Level 40
Hij wierp een blik over zijn schouder en zag de andere leden van zijn party in gevecht. Nee. Het was geen gevecht. Het was een dans van verdediging en ontwijking. Fay had haar bijl niet eens aangeraakt; ze sprong van voet naar voet om het zwaard te ontwijken dat op haar insloeg. Sohra vloekte, een schel geluid dat voor een paar seconden zijn aandacht opeiste. Reyan wierp een krachtveld naar haar, haar beschermend tegen het grote zwaard dat haar door midden dreigde te klieven. Hij voelde een schok door zijn lichaam trekken toen hij zag tegen wie zij vocht.
‘Darius,’ prevelde hij, zijn stem nauwelijks hoorbaar over het gedonder van het gevecht. De realisatie sloeg in als een klap tegen zijn hoofd. Hij had hem nauwelijks herkend, maar nu zag hij de volle, blonde lokken die bezweet en dof rond zijn bleke gezicht hingen. Zijn ogen zaten diep in hun kassen, donker en.. angstaanjagend rood. Reyan bevroor. De lucht ontbrak aan zuurstof.
Hij draaide zich om naar zijn eigen aanvaller, die zichzelf langzaam overeind duwde. De vrouw hief haar hoofd met ontblote tanden en keek hem recht aan. Haar blik sneed dwars door hem heen; een rode, onheilspellende gloed danste rond haar iris, als smeulend vuur in een diepe, alles opslokkende duisternis. De manier waarop ze hem aanstaarde, gaf hem het gevoel alsof ze hem levend verslond, zijn vlees vermaalde met haar ogen en zijn botten verpulverden met haar geest. Hij realiseerde zich dat praten geen zin had, dat ze hem niet zou horen - niet zou zien. En dat wat de Bludhoofs ook in hun macht had, ook deze vrouw had overgenomen.
Wit bubbelend schuim droop uit haar mondhoek. ‘Ik- ik wil niet vechten,’ probeerde hij, maar de vrouw schoot op hem af. Ze liet haar wapen liggen en dook met blote vuisten en happende kaak boven op hem. Ze wierp Reyan op zijn rug, terwijl hij probeerde zichzelf te beschermen tegen haar happende kaken. Hij drukte de metalen handschoen tegen haar borst in een poging haar op afstand te houden. Speeksel spatte alle kanten op terwijl ze als een woeste hond naar zijn nek beet.
Hij keek in die gruwelijke, felrode ogen—ogen die ooit menselijk waren geweest. Maar er was niets meer over van de persoon die hier ooit had gestaan. Geen herkenning, geen bewustzijn. Alleen een bodemloze leegte en een allesverslindende bloedlust. Dit was geen monster, geen afzichtelijk schepsel uit nachtmerries.. Dit was ooit een mens geweest. De realisatie drong tot hem door als een donderslag: Mensen kunnen besmet raken. Zijn blik werd opzij getrokken, terwijl zijn armen brandde van de inspanning. Fay. Kyrin. Sohra. Ardin. Elk van hen liep gevaar.
Dat nooit.
Hij greep zijn aanvaller met zijn handschoen tegen de keel, zacht genoeg om haar geen pijn te doen, maar ferm genoeg om haar op afstand te houden en hij schreeuwde zo hard dat zijn keel rauw werd. ‘Ze zijn besmet!’
‘Dat is onmogelijk!’ jammerde Fay verderop.
Grauwend en grommend hing de vrouw in Reyans pantservuist. Haar lichaam was een wervelwind van onverzadigde woede en honger. Ze was volledig op hem gefixeerd, haar geest ergens ver weg, gevangen in een strijd die ze niet kon winnen. Reyan stuurde zijn magie naar zijn handschoen, hulde zijn aanvaller in het groene helende licht.
Kom op.. Kom op..
Hij keek naar haar linkeroog. Naar haar rechteroog. Niets. Verdomme.
‘Ik kan haar niet helen.’ Zijn stem sloeg over halverwege zijn zin. ‘
Dus wat nu?’ Sohra’s stem was schel van angst. Ze gilde toen haar aanvaller zijn tamboerijn vormige wapen op haar af slingerde en ze deze ternauwernood ontweek. De scherpe randen rondom het wapen zoefden door de lucht en schoten direct weer terug naar hun eigenaar.
Hycon brulde toen zijn sterke poten de lichtflitsen van de magier met een kachtige zwaai doofde. Kyrin veerde van zijn rug en dook meteen opzij voor een volgende aanval. ‘Ik kan hem niet blijven tegenhouden,’ schreeuwde Kyrin.
Hij moest nadenken. Hoe kon hij dit stoppen? Ze konden hun aanvallers niet blijven ontwijken. Het zou een kwestie van tijd zijn voordat een van hen gebeten zou worden.. voordat zij in net zulke monsters veranderen. Met een brul duwde hij zijn aanvaller van zich af en drukte haar tegen de grond. Ze graaide naar zijn gezicht, terwijl hij een helende elixer losmaakte van zijn riem en de dop eraf drukte. Hij goot de inhoud in haar open schreeuwende mond. Ze gorgelde woest, maar slikte het goedje door, waarna ze meteen weer naar zijn gezicht graaide. Met opeengeklemde kaken keek Reyan naar haar gezicht, zoekend naar een teken van genezing in die vuurrode ogen. Hij wist niet hoelang hij haar tegen de grond hield, maar forceerde zich uiteindelijk naar zijn party om te draaien. ‘Heling werkt niet,’ riep hij met verbeten pijn. ‘Ik weet niet wat we moeten doen.’
Reyan voelde de scherpe nagels van de vrouw in zijn hals snijden, een brandende pijn die hem even uit zijn concentratie haalde. Met een smak sloeg ze hem van zich af. Reyan kroop achteruit over de grond, terwijl de vrouw als een wild beest op hem af stormde. Ze graaide naar de vlijmscherpe mesjes aan haar dij. Reyan stootte een krachtveld uit, blies haar weg, maar ze kwam met dezelfde snelheid weer terug. Alsof er zojuist een vlieg tegen haar aan was gevlogen. Het deed haar niets.
Ze haalde uit en Reyan stootte zijn vuist tegen haar borst. Haar lichaam vloog naar achteren door de impact en verdween in het struikgewas. Hijgend bleef hij liggen, starend naar de onbewogen struiken. Had hij.. Was ze..
De blaadjes ritselden en haar lichaam kwam met een onnatuurlijke beweging weer overeind. Haar schouders bewogen alsof ze aan touwtjes waren gebonden en iemand ermee speelde. Haar linkerschouder stond in een rare hoek, alsof het uit de kom was geraakt. Reyan kon zich alleen maar voorstellen hoeveel pijn ze had, maar ze reageerde niet op het schreeuwen van haar lichaam – ze had alleen maar oog voor zijn dood. Onverwoestbaar, gevoelloos, met maar een doel. De dieprode, gloeiende ogen waarmee de Bludhoofs weken terug naar hem hadden gekeken, het gevoel dat zijn ziel verslonden werd.. Ze hadden ze allemaal vermoord, omdat dat de enige manier was. Maar nu.. Had hij dan echt geen andere keus?
Reyan verbeet de tranen en dwong zichzelf helder te blijven. Zijn zicht was wazig van de wanhoop, van de pure onmacht die zijn borst dreigde te verscheuren. ‘Alsjeblieft,’ smeekte hij, zijn stem schor van wanhoop. Hij wist niet eens zeker tegen wie hij sprak—tegen haar, tegen de wereld, tegen een hogere macht die misschien luisterde. Maar vooral hoopte hij dat zij hem hoorde. Dat er, diep in haar geest, een glimp van menselijkheid over was. Een fractie van de persoon die ze ooit was geweest.
Zijn metalen hand balde zich tot een vuist. Hij kón het niet. Geen vezel in zijn lichaam die hem ertoe kon dwingen. Dit kon niet de enige uitkomst zijn. Moord was toch niet de enige uitweg? Er móést een andere manier zijn. Hij wierp een blik opzij, naar zijn party—zijn vrienden—die vochten voor hun leven. Zweet parelde over Fays voorhoofd terwijl ze hijgend en onafgebroken pijlen ontweek. Ardin wankelde, de punt van zijn zwaard trillend in het zand, alsof hij de kracht moest vinden om het nog één keer op te tillen. Kyrins ademhaling was schokkerig, haar handen rood van het bloed.
Ze slachten ons af.
De gedachte wrong zich door zijn geest en zijn zicht werd troebel. Een hete traan gleed over zijn wang. We maken geen schijn van kans— ze zijn te snel, te sterk.
De vrouw voor hem bewoog met een onnatuurlijke snelheid. Ze gromde, haar kaken op elkaar geklemd alsof iets bovennatuurlijks haar lichaam onder controle had. Ze lanceerde zich op hem af, en Reyan schopte haar van zich af. Zijn laars raakte haar ontwrichte schouder, en een rauwe, dierlijke grauw ontsnapte uit haar keel.
Reyan balde zijn vuist. Zijn hand trilde.
We zijn ten dode opgeschreven. Dat is de enige uitkomst. Tenzij..
Zijn adem stokte. Alles in hem schreeuwde om het niet te doen. Zijn hart huilde. En hij huilde mee.
Hij kon het niet.
Hij kon het niet.
Hij kón het niet.
Reageer (2)
Oeff heftig dilemma
7 maanden geledenNou ze knock-out krijgen om ze mee te sleuren naar de Gilde was handig geweest maar lijkt hier niet echt een optie. Ik kan me ook zo al de creepy manier van bewegen voorstellen.
8 maanden geledenKilled or be killed in this hard cruel world!
8 maanden geleden