Level 52
‘Jullie willen wat?’ Sohra’s stem was luid en schel. Haar ogen waren gezwollen en rood, maar ze huilde niet meer. In plaats daarvan keek ze hem woedend aan nadat Maddox en hij haar hadden verteld over hun plan. Ze hadden haar even apart genomen in de aangrenzende kamer om rustig te praten. Reyan had deze reactie verwacht, maar toch zette hij een stap achteruit toen ze hem fel aankeek. ‘Zeg me alsjeblieft dat dit een of andere wrede grap is, Reyan. Dit kun je toch niet menen?’
Reyan opende zijn handen in een vredelievend gebaar. ‘Sohra, luister alsjeblieft-
‘Ik heb geluisterd,’ brieste ze, ‘En het enige wat ik hoor is dat jullie Ardin als een of ander experiment willen gebruiken.’
‘Nee, zo is het niet,’ probeerde hij, maar hij had het gevoel alsof elk woord uit zijn mond de situatie alleen maar erger maakte. ‘Maddox denkt dat er een kans is. Dat we met Ardins bloed de infectie kunnen tegenhouden.’
Een zichtbare woede laaide in haar op als een vuur waar alcohol op werd gegooid. ‘Hoe kan je daar zelfs over nadenken? Hij is je beste vriend.’ Haar woorden waren als een dolk in zijn hart. Zo scherp dat zelfs hij begon te twijfelen of dit inderdaad de juiste keuze was, of hij zijn vriend niet in de steek liet. Ze wees met haar vinger naar Maddox en Reyan was bijna zeker dat er stoom van haar hoofd omhoog kringelde. ‘Jij blijft bij hem uit de buurt, anders is het laatste dat je zal zien mijn pijl in je oog.’ Ze draaide zich bruusk om.
‘Sohra, wacht,’ Reyan greep haar pols voordat ze de tent uit kon stormen. Ze rukte zich los en draaide zich met een ruk naar hem om. Hij keek haar aan, in haar met pijn gevulde ogen. Zijn keel voelde droog toen hij de woorden eruit perste. ‘Maddox heeft alles geprobeerd, Sohra.’ Hij sloeg zijn ogen neer. Hij schaamde zich bijna het volgende te moeten zeggen. ‘Ardin kan niet worden genezen. Er is niets dat we nog voor hem kunnen doen.’
Het bleef stil. Hij durfde haar niet aan te kijken, bang voor de blik die hij in haar ogen zou vinden. Maar toen hij uiteindelijk opkeek, stond ze daar roerloos, haar woedende blik naar de grond gericht, haar ogen glanzend van tranen. ‘Ik ben niet dom,’ zei ze met een beladen stem. ‘Als ik in zijn ogen kijk, zie ik het. De dood. Ik probeer het te negeren, probeer sterk te blijven, ergens blijf ik hopen…’ Ze haalde diep adem, haar schouders schokten licht. ‘Hij is mijn wereld, Reyan.’
Reyan opende zijn mond, maar de woorden bleven steken. Dit was niet eerlijk. Niets aan dit moment was eerlijk. Een trilling trok door Sohra’s lijf. ‘Ik wil hem niet verliezen,’ fluisterde ze.
Niets wat hij kon bedenken was goed genoeg om daarop te reageren. Hij zei alleen maar: ‘Ik weet het.’ En het klonk als het stomste antwoord dat hij had kunnen kiezen. Niemand wilde Ardin verliezen, maar de wrede waarheid was dat ze dat allemaal zouden doen.
Sohra’s handen balden zich tot vuisten. ‘Ik kan dit niet,’ fluisterde ze. ‘Ik kan hier geen vrede mee hebben.’
‘Dat hoef je ook niet.’
Reyans hart maakte een sprongetje van schrik toen Ardins zware bas door de kamer klonk. Hij stond in de deuropening, ondersteund door Fay en Kyrin. Reyan slikte toen hij de stevige touwen zag die om zijn lichaam gebonden waren en zijn armen achter zijn rug hielden. Aan zijn enkel hing een losgesneden stuk touw.
‘Ardin.’ Sohra snelde naar hem toe. Ze legde een tedere hand tegen zijn gezicht. ‘Je bent jezelf weer.’ Een klein glimlachje, maar haar ogen vulden zich direct met bezorgdheid. ‘Wat doe je overeind? Je moet je krachten sparen.’
Ardin grinnikte cynisch. ‘Voor wat? Het is niet dat ik nu nog een gevecht aan ga.’
‘Waarom is hij los?’ vroeg Maddox en ontving meteen een waarschuwende blik van Fay. ‘Hij was zichzelf weer.. Dan kunnen we hem toch niet zo op de grond laten zitten - vastgebonden als een wild beest.’
‘Het zijn alleen mijn benen maar,’ zei Ardin schouderophalend, maar Maddox leek niet overtuigd. Ardin hief zijn kin iets op. Zijn blik gleed naar Reyan, toen naar Maddox. ‘Ik hoorde jullie praten.’
Reyan hield zijn adem even in. Hij hoopte niet dat zijn vriend boos zou zijn dat ze deze beslissing over hem achter zijn rug wilde maken. Ze zouden het hem uiteindelijk zelf wel vertellen natuurlijk, maar hij had gehoopt dat het niet op deze manier zou zijn.
Ardin sloeg zijn ogen even neer en Reyan voelde gelijk hoe zijn spieren zich aanspannen, alsof ze verwachtten dat zijn vriend elk moment uit zijn vel kon schieten - letterlijk. Maar Ardin ademde rustig in. ‘Ik heb ook wel in de gaten dat ik mezelf begin te verliezen aan die infectie,’ zei hij op een rustige toon. ‘Ik was hoopvol - eigenwijs misschien en ik dacht dat het wel goed zou komen, maar..’ Hij zuchtte diep. ‘Ik begin de realiteit onder ogen te komen.’ Hij sloeg zijn ogen op en keek Reyan en Maddox aan met een vastberadenheid die Reyan al een tijdje niet meer had gezien. ‘Als er met mijn bloed een kans is dat we deze ellende kunnen verhelpen, dan bied ik mij daarvoor aan.’
Sohra’s ogen schoten wijd open. ‘Wat?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Nee. Nee, dat kan je niet doen. Ik laat je dat niet doen, Ardin.’
Hij keek haar aan. ‘Het is mijn keuze, Sohra.’
Maddox schraapte zijn keel. ‘Je beseft wat je zegt, toch? Het is niet een druppel dat ik nodig heb.. De impact op je lichaam zal de infectie vrij spel geven.’
Ardin knikte. ‘Als ik toch sterf, dan liever met een doel dan nutteloos in een hoekje weg te kwijnen.’
Sohra schudde haar hoofd. Ze greep zijn schouders stevig vast, alsof ze hem zo kon tegenhouden, hem kon dwingen zich te bedenken. Haar mond opende zich, klaar om haar protesten als een leeuwin uit te brullen. Maar er kwam slechts een zware, trillende zucht. ‘Jij kiest hier echt voor?’
Ardin pakte haar kin teder vast en drukte een kus op de bleke huid van haar voorhoofd. ‘Ik wil liever leven,’ fluisterde hij. ‘Maar dat is een luxe die ik helaas niet meer heb.’
Hij trok zich een stukje terug, zodat hij haar in de ogen kon kijken. ‘Sohra, ik voel het. De mist in mijn hoofd, de smeulende woede die steeds meer vat op me krijgt. Ik herken mezelf steeds minder, en ik ben bang dat er een moment komt dat er niets van mij over is. Dat ik alleen nog een beest ben, zonder herinneringen, zonder keuzes.’ Zijn vingers gleden kort over haar wang, alsof hij haar warmte wilde onthouden zolang hij nog kon. ‘Ik wil niet eindigen als een monster dat jullie moeten doden. Ik wil sterven terwijl ik nog weet wie ik ben. Terwijl ik nog zelf kan kiezen.’
Hij wendde zich tot Reyan en de kwetsbare blik die wist dat de dood hem kwam halen, brak Reyans hart. ‘Ik heb geen controle over mijn lot, maar ik kan nog wel kiezen hoe het eindigt. En als ik moet sterven, dan liever op een manier die iets goeds achterlaat. Iets wat telt.’
Reyan stapte naar voren en omhelsde zijn vriend. ‘Wij gaan ervoor zorgen dat heel Ivuria zal weten over de man achter deze legendarische daad.’
Ardin grinnikte tegen zijn schouder en klopte hem op de rug. ‘Op de valreep toch mijn broers overtroffen.’ Ardin veinsde een glimlach, maar Reyan zag de pijn in zijn blik - de pijn achter de wetenschap dat hij zijn broers nooit meer zal zien.
Sohra draaide zich van hen weg en veegde met een snelle beweging haar wangen droog. Ardin legde zijn vingers tegen haar schouder. ‘Sohra..’
Sohra drukte haar kin tegen zijn vingers. Ze sloot haar ogen alsof ze de warmte van zijn huid door haar wang wilde laten dringen. ‘Je verdient een keuze,’ zei ze op gedempte toon voordat ze zich weer naar hem omdraaide. ‘En het is niet eerlijk dat de hogere machten je die heeft ontnomen.’ Ze snoof. ‘Ironisch eigenlijk. In jouw jacht voor grootheid bieden ze je een kans waarbij je daar niet eens van kan genieten. Maar..’ Ze zuchtte. ‘Als ik moet kiezen tussen jou nu verliezen of als door een infectie overgenomen monster, dan laat ik je liever gaan als de man die je nu bent. NIet als wat de ziekte van je zou maken.’
‘Dank je,’ fluisterde hij. ‘Voor alles. Voor wie je voor mij bent geweest. Voor wie je nog steeds bent.’
Sohra drukte zijn hand tegen haar borst, vlak boven haar hart. ‘Ik zal je vinden,’ fluisterde ze. ‘In elke spreuk die werkt. In elke glimlach van iemand die blijft leven omdat jij…’ Haar stem brak. ‘Omdat jij gekozen hebt om hen te helpen.’
Er daalde een bedrukte stilte in de kamer die alle lucht uit Reyans borst leek te drukken. Hij had het gevoel dat hij geen adem kon halen - niet durfde zelfs. De energie die tussen Ardin en Sohra hing was er een bedrukt met zoveel verdriet en wederzijds respect dat het haast voelde dat het heiligschennis was om nu iets te zeggen.
Uiteindelijk was het Kyrin die haar keel schraapte. ‘We hebben niet veel tijd,’ bromde ze zachtjes. Haar ogen glansden, en Reyan vroeg zich af of wat hier gebeurd was haar dieper had geraakt dan ze leek toe te geven.
Ardin knikte en scheurde zich los van Sohra’s ogen. Hij keek Maddox aan. ‘Ik lever me aan je over.’
Maddox knikte. ‘Ik zal eerst een beetje bloed nemen om een experiment mee uit te voeren voordat we met het echte werk gaan beginnen.' Hij hield een hand op naar zijn werkkamer. Ardin drukte een kus op Sohra’s voorhoofd voordat hij met Maddox meeliep. Reyan wisselde een blik met Fay. Zijn vriendin knikte kort en volgde. Het deed hem pijn om dat te moeten doen, maar hij kon het risico niet nemen dat Ardin Maddox iets zou aandoen. Sohra draaide zich om naar Kyrin en boog haar hoofd schokschouderend in haar nek.
Het duurde een tijdje voordat Maddox met Fay en Ardin de kamer weer in liepen. Een van Ardins armen was nog op zijn rug gebonden, de ander hing losjes langs zijn zij met een verband rond zijn elleboog. Reyan zag dat Fay de ketting van haar bijl krampachtig in haar vusit had gesloten. Ze hield haar andere arm zorgvuldig achter haar rug verborgen. Toen ze zijn blik opving, ging ze pal naast hem staan. Ze liet hem vlug haar arm zien, waar een blauwe plek zich rond haar onderarm vormde. Een handafdruk.
‘Er waren.. complicaties.’
Reyan wist wat dat betekende. Hij keek haar met grote ogen aan. ‘Gaat het?’
Een ferme knik. Fay leek er verder niets over kwijt te willen. Ze bleef Sohra aankijken. Sohra krabbelde overeind van het plekje in de kamer waar zij en Kyrin hadden zitten wachten, haar blik hoopvol. Maddox wreef in zijn handen. ‘Het lijkt erop dat Ardins bloed inderdaad antistoffen bevat. Het is nog vroeg, maar de eerste reactie is hoopgevend. De infectie vertraagt… en dat is meer dan ik tot nu toe heb bereikt.’
Opluchting verscheen op ieders gezicht. ‘Dus het werkt?’ vroeg Kyrin. ‘Je kan de geïnfecteerde bron daarmee genezen?’
Maddox knikte bevestigend. ‘Ik denk dat ik met Ardins ingrediënt meer kans maak dan ik tot nu toe heb gedaan.’ Hij slikte moeizaam. ‘Ardin en ik hebben gepraat en we zijn tot een besluit gekomen hoe we dit gaan aanpakken. Ik zal vanavond een tweede extractie uitvoeren.. vollediger. Ardin zal in alle rust leegbloeden, omringd door zijn vrienden. We zullen op een eervolle manier afscheid van hem nemen en voeren daarna de spreuk uit bij de bron.’
Het werd stil. Reyan had het gevoel dat ademhalen maar zwaar ging. Het was allemaal zo surreal. Ze spraken over Ardins dood alsof.. alsof ze een route plannen naar een volgende queeste. Alsof het doodnormaal was. Misschien moesten ze dat ook om zich niet te laten overmeesteren door emoties, maar het voelde vreemd.
De muren leken ineens op hem af te komen. Frisse lucht. Hij had frisse lucht nodig. Zonder iets te zeggen draaide hij zich om en liep naar buiten. Elke stap voelde alsof hij zijn benen moest dwingen te bewegen. Het moment dat hij langs de gebroken resten van de houten toegangspoort stapte en de kille mistwind zijn wangen sneed, voelde als een verademing. Buiten was de lucht melkwit met vage pastelkleuren waar de ondergaande zon moeite had doorheen te breken. Hij zoog zijn borst vol.
Binnen leek de lucht ijl, maar hierbuiten… Hier, tussen het natte gras en de geweekte aarde, leek alles even stil te vallen. De wind gleed langs zijn huid, streek ruisend door het natte riet en de bomen, alsof zelfs de wereld haar adem inhield. Hij had geen idee hoelang hij roerloos in het gras had gestaan. Zijn laarzen zakten weg in de zachte, doorweekte grond. Pas toen hij voetstappen hoorde, draaide hij zich om.
Ardin kwam rustig naar buiten gelopen. Kyrin volgde kort achter hem, maar bleef bij de deurpost staan — haar armen gekruist, haar blik strak op Ardin gericht.
‘Zie je die waakhond daar?’ zei Ardin met een scheef lachje. ‘Als ik ook maar één misstap zet, stuurt ze zonder pardon Hycon op me af.’
Reyan snoof. Zijn mondhoek schoot even omhoog. ‘Gelukkig kun je erom lachen.’
Ardin haalde zijn schouders op. ‘Ik heb niet veel andere keuze, denk ik. In een hoekje zitten huilen helpt ook niemand.’
Ze stonden een tijdje naast elkaar. Er werden geen woorden gesproken. Alleen het zachte geritsel van de wind door het gras was hoorbaar. Kleine wolkjes in onmogelijke vormen trokken traag door de kleurrijke hemel.
De laatste zonsondergang.
Dit was Ardins laatste zonsondergang. Een bitterzoet moment van schoonheid.
Reyan zuchtte. ‘Deze lucht doet me denken aan die tijdens onze eerste queeste.’
Ardin trok en wenkbrauw op. ‘Die met die geit?’
Reyan grinnikte. ‘Ja, die vervloekte geit.’
Ardin begon te lachen, al klonk het schor. ‘Bij de Gilde, die had ik diep weggestopt. En wij maar denken dat we een of ander monster moesten vangen die het dorp terroriseerde - de geplunderde voorraden, de markeringen op de houten voordeuren en geen mens die de dader ooit had gezien. Zelfs Fay kon het beest niet identificeren en die kent bijna het hele monsterboek uit haar hoofd!’
‘En uiteindelijk bleek het een opgefokte bok te zijn,’ zei Reyan en schudde lachend zijn hoofd. ‘Wat stonden wij voor lul.’
Ardin rekte zich uit. ‘Sohra heeft die magiër daarna zo’n harde schop verkocht dat hij wenste dat hij zijn onzichtbaarheidsdrankje nooit naar dat beest had gegooid.’
Reyan lachte en haalde zijn schouders op. ‘Eerlijk, ik zou ook boos worden als iemand met zijn dronken harses mijn huis binnenkomt banjeren en een emmer tegen mijn hoofd schopt. Die horens in zijn rug was zijn verdiende loon.’
Ardin kreunde gepijnigd. ‘Ik wil niets horen over die horens. Ik kan die blauwe plekken nog voelen.’
‘Ik vond het aandoenlijk dat je het dier geen kwaad wilde doen, maar je bent een belabberde lasso knoper.’ Reyan knipoogde naar zijn vriend en de man bulderde van het lachen. Zelfs Kyrin in de deuropening liet een klein glimlachje toe. Hij klopte Reyan op zijn rug en hij boog zich hoestend voorover, alsof hij zich in zijn lach had verslikt. Zijn ademhaling werd hees en Reyan glimlach gleed van zijn gezicht. Ardins rug deinde zwaar op en neer. ‘Ardin?’
Een lage grom rommelde omhoog en Reyan zette een stap terug. Kyrin was het ook niet ontgaan. Haar hand gleed naar het heft van haar zwaard en ze stapte weg bij de deur.
‘Wacht.’ Reyan hief zijn hand en hield haar blik vast. ‘Geef me een moment.’
Hij wendde zich tot Ardin en boog voorzichtig dichter naar zijn vriend toe. Zijn hart rommelde in zijn borst, maar hij probeerde de trilling in zijn borst niet door te laten klinken in zijn stem. ‘Ardin, jij bent de baas,’ zei hij kalm. ‘Je bent sterker dan dit, hoor je me. Vecht, mijn vriend.’
Ardin huiverde. Zijn lichaam schokte alsof zijn hart de slagen door zijn spieren ramde. Langzaam hief hij zijn hoofd en keek Reyan aan. Zijn heldere bruine ogen waren opgeslokt door een diep rood, als brandend kool in een smeulend vuur.
Iets bewoog daarbinnen. Iets duisters.
Toen Ardin een diepe grom door zijn tanden blies, sloeg Reyan Ardin met een scherpe klap tegen zijn wang. Het hoofd van zijn vriend klapte opzij en hij strompelde achteruit. Zijn hand gleed naar zijn gezicht en hij zakte door zijn knieën.
Kyrin stond roerloos in de deuropening, haar hand rustte op het gevest van haar zwaard, haar blik als een havik op haar twee vrienden. Reyans borst ging zwaar op en neer, terwijl hij naar zijn vriend keek. De binnenkant van zijn hand brandde.
En toen, langzaam, leek de waas in Ardins ogen op te trekken. Reyan zakte naast hem neer. ‘Je bent er nog.’ Zijn stem was een fluistering van opluchting. Zijn handen vonden Ardins schouders en kneep erin. ‘Zolang jij er nog bent, vecht ik met je mee. Snap je dat?’
Ardin hijgde moeizaam. ‘Ik weet niet... Ik voelde het weer. Even.’
Reyan knikte. ‘Ik weet het, mijn vriend.’
Ardins schouders schokte. ‘Ik weet niet hoelang.. Hoelang ik dit nog kan tegenhouden.’ Ardin keek hem aan. Zijn ogen glommen. ‘Ik ben bang, Reyan.’
Reyan beet op zijn lip en trok zijn vriend in een omhelzing. ‘Je bent niet alleen.’ Het was een schrale troost, maar het was het enige dat hij voor zijn vriend kon doen - hem laten weten dat wat er ook gebeurd, hij niet alleen zou zijn.
Ardin knikte, traag. Zijn blik dwaalde af naar de horizon, waar de zon nog net over de heuvels gleed. Hij veegde met de rug van zijn hand over zijn gezicht. ‘We moeten naar binnen. Ik—ik voel me...’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik voel me niet goed.’
Reyan hielp hem omhoog. Ardin leunde zwaar op hem toen ze samen naar het poortgebouw liepen. Kyrin deed zonder een woord een stap opzij toen ze dichterbij kwamen, haar hand nog steeds op haar zwaard. ‘Alles onder controle?’ vroeg ze vlak.
‘Voor nu,’ antwoordde Reyan. Maar zijn stem trilde net iets te veel om te overtuigen. Hij hoopte dat hij dat kon afschuiven op het feit dat hij zoveel gewicht mee tilde.
Op het moment dat Ardin de drempel overstapte, verstijfden zijn spieren. Reyan voelde het door zijn hele lichaam. Ardins lijf leek in één keer helemaal strak te trekken, als de snaar van een muziekinstrument wanneer deze gestemd werd. Hij slaakte een rauwe, dierlijke kreet en trok zich los van Reyan. Zijn ademhaling werd een raspend gegrom en toen hij Reyan aankeek ging er een schok door hem heen. In zijn ogen herkende hij geen greintje menselijkheid meer. Alles dat Ardin was, was opgeslokt door de infectie, de bloedlust. Zijn spieren spande zich en toen rukte hij zijn gebonden arm los.
‘Ardin!’
Reageer (1)
No, wat een zielig stukje...
5 maanden geleden