107. Vreemd afscheid

De gang van het hotel was stil, op het zachte geklik van mijn hakken en de rustige, stevige stappen van Jacob na. De media training met David had me meer energie gekost dan ik wilde toegeven. Mijn schouders voelden zwaar, en hoewel ik probeerde de gebeurtenissen van eerder van me af te zetten, was er een beklemmend gevoel dat maar niet wegging. Jacob liep naast me met zijn gebruikelijke alerte blik, alsof hij elk moment klaar was om in te grijpen. Hij gaf me een korte, geruststellende glimlach toen ik naar hem keek.
"We zijn er bijna," zei hij, terwijl we de gang insloegen die naar mijn hotelkamer leidde.
We liepen richting mijn hotelkamer toen ik plots Bill zag. Hij kwam vanuit een andere gang, zijn telefoon in zijn hand, maar zodra hij me zag, verscheen er een warme glimlach op zijn gezicht. Mijn hart maakte een sprongetje, zoals altijd wanneer ik hem zag.
"Hoe was de training?" vroeg hij, terwijl hij me begroette met een zachte kus op mijn slaap. Zijn warme bruine ogen ontmoetten de mijne, en ik voelde de spanning van de dag een fractie van een seconde verdwijnen.
"Uitdagend, maar goed," antwoordde ik, mijn glimlach bijna automatisch. "David blijft... David."
Bill grinnikte, maar er zat een scherpe ondertoon in zijn lach. "Ik wou dat ik erbij had kunnen zijn om hem een beetje op afstand te houden."
"Niet nodig," gaf ik toe, terwijl ik een plukje haar achter mijn oor streek. "Jacob zorgde ervoor dat het... beheersbaar bleef."
Bill knikte begrijpend, maar ik zag een flits van bezorgdheid in zijn ogen. "Ik weet dat die trainingen nodig zijn, maar ik zou willen dat ze je niet zo onder druk zetten."
Ik glimlachte om hem gerust te stellen. "Het komt wel goed. We leren er allemaal van."
Zijn blik verzachtte, en hij stapte iets dichterbij. "Weet je, ik kijk er echt naar uit om vanavond samen wat tijd door te brengen. Gewoon jij en ik, zonder schema’s of verplichtingen." Zijn stem klonk zacht, bijna beloftevol, en ik voelde een warmte door me heen trekken. "Ik heb zelfs een fles wijn gehaald."

Zijn woorden lieten mijn hart sneller kloppen. Een avondje met Bill zonder de druk van de tour klonk als een droom. Ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar voordat ik dat kon, kwam Jacob tussenbeide. "Dat gaat helaas niet door," zei hij droog.
Bill en ik draaiden ons beiden verbaasd om naar Jacob. Hij haalde zijn telefoon tevoorschijn en wees op iets op het scherm. "From Another World is geboekt voor een festivalshow, en we moeten er over vijftien minuten al heen. Elise, je moet je spullen pakken."
Mijn mond viel open van verbazing. "Een festivalshow? Nu al? Maar—"
"Geen maar," zei Jacob rustig maar resoluut. "Ik heb het zelf gecheckt. Het is bevestigd door David. Dit is wat hij regelt, Elise. Gelukkig weet ik het, anders had je een groot probleem gehad."
Ik zuchtte, maar voelde tegelijkertijd een golf van dankbaarheid. "Jacob, je bent een reddende engel. Serieus, ik zou echt verloren zijn zonder jou. De Humanoid-tourdata ken ik uit mijn hoofd, maar alles wat David erbij plant, daar kan ik onmogelijk bijhouden."
"Daarom ben ik hier," zei Jacob simpel.
Ik draaide me naar Bill, die zijn gezicht een fractie van een seconde liet zakken in teleurstelling. "Het spijt me," zei ik zachtjes. "Ik had echt gehoopt dat we een rustige avond samen zouden hebben."
Bill schudde zijn hoofd en keek me aan met die tedere blik die me altijd zwak in de knieën maakte. "Het is niet jouw schuld," zei hij geruststellend. Hij pakte mijn handen vast en kneep er zachtjes in. "Maar belofte maakt schuld. Zodra je terug bent, is het alleen jij en ik. Geen shows, geen interviews, geen managers. Alleen wij tweeën."
Zijn woorden waren een balsem voor mijn ziel. Ik knikte en voelde een brok in mijn keel. "Ik pak mijn spullen," zei ik, mijn stem even schor.

Binnen tien minuten stond ik weer in de gang met mijn tas over mijn schouder. Bill wachtte op me, en zijn glimlach was breed, maar er zat een zweem van zorg in zijn ogen. Hij pakte mijn hand toen ik dichterbij kwam.
"Het spijt me echt dat ik moet gaan," zei ik opnieuw, mijn stem zacht.
"Het is oké," antwoordde hij, terwijl hij me dicht tegen zich aantrok. Zijn armen omhulden me stevig, alsof hij me nooit meer wilde loslaten.
Ik ademde zijn geur in, een mix van zijn favoriete parfum en iets warms en vertrouwds. Het voelde alsof de wereld even stilstond. "Ik hou van je," fluisterde ik in zijn oor.
"Ik hou ook van jou," antwoordde hij onmiddellijk, zijn stem rauw en oprecht.
Toen ik me terugtrok om hem aan te kijken, voelde ik een vreemde onrust in mijn borst. "Ik weet niet waarom, maar ik heb een raar gevoel bij dit afscheid," zei ik eerlijk, mijn wenkbrauwen gefronst.
Bill hield me stevig vast, zijn handen rustten op mijn schouders. "Hé," zei hij zacht, terwijl hij mijn gezicht met zijn handen omvatte. "Deze avond ben je al terug. En dan geef ik je de avond van je leven. Dat beloof ik."
Ik wilde hem geloven, echt waar, maar de onrust bleef knagen. Nog een laatste keer trok hij me dicht tegen zich aan, alsof hij voelde wat ik voelde. Zijn lippen vonden de mijne in een kus die even geruststellend als intens was.
Jacob, die zich ongetwijfeld ongemakkelijk voelde bij ons intense afscheid, schraapte zijn keel. "Sorry dat ik moet onderbreken, maar we moeten echt gaan."
Bill zuchtte, maar liet me nog niet los. "Wees voorzichtig, oké?"
Ik knikte en gaf hem een geruststellende glimlach voordat ik mijn lippen terug op die van hem drukte.
"Elise," hoorde ik Jacob's stem achter ons. "We moeten NU echt gaan."
Met tegenzin liet Bill me los. "Tot straks," zei hij, terwijl zijn handen even mijn vingers vast bleven houden voordat hij ze langzaam losliet.
Ik knikte, mijn hart zwaar, maar ik dwong mezelf te glimlachen. "Tot straks."

Terwijl we door de gangen van het hotel liepen, keek ik over mijn schouder naar hem, tot hij uiteindelijk uit het zicht verdween. Dat vreemde gevoel was er nog steeds, maar ik drukte het weg. Ik moest me focussen op het optreden.
"Je hebt een goede timing," zei ik tegen Jacob, die me kort aankeek en knikte.
"Het is mijn werk," antwoordde hij droog, maar ik zag de glimlach die hij probeerde te verbergen.