Level 45
Reyan schoot met een schok overeind toen een oorverdovende schreeuw hem uit zijn slaap rukte. Binnen een seconde had hij zijn pantservuist geactiveerd en draaide hij zich om naar Ardin die met wijd opengesperde ogen overeind zat. Een lage grom rommelde door Reyans borst toen Hycon zich uit de schaduwen vormde en zich met scherpe, ontblote tanden achter een bewapende Kyrin schaarde, klaar om de indringer levend te verslinden.
Adrenaline gierde door Reyan’s aderen terwijl hij zwaar hijgend om zich heen keek, zijn ogen zoekend naar het gevaar waar Ardin zo van was geschrokken.
Maar er was niets.
Geen struikrovers, geen monsters, geen soldaten. Alleen het zacht ruisen van de wind die het riet deed fluisteren, en de paarden die verderop bij een drassige plas rustig stonden te grazen, onbewogen door de chaos die net was losgebarsten.
Ardin zat kaarsrecht overeind, zijn adem schokte in zijn borst, diep en onregelmatig. Sohra kroop snel naar hem toe en legde haar handen voorzichtig tegen zijn gezicht, haar stem zacht en kalmerend. ‘Liefste, het was maar een droom,’ fluisterde ze, terwijl ze langzaam over zijn vochtige slapen streek in een poging om hem weer naar de realiteit te trekken.
Ardin keek haar verwilderd aan. ‘De titaan. Hij-’
‘Er is geen titaan, liefste.’ Sohra drukte een kus op zijn slaap en Ardin keek om zich heen, naar de geschokte gezichten van zijn vrienden die bewapend rond het knetterende vuurtje stonden. Zijn borstkas ging nog steeds snel op en neer, maar er kwam langzaam herkenning in zijn ogen. Vlak voordat hij zijn hand over zijn bezwete gezicht haalde, schudde hij moeizaam zijn hoofd. Hij haalde een paar diepe ademteugen en schraapte zijn keel. ‘Ga maar weer slapen,’ bromde hij. ‘Sorry dat ik jullie wakker heb gemaakt.’
Reyan keek nog een keer om zich heen voordat hij zijn hand liet zakken en de pantservuist weer introk. Kyrin snoof en propte haar zwaard weer terug in zijn schede. ‘Nou, bedankt voor de hartverzakking.’
Die opmerking leverde haar een scherpe blik op van Sohra, maar Kyrin liet zich onaangedaan weer op haar slaapmatje zakken. Sohra fluisterde iets tegen Ardin, maar het knetterende vuur overstemde haar woorden.
‘Echt, ik ben in orde,’ bromde Ardin daarop. Hij veegde zijn plakkerige haren uit zijn gezicht en haalde nog eens diep adem. Reyan hield zijn blik vast. Normaal zou zijn vriend allang een luchtige opmerking hebben gemaakt om de spanning te breken, maar zijn houding bleef stijf, zijn blik ernstig. Hij zat daar, kaarsrecht, de schaduwen van het vuur dansend over zijn strakke gezicht.
Hij leek op iemand anders.
Iemand die vocht om controle.
Voordat Reyan nog iets kon zeggen, rommelde een diepe grom door de nacht. Hycon stond met zijn poten stevig in de vochtige aarde geplant, zijn schaduwachtige oren plat in zijn nek. Zijn vlijmscherpe tanden kleurde grijs door het gordijn van schaduwen.
‘Hycon?’ Kyrin draaide zich om en hief haar hand naar de schaduwen, maar door haar beweging leek zijn gestalte alleen maar meer op te zwellen - het verzwolg haar alsof het haar probeerde te beschermen. Hij verzette zijn gewicht en liet zijn kop zakken, zijn felle ogen gefixeerd op Ardin.
‘Wat is er met hem?’ Fay’s stem haperde. Reyan was niet van plan op een antwoord te wachten. Hij bewoog uiterst langzaam achteruit. Hycons klauwen waren misschien als rook, maar ze waren onverbiddelijk als staal.
In een fractie van een seconde sprong het beest naar voren, lanceerde zich op Ardin als een roofdier op zijn prooi. Ardin duwde Sohra uit de weg en rolde over de grond, terwijl de enorme poten naast hem de grond raakten. Grauwend draaide Hycon zich om.
‘Hycon, stop!’ Kyrin sprong overeind en haar blik intens, alsof ze contact probeerde te maken met zijn geest, maar het beest trok zich er niets van aan en draaide zijn enorme lichaam richting Ardin. Voordat hij nog iets kon doen, voelde Reyan de wind optrekken. Kyrins ogen gloeiden alsof er bliksem in haar ogen zat, met een spookachtig lage stem, donderde haar bevel door hun kamp: ‘Ik zei, STOP!’
Hycon verstarde toen Kyrin zijn schaduwen terugdrong naar het duister en zijn lichaam vervaagde. Donkere slierten trokken zich met tegenzin terug naar de schaduwen, tot er niets meer van hem over was.
Het kamp was stil. Alleen het gesis van het vuur klonk nog. Ardin hijgde zwaar, staarde naar de leegte waar het schaduwmonster had gestaan, alsof het elk moment weer kon verschijnen om zijn taak af te maken. Zijn borstkas ging schokkend op en neer terwijl hij overeind krabbelde.
‘Wat was dat in vredesnaam, Kyrin?’ brieste Sohra toen ze ook een beetje bij kwam van de schrik. ‘Waarom deed je dat?’
Kyrin keek haar met wijdopen gesperde ogen aan. ‘Dat deed ik helemaal niet.’ Ze keek Ardin smekend aan. ‘Ik zweer het je, dat was ik niet. Hij deed het zelf.. Hij-’ Ze slikte moeizaam en Reyan kon zich niet herinneren dat hij Kyrin ooit zo ontdaan had gezien. ‘Hij ging in beschermingsmodus, maar dat doet hij alleen bij agressieve monsters in de buurt.’
‘Dat beest van jou is geschift,’ riep Sohra giftig. Ze zakte naast Ardin op haar knieën en reikte naar zijn arm om hem overeind te helpen, maar hij trok zich abrupt los. Sohra knipperde met haar ogen. Ze zei niets, maar bleef Ardin onthutst aankijken.
Reyan balde zijn vuisten. ‘Ardin..’ Het was alsof het ijs zelf zich in zijn lichaam nestelde. Zijn kaken spande zich, alsof hij de gedachten in zijn hoofd niet durfde uit te spreken. Hij haalde diep adem. ‘Hoelang ben je al geïnfecteerd?'
Reageer (1)
DA DA DA DUUUUUUMMMM *effort of making the tension grow as if that's needed* :o
6 maanden geledenHahahahaha
6 maanden geleden