijn stem was scherp, bijna defensief, alsof hij zichzelf moest verdedigen voordat iemand hem kon beschuldigen. "Het leek mij de perfecte afleiding," zei hij, zijn woorden duidelijk en vastberaden. Zijn ogen waren strak op Bill gericht, alsof hij zijn punt direct wilde maken.
Maar hij was nog niet klaar. Hij zette een stap naar voren, waardoor de afstand tussen hem en Bill kleiner werd. "En trouwens," ging hij verder, zijn stem nu lager, maar geladen met een scherpe toon, "ik denk niet dat jij nog iets over Elise te zeggen hebt."
De woorden hingen zwaar in de lucht. Het was een uitdaging, een grens die hij opzocht en overschreed. Bas’ blik werd donkerder toen hij eraan toevoegde: "Of zijn jullie soms nog samen?"
De vraag was hard, scherp en bedoeld om te raken. Bill verstijfde, en ik voelde de temperatuur in de kamer dalen. Het was alsof de tijd even stil stond, en alle lucht tussen ons werd weggezogen.
Ik voelde mijn hart versnellen, alsof het in mijn keel klopte. De spanning tussen hen was zo intens dat ik bang was dat het elk moment zou ontploffen. Ik moest ingrijpen, en snel. "Bas, alsjeblieft!" riep ik, terwijl ik tussen hen instapte. Ik keek hem recht aan, mijn stem trillend van de emoties die ik niet langer kon onderdrukken.
"Wij zijn uit elkaar, ja," zei ik, mijn stem zachter, maar nog steeds stevig. Ik keek naar Bas, en toen naar Bill, die nu zijn blik afwendde. "Maar dat geeft jou niet het recht om zo te doen tegen Bill. We zien allebei af van onze breuk. En ja, jouw move was misschien perfect in de ogen van de journalisten, maar dit hoeven we beide niet te pikken van jou."
Mijn woorden waren scherp, maar gevuld met een mengeling van verdriet en frustratie. Bas bleef stil, zijn blik nu op de vloer gericht, alsof hij besefte dat hij te ver was gegaan. Bill, aan de andere kant, bleef me aankijken, zijn ogen vol emoties die hij niet durfde uit te spreken.
Ik draaide me om, mijn borst zwaar van emoties die ik niet kon plaatsen. Het voelde alsof ik verscheurd werd tussen twee werelden die allebei even belangrijk voor me waren. Toen ik de deur opende, stond Jacob daar, zijn gezicht gevuld met begrip en bezorgdheid. Hij zei niets, maar zijn aanwezigheid voelde als een uitnodiging om te ontsnappen.
Zonder achterom te kijken, stapte ik naar buiten. De stilte achter me was nog luider dan de woorden die we hadden uitgewisseld. Met elke stap die ik zette, voelde ik mijn hart zwaarder worden.
Wat miste ik Bill.