Level 54
Reyan staarde naar de verbrande lichamen. Hij had Sohra deze pijl nog nooit zien gebruiken. Die had haar waarschijnlijk een heel maandsalaris gekost. Ze liet haar boog langzaam zakken en keek omlaag naar Kyrins dikhuidige lichaam. ‘Duw ons hier zo snel mogelijk weg, Ky. We hebben niet lang.’
Een trompetgeschal weerklonk en Kyrin drukte haar stevige kop tegen de rand van het bootje, waardoor deze sneller door het water gleed. Reyan voelde de spanning uit zijn lijf wegtrekken en hij zakte tegen de rand van de sloep. Zijn handen gloeiden nog. Hij glimlachte flauwtjes toen Fay naast hem neerzakte en haar hand op zijn bezwete rug legde. Een bezorgde frons kronkelde boven haar ogen. ‘Ik voel me prima, echt,’ zei hij en zuchtte. ‘Even op adem komen.’
‘Reyan?’
Reyans hart schoot in zijn keel toen hij Ardins stem hoorde. Hij keek omlaag en zag Ardin verdwaasd om zich heen kijken. Zijn handen bewogen schokkerig onder de kettingen. Reyan knielde naast hem neer. Ardin knipperde met zijn ogen, alsof hij Reyans gelaatstrekken probeerde scherp te stellen. Zijn oogwit was vuurrood, maar zijn blik was helder.
‘Sohra!’
De boot schommelde toen Sohra met een sprong bij hem was en naast Ardin neerzakte. ‘Liefste,’ zei ze zachtjes en ze glimlachte een bittere glimlach. Ardin legde zijn kin op zijn borst. ‘Ik voel met net een rollade zo.’ Hij lachte verzwakt, maar hij lachte. Zijn blik gleed naar de boomtoppen, die langzaam voorbij gleden. ‘Waar gaan we naartoe?’
‘De bron,’ zei Sohra. Tranen glinsterde in haar ogen. Ardin fronste en keek haar aan. Een paar seconden staarde hij haar bedenkelijk aan. ‘Ik wil wakker blijven,’ zei hij uiteindelijk schor.
‘Dan blijf je wakker,’ zei Sohra, haar stem zacht. Ze legde haar hand op de ketting die zijn arm omsloot, haar vingers raakten net de zijne. Ardin glimlachte flauwtjes, maar zijn lippen begonnen te trillen. Zijn blik gleed weg van Sohra en werd star. Zijn rug spande zich, zijn ademhaling versnelde.
‘Nee,’ fluisterde Sohra. ‘Blijf nog even.’ Ze staarde naar zijn gezicht alsof ze met haar blik zijn aanwezigheid dwong te blijven, maar Ardin reageerde niet meer. De kettingen rimpelden toen hij begon te grommen, diep en rauw vanuit zijn borst en zijn lichaam heen en weer schudde alsof hij zich van zijn bondingen probeerde los te breken. Sohra’s gezicht vertrok, haar schouders zakten terwijl ze zich langzaam afwendde, alsof het te pijnlijk was om hem zo te zien. Reyan trok haar voorzichtig naar zich toe. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst, haar ademhaling schokte.
Reyan sloeg zijn arm om haar heen en hield haar vast, terwijl Ardins gegrom achter hen steeds onmenselijker werd. Zijn hele wezen verdween.
Achter de boot klonk Kyrins zachte, verdrietige getrompetter.
De rivier gleed traag voort.
Reyan bleef laag in de boot toen de troebele, diepgroene waterval tussen de bomen verscheen. Het water stroomde met een hels kabaal tussen de rotsen door en stortte bruisend in het dompelbad. Kyrin duwde met haar massieve kop de boot naar de kant. Niemand klom de boot uit.
Reyan liet zijn blik over de oever glijden. De Brulorcs die ze in hun boot hadden gepasseerd, hadden ze ver achter zich gelaten. Het leek erop dat andere Brulorcs zich nog verborgen hielden tussen het drassige gras. Reyan zag ze in ieder geval niet bij de oever. Wat hij wel zag, was de enorme titaan Brulorc die zich midden in het waterreservoir voor de waterval bewoog. Hij was zo groot dat het water tot zijn dijen kwam. Op zijn glanzende kikkerkop droeg hij een helm van schildpadschilden met scherpe pieken. Reyan sidderde.
‘Laten we vanaf hier te voet gaan,’ besloot hij, ‘en blijf uit zijn zicht.’ Hij klom voorzichtig de kant op en toen iedereen uit de boot geklauterd was en ze Ardin op de kant hadden gehesen, veranderde Kyrin terug in haar menselijke gedaante. Haar benen trilden zichtbaar toen ze de kant op klom. Ze rekte zich uit. ‘Dus, waar is de bron?’
Maddox gezicht was ernstig. ‘Hij staat er pal voor.’ Hij wees naar de plek waar het water bruisend het dompelbad raakte, waar roodgekleurd schuim aan het oppervlak rees. ‘Hij is de reden dat ik al mijn onderzoeken hier heb moeten staken. Nadat het onderzoekscentrum was vernietigd en ik geen party meer tot mijn beschikking had om hem uit te schakelen, moest ik het doen met de ingrediënten die we vooraf hadden verzameld.’ Hij keek Reyan aan. ‘Onder de impactzone van het water bevindt zich een grot. Daar vinden we de bron.’
‘Dus we moeten zwemmen?’ vroeg Fay.
Maddox knikte. ‘Het is niet diep, maar het is een soort kromme buis die uitkomt in een grote luchtbel.'
Kyrin wees met haar duim naar de titaan. ‘Hoe gaan we daar komen zonder door hem verpletterd te worden?’ En knikte met haar hoofd naar Ardin. ‘En hem zonder schade mee te nemen?’
Reyan tuurde naar de enorme Brulorc, die loom door de poel water stapte. Zijn grootte weerhield hem er vast van om net zo snel te zijn als zijn kleinere broers en zussen, maar hij kon dat risico niet nemen. Ze waren een man minder en hadden kwetsbare lading met zich mee. Ze konden het niet veroorloven dat Ardin gewond zou raken. ‘We gaan hem niet aanvallen.’
‘Wat?’ Kyrin trok een wenkbrauw op en Reyan draaide zich volledig naar haar toe. ‘We zijn met een man minder en hebben een taak uit te voeren. Ik ga het niet riskeren dat een van ons gewond raakt. We moeten hier ook nog uit, vergeet dat niet,’ zei hij met een lage stem. ‘We leiden hem af en zorgen dat we bij die bron komen.’
‘Sohra en Fay,’ hij keek de meisjes aan, ‘ik wil dat jullie daarvoor zorgen. Kyrin, ik heb jouw hulp nodig om Ardin veilig die grot in te krijgen.’
Sohra knielde naast Ardin en streek haar hand door zijn modderige krullen. Ardins ogen volgden haar hand en zijn kaak verstrakte, voordat hij naar haar hand probeerde te happen. Haar blik gleed naar Reyan en Kyrin. Reyan fronste. ‘We houden hem veilig, dat beloof ik je.’
Een kleine glimlach en toen knikte ze naar Fay. Reyan keek toe hoe ze langs de oever op de titaan afrenden en haalde diep adem toen het enorme wezen hun aanwezigheid opving.
‘Wij gaan langs de andere zijde van de oever,’ zei hij en pakte de brancard vast bij Ardins hoofd. Kyrin bukte zich om de andere zijde bij zijn voeten van de grond te tillen. Ardin gromde lelijk en Kyrin stak haar tong naar hem uit.
‘Ik kan ons met mijn magie een paar hartslagen onzichtbaar maken,’ opperde Maddox, ‘maar het zal me veel energie kosten.’
Reyan schudde zijn hoofd. ‘Spaar je energie liever voor de spreuk.’ Hij keek kort om naar de oever, waar Fay en Sohra zich in een flits verdeelden. De titaan had hen nu volledig in het vizier — zijn logge, glanzende lijf draaide traag, de stekels onder zijn armen spreiden zich.
Het wezen liet een dreunende brul horen die het water in de rivier deed krinkelen.
‘Zeg maar wanneer,’ zei Kyrin, haar blik alert op de Brulorc titaan gericht. Reyan vroeg zich even af of ze de titaan in de gaten hield, of Sohra. De schutter bewoog razendsnel en schoot pijl na pijl richting de titaan. Niet alleen om te beschadigen, maar vooral om zijn aandacht vast te houden. De titaan draaide zijn logge lijf naar Fay en Sohra, die hem zonder aarzeling tegemoet traden en toen hij zijn rug volledig naar Reyan toe keerde, tilde hij Ardin van de grond.
‘Nu,’ siste hij, en samen renden ze langs de rand van het water, richting de donderende waterval. Het geraas zwol aan tot een muur van geluid en overstemde het lawaai van het gevecht dat zich op een paar meter afstand van hem plaatsvond. Reyans hart bonsde in zijn borst. Zijn blik gleed van de titaan naar de waterval en hij telde de seconden af die het duurde om bij de impactzone te komen. De stuivende nevel raakte hem als een muur van vocht.
Aan de waterkant liet hij Ardin zakken. ‘Jij eerst, Kyrin.’
Ze knikte en sprong zonder aarzeling in het schuimende water. Haar lichaam veranderde halverwege haar sprong — haar benen verdwenen in een gespierde staart, armen werden langer en slanker, haar huid glanzend als grijs marmer. Reyan had nog nooit zo’n wezen gezien. Het was net zo glibberig als de Brulorc, met grote zwarte ogen en een lange snuit met snorharen. Kyrin was meteen kopje onder. Ze schoot door het water, snel als een pijl en het water leek alsof het ongeroerd was gebleven.
Reyan hield zijn ogen strak op het gevecht. Fays bijl slingerde in brede bochten om haar heen terwijl ze over het natte gras danste. De tong van de titan schoot vliegensvlug uit zijn bek, raakte keer op keer de grond vlak naast de voeten van Fay. Reyan kneep zijn oog dicht toen Fays bijl op een haar na langs de glibberige tong sneed.
Er klonk een zachte plons vlak voor hem in het water en Kyrin schoot uit het schuim omhoog, haar armen als vinnen, haar huid glanzend van het water. Ze hees zich naast hem op de kant en veranderde alweer terug in haar menselijke gedaante. Ze veegde haar natte haar uit haar gezicht. ‘Het is een eitje,’ hijgde ze. ‘Leun hem op mijn rug.’
Ze liet zich weer achterover in het water vallen, en waar ze onderging, kwam even later dat glibberige, gladde wezen weer boven.
‘Ga jij eerst maar,’ zei Reyan tegen Maddox. ‘Wij volgen.’
Maddox knikte, dook soepel het water in, en verdween onder het schuim.
‘Reyan!’
Fays stem sneed door het kabaal van de waterval. Scherp, paniekerig. Hij keek op. Er was geen spier in zijn lijf die het waagde te bewegen. Zelfs zijn adem leek door zijn longen vast te worden gehouden. De titaan had zijn hoofd gedraaid, zijn bolle, rode ogen als messen op Reyan gericht. Reyan zat daar, roerloos, alsof hij hoopte dat hij zo door het drassige gras kon zakken en zich kon verbergen net als de andere Brulorcs. Maar de titaan had hem ongenadig in het vizier. Zijn tong flitste uit zijn bek, recht op hem af.
Reyan trok zijn schild op en het veld zinderden toen de tong er tegenaan klapte. Alsof het verlammende speeksel zelfs het schild roerde.
Geen tijd.
Hij draaide zich om, greep de brancard met Ardin en liet zich voorover in het water vallen. De kou sloeg als een klap tegen hem aan. Hij riep Kyrins naam onder water, bellen en bubbels van zijn gedempte stem borrelden om hem heen.
Kyrins gladde, grijze lichaam gleed voor hem uit als een schaduw. Met een scherpe bocht plaatste ze zichzelf onder Ardins brancard en terwijl Reyan trapte voor zijn leven, recht naar een donkere spleet in de rotsachtige grond waaruit een rood schijnsel pulseerde. De opening was smal, maar ze pasten erdoorheen. Reyan voelde hoe de stroming aan hen trok, hen meesleurend de nauwe tunnel in, zijn schouders schuurden langs de rotsige wanden en Ardins brancard kraakten zachtjes toen het hout er tegenaan stootte. De rode gloed werd feller met elke meter.
Plotseling verruimde de doorgang en brak Reyan door het wateroppervlak van een grotere ruimte. Hij snakte naar adem, terwijl het klotsende geluid van hun binnenkomst als een holle echo tegen de rotswanden kaatste.
Maddox dook boven hem op, greep de brancard met Ardin en sleepte ze op de kant, waar Ardin luid proestend het smerige water uitspuugde. Zijn hoestbui weergalmde tegen de stenen wanden.
Reyan hees zich hijgend op de oever en liet zich uitgeput op zijn rug vallen. De natte, ijskoude steen onder hem trok rillingen door zijn ruggengraat. Door het water - of misschien wel door de stenen wanden - weerklonk het gebrul van de titaan. Hij kon er even alleen maar naar luisteren, zijn blik gevangen door het plafond. Boven hem gloeide een kristal als een lantaarn - zijn licht fel en bloedrood. Toen Reyan zich op zijn zij draaide, zag hij dat de hele wand bezaaid was met diezelfde kristallen. Ze groeiden als klauwen uit de wanden, hun licht dof pulserend alsof ze snakte naar adem. De infectie had zich diep in het hart van deze plaats genesteld, dat voelde hij tot in zijn botten.
Langzaam kwam hij overeind. Dieper in de grot lag de bron: een zwarte poel omsloten door ruwe, poreuze gesteenten. Donkerrode vloeistof kolkte in trage cirkels, als aderen in een open wond. Boven het oppervlak hing een dunne nevel, als een laatste adem van iets dat nauwelijks nog leefde.
Reyan slikte. De eerste besmette bron.
Reageer (1)
Nou klinkt als een gezellig plek zeg.
5 maanden geleden