Level 51
Kyrin vloekte. Ze had Ardin zo snel bereikt en naar de grond gewerkt dat Reyan niet eens in de gaten had dat ze bij hem weg was gelopen. Ze tuimelden over de grond tot Kyrin zich moeiteloos weer opving, haar knieën laag, één hand op de vloer geplant als een roofdier klaar om toe te slaan - haar blik op Ardin gebrand.
Reyan wierp een krachtveld rond Sohra, die hijgend tegen de muur aan zakte. ‘Doe hem geen pijn!’ waarschuwde ze.
‘Zolang hij blijft liggen, hoef ik dat niet te doen,’ antwoordde Kyrin. Ze keek Ardin fel aan, terwijl zijn gestalte weer overeind kwam. Zijn ogen—menselijke ogen—vonden Kyrin. ‘Ky?’
Kyrin bewoog niet. Zijn blik gleed naar Sohra, die nog steeds hijgend tegen de muur zat, en zijn schouders zakten. Een trieste rimpel trok over zijn voorhoofd. ‘Het is weer gebeurd, of niet?’
Kyrin knikte langzaam, maar haar houding ontspande niet. Ardin vloekte zacht en bracht zijn hand naar zijn gezicht. Een spiertje in zijn kaak spande zich. ‘Het spijt me.’
‘Je hoeft je excuses niet aan te bieden,’ zei Reyan, maar Ardin keek hem fel aan. ‘Ik heb het gevoel dat dat het enige is dat ik kan doen.’ Zijn blik gleed heel even naar Sohra en toen stond hij op. ‘Ik kan hier niet blijven.’
‘Wat?’ Sohra maakte zich verbijsterd los van de muur. ‘Wat bedoel je? Waar wil je heen dan?’
Hij keek Sohra niet aan. ‘Ergens waar ik jou geen kwaad kan doen.’
Voordat hij langs Reyan kon lopen, greep Sohra zijn arm vast. Haar grip was ferm, maar Reyan zag aan de trilling in haar handen dat ze bang was dat haar aanraking iets in hem zou triggeren. ‘Dat is geen oplossing, liefste.’
‘Maddox zoekt naar een oplossing,’ probeerde Reyan haar te ondersteunen. ‘We hebben nog tijd.’ Maar Ardin schudde zijn hoofd. ‘Ik verlies de controle, Rey. Ik voel het. Het trekt door me heen, rukt aan mijn ziel en geest. Ik wil niet op die manier..’ De woorden stokten in zijn keel. Heel even dacht Reyan dat dit gebeurde omdat Ardin emotioneel raakte, maar toen zag hij dat Ardins spieren zich spanden. Zijn ademhaling versnelde, zijn vingers verkrampend alsof hij iets onzichtbaars van zich af wilde schudden. Reyan greep Sohra’s pols beet en trok haar bij hem weg. Die beweging leek iets in Ardin te activeren, want zijn hoofd draaide met een ruk zijn kant op. Reyan trok Sohra dicht tegen zich aan en trok een krachtveld op.
Kyrin schaarde zich voor hen, haar ogen flitsten. ‘Dwing me dit niet te doen.’
‘Misschien hoeft dat niet!’ Maddox stond hijgend naast Fay in de deuropening en wees naar Ardin. In zijn andere hand hield hij een flesje waarin een paarse vloeistof glinsterde. ‘Houd hem in bedwang.’
Kyrins ogen flitsen en Hycon verscheen vanuit de schaduwen. Maddox deinsde geschrokken achteruit. Hycon schonk geen aandacht aan het nieuwe gezicht. Hij zette zijn grote voorpoot tegen Ardins borst en drukte hem tegen de grond. Ardin grauwde, het schuim stond op zijn lippen, maar Hycon gromde terug—laag en dreigend.
Maddox kwam voorzichtig dichterbij en trok de kruk van het flesje.
‘Wat is dat?’ vroeg Sohra.
‘Iets dat hopelijk werkt.’ Met een vastberaden hand greep hij Ardins kaak beet en goot de vloeistof in zijn mond. Hij nam een stap terug, observerend. Iedereen hield zijn adem in. Reyan speurde Ardins gezicht af, wachtend op een teken van verandering. Maar er kwam niets. Witte bubbels bleven uit zijn mondhoeken komen, en de woeste, verwilderde blik in zijn ogen bleef onveranderd. ‘Hoelang duurt zoiets?’
‘Sst.’ Maddox legde zijn vinger tegen zijn lippen. Hij wist het niet, realiseerde Reyan zich. Het was een pure gok, want meer had hij momenteel niet.
De seconden tikten weg. Toen schudde Maddox zuchtend zijn hoofd. Sohra’s vingers klemden zich om zijn arm. ‘Geef niet op. Alsjeblieft.’ Haar stem brak. ‘Er moet iets zijn dat je voor hem kunt doen.’
Maddox sloeg zijn blik neer. ‘Ik zal blijven zoeken.’ Maar toen keek hij Reyan aan, en in zijn ogen lag een onuitgesproken waarheid: hij had geen idee meer wat hij moest doen. ‘Tot die tijd moet hij vastgebonden blijven.’
Sohra verstijfde. ‘Wat? Ik ga hem niet vastbinden als een beest.’
Maddox keek haar met een mengeling van medeleven en onmacht aan. ‘Je hebt misschien geen andere keuze. Als je niet wilt dat je hem straks moet doden…’
Sohra’s adem stokte. Maddox draaide zich om en liep zwijgend terug naar zijn werkplek. Reyan volgde hem met hangende schouders. Daar liet zijn broer zich terneergeslagen op de kruk achter zijn werktafel zakken. Reyans blik viel op de houten staf die achter hem tegen de kast leunde. Het lichte hout was glad en onbeschadigd, met een glanzende afwerking die nauwelijks een vlek of kras vertoonde. De blauwe steen bovenop schitterde als een perfecte, ongerepte spiegel.
Maddox’ staf. Waarom heeft hij die bewaard?
Reyans ogen gleden over de verspreide papieren met half opgetekende formules, de diversiteit aan ingrediënten en flesjes waar de laatste druppels vloeistof uit dropen. Reyan had van zeker de helft van de ingrediënten geen idee wat ze waren. Kon het zijn dat zijn broer niet alleen alchemie beoefende? Hij bekeek een potje waarin een soort rode, gloeiende drap pulseerde als een hart en herkende het meteen. ‘Dit komt van die bron.’
Maddox wreef zijn handen over zijn vermoeide gezicht. ‘Het kostte me veel moeite om het te verkrijgen, maar het leek me de enige manier om echt te onderzoeken hoe ik die infectie kan tegenhouden.’ Hij nam het flesje uit Reyans handen en zuchtte diep. ‘Er komt een punt dat ik terug zou moeten om meer te halen.’
‘Hoe groot is de kans dat we iets vinden?’ vroeg Reyan zacht. Maddox keek hem lang aan, waardoor Reyans onderbuik roerde. Hij grijnsde. ‘Zo klein, huh.’
Maddox haalde diep adem. ‘Ik heb al zoveel geprobeerd.’ Zijn blik werd triest. ‘Je vriend heeft niet veel tijd meer.’
Reyan staarde hem aan en er werden een paar minuten geen woorden gesproken. Ardin zat in de andere kamer, vastgebonden met touwen als een beest, wachtend op zijn eigen verdoemenis, of totdat zij.. Hoe moest hij het Sohra vertellen? Zij had nog hoop. Ze moest wel. Dat was het enige wat haar momenteel staande hield, terwijl de waarheid hard was als staal: Ardin was niet meer te redden en hun tijd was op.
‘Er is wel een ding dat ik nog kan proberen.’
Reyan keek op. Hij hief zijn wenkbrauwen, daarmee Maddox aansporend verder te praten. ‘Ik heb het nooit eerder getest. Ik kon niet dicht genoeg bij de monsters in de buurt komen om bloedmonsters te nemen.’ Hij wreef in zijn handen. ‘De incubatietijd van de infectie is zeer kort. Het verloop van de ziekte zoals ik dat bij de monsters heb gezien is bijna net zo snel. We spreken over een paar dagen. Echter, heeft Ardin de infectie niet direct vanuit de bron ontvangen, maar via een tussenschakel, waardoor de infectie meer tijd nodig had. Dat betekent dat Ardins lichaam de tijd heeft zich er tegen te verzetten.’
Reyan fronste. ‘Wat betekent dat? Bedoel je dat hij weerstand opbouwt?’ Er flakkerde hoop in zich. Hij zette een stap vooruit. ‘Dan is er nog een kans, toch?’
Maddox schudde langzaam zijn hoofd. ‘Weerstand is een groot woord. Wanneer we als mens ziek worden, vecht het lichaam tegen de infectie en bouwt een resistentie op zodat we de volgende keer minder geneigd zijn net zo ziek te worden. Die resistentie..’ Hij wees met zijn vinger. ‘..kan gebruikt worden om een volgend slachtoffer sneller te helpen.’
‘Je wilt zijn infectie gebruiken om een tegengif te maken?’
Maddox knikte. ‘We hebben in Ivuria de luxe dat magie bijna elke gewone ziekte of infectie kan genezen, maar sommige alchemisten en wetenschappers onderzochten manieren om lichamen op natuurlijke wijze resistenter te maken tegen zulke.. vergiftigingen. Door gecontroleerde blootstelling aan gifstoffen konden ze het immuunsysteem stimuleren om antistoffen te ontwikkelen, die vervolgens weer gebruikt konden worden om anderen te genezen.’
‘Waarom zouden ze zo’n riskant experiment uitvoeren?’
‘Om de magie te ontlasten,’ zei hij. ‘We zijn er te afhankelijk van geworden, Reyan. Al eeuwen. Mijn collega’s en ik wisten dat.’
Reyan haalde een hand door zijn haar, ijsbeerde een paar vlugge passen op zijn plaats. ‘En jij denkt dat dit kan werken? Dat we Ardins besmetting gebruiken om een tegenspreuk te maken?’
Zijn gezicht vertrok in een grimas. ‘Dit is… puur experimenteel. Ik heb de infectie niet goed genoeg kunnen onderzoeken. De aard ervan is geen gewone infectie; hij is doordrenkt met magie. En magie houdt zich niet aan de regels van de natuur. Maar als ik de resistentie eigenschappen van zijn bloed kan versterken, kan het misschien als basis dienen voor de tegenspreuk.’
Reyan klemde zijn kaken op elkaar. ‘En Ardin? Is er een kans dat het hem ook helpt?’
Maddox schudde zijn hoofd, langzaam, alsof het hem zelf pijn deed het te zeggen. ‘Zijn lichaam is van binnenuit aan het afbreken. Ik vermoed dat de infectie zijn zenuwstelsel al heeft aangetast. Dat is het laatste stadium, de reden van zijn gedragsveranderingen - de bloedlust. Zelfs met een tegengif.. Zijn immuunsysteem kan de schade niet meer herstellen.’ Zijn stem werd zachter. ‘We kunnen hem niet meer redden, maar we kunnen ervoor zorgen dat zijn dood niet zinloos zal zijn. Zijn bloed… het kan anderen redden. Het kan de bron misschien herstellen.’
‘Misschien, zeg je.’ Reyans hart bonsde in zijn borstkas, alsof het een protest wilde vormen tegen de realiteit die zich voor hem ontvouwde. Iets in hem had nog vastgehouden aan de gedachte dat er een manier was, een uitweg. ‘Een opoffering, bedoel je.’
Maddox keek hem aan, zijn ogen vol begrip. ‘Als we dit willen proberen,’ zei hij zacht, ‘moet het nu. Nu hij zelf die keuze nog kan maken.’
Reageer (1)
Noooo fuck this sacrifcing for greater good, we want him to live! Don't try and create magic Maddox, be the fucking magic!
5 maanden geleden