186 || Einar Harding

Het restaurant was van binnen minstens net zo luxe als van buiten, misschien zelfs nog wel luxer. Maar vrij genoeg dat ook een kind als Janie er mocht eten, en daadwerkelijk kipnuggets en friet zou kunnen krijgen.

“Wat kies jij?” was wat Silvia hem vroeg. “Ik weet alleen dat ik tiramisu als toetje wil.”

R keek ook naar het menu. “Ik heb nog echt geen idee,” antwoordde hij haar, terwijl aan de andere kant van de tafel Silvias ouders hetzelfde gesprek leken te hebben over hun keuzestress. “Al brengt Janie de kipnuggets wel als een goede optie naar voren.”

De kaart was zeker uitgebreid, dat moest R ze nageven. Het nadeel van zoveel keuze was ook dat iedereen moest bepalen waar ze nou daadwerkelijk zin in hadden. En niemand de richting van het eten aangaf. Als iedereen voor pasta ging, was het makkelijk om mee te doen en voor pasta te gaan. Ging iedereen voor wild, nou dat wees ook een richting op. Maar ook Silvia’s ouders waren nog door het menu aan het scannen.

Ondertussen verscheen er iemand om het drinken op te nemen. Janie was natuurlijk de eerste om te antwoorden, en wel om haar cola te bestellen. De ober keek toen naar R.

“Voor mij gewoon een water,” was wat hij antwoordde.