Level 56
Er leken een paar minuten voorbij te gaan waarin Reyans hart geen beweging maakte. De energie in de grot voelde verstikkend, alsof hij elk uitgesproken woord als een messteek in zijn longen zou voelen, alsof elke ademhaling zijn dood zou betekenen. Had de Gilde hen gestuurd? Waren ze hier om met hen af te rekenen? Zijn gedachten gingen heel even naar zijn vader.
De drie figuren aan het begin van de grot keken hen roerloos aan, als roofdieren die elk moment konden toeslaan. En Reyan.. Reyan voelde zich een rillend hert.
De blik van de middelste zus gleed naar Ardin, die tussen Sohra’s lange benen op de grond lag. Een zachte grom klonk van Sohra’s lippen, waarschuwend. De vrouw reageerde er niet op. Haar blik verschoof naar Maddox - en toen vernauwde haar ogen. In een strakke, vloeiende beweging bracht ze haar handen langs haar heupen. Twee loeischerpe messen van pure schaduw vloeiden uit haar vingers, alsof de duisternis zich zelf had verhard tot een lemmet. Reyans hart schoot in zijn keel toen hij zag hoe de zwarte energie pulserend vorm kreeg.
‘Mijn eindvorm,’ fluisterde Kyrin sprakeloos.
Een ijzige rilling trok over Reyans ruggengraat. Hij had verhalen gehoord over parties die hun eindvorm hadden bereikt. Het was de ultieme trots, hetgeen dat elke Grimmer probeerde te bereiken. Maar hij had er nog nooit zo’n party ontmoet. En dat één van hen dezelfde krachten bezat als Kyrin, maakte het nog veel beangstigender. Wie weet wat de schaduwmeester voor onheil kon brengen. Zijn stem was schor toen hij naar Kyrin toe leunde en zei: ‘Zou zij ook—’
‘Een schaduwmonster kunnen oproepen?’ Kyrins lippen krulden in een grijns terwijl ze haar korte zwaarden van haar rug trok. ‘Ik hoop het.’
Reyan durfde nauwelijks zijn blik van haar af te wenden. Reyan kon in geen enkele wereld bedenken hoe dit voor haar amusant kon zijn. Toch dwong de middelste zus hem zijn hoofd met een ruk om te draaien toen ze haar aanval inzette. De grot vulde zich met de echo’s van haar voetstappen, terwijl ze de grond nauwelijks leken te raken. Haar hele wezen leek een donkerpaarse aura van zich af te stralen, alsof ze een was met de schaduwen waar ze mee vocht.
Hycon brulde zo krachtig dat de wanden leken te schudden.
Het rukte Reyan uit zijn gedachten. Zijn hand gloeide op toen hij zijn pantservuist activeerde, en hij plantte zich als een schild tussen de zussen en zijn vrienden. De schaduwzus was een paar meter bij hen vandaan toen ze opsprong en uithaalde met haar schaduwmes. De schaduw brak los van het lemmet en schoot in een sissende boog op hem af. Hij gooide zijn krachtveld op. De aanval ketste af, maar liet een inktzwarte scheur achter op zijn energiekoepel.
Reyans adem stokte. Dat… had hij nog nooit gezien. Ze kon zijn schild beschadigen. Dit individueel was zo krachtig, zoveel malen sterker dan hij dat zelfs zijn krachtvelden zich niet volledig stand konden houden. Hij realiseerde zich het meteen. Hun levens waren in groot gevaar.
‘Stop!’ riep hij. ‘We hoeven dit niet zo te doen.’ Als er een kans was - een kans om al het bloedvergieten dat hij in zijn brein zag te kunnen voorkomen. Dan nam hij die kans met beide handen. ‘Wie heeft jullie gestuurd?’ Zijn woorden verdwenen in het donderende geluid van een nieuwe aanval. Een volgende mes worp van pure schaduw schoot vanuit de lucht omlaag, suisde rakelings langs zijn hoofd. Hij dook weg, rolde achteruit en voelde de impact als een mokerslag door de rotsen galmen. Een lichtflits straalde door de grot - fel als de zon - en sloeg met een klap in op de schaduwvrouw voordat ze een volgende aanval kon doen. Maddox liet zijn staf met trillende handen zakken. ‘Ik denk niet dat ze hier zijn om te praten,’ riep Maddox. Zijn blik was doordrenkt met bezorgdheid.
‘Dan gaan wij ook niet praten.’ Kyrin zette zich af. Haar kleine gedaante schoot zo snel vooruit dat Reyan dacht dat ze zelf in de schaduwen van de grot op was gegaan. Voor de schaduwzus dook ze op. Haar mes kaatste met een klap tegen de schaduwmessen, maar ze werd met kracht achteruit geworpen.
‘Zorg dat die spreuk af komt,’ zei Fay tegen Reyan. Hij merkte een trilling op in haar stem, maar ze begon haar bijl rond te draaien, de lucht zong door haar snelle draaicirkels. ‘We proberen ze tot die tijd tegen te houden.’ Ze stormde vooruit, recht op de rechterzus af — de vrouw met de harpoen. De vrouw keek Fay in het vicier. Ze bewoog gracieus, haast sierlijk zoals Fay, alsof elk van haar stappen beredeneerd was. Fay smeet haar bijl en de vrouw ontweek het gevaarte met een aantal sierlijke passen. De uiteinde van de harpoen flitste en toen ze Fays bijl aantikte, sprong er plots een blauwe vonk over. Fay gilde toen schokgolven over haar lichaam trokken.
Zo’n zelfde schok leek door Reyans borst te trekken toen zijn vriendin door haar knieen ging. Haar lichaam schokte na van de impact. ‘Fay!’ Hij balde zijn vuist en zijn energie vloeide door zijn lichaam. Reyan trok een krachtveld om haar heen.
Tijd. Als ik je iets kan geven, is het tijd.
Hijgend kwam Fay weer overeind, haar blik fel en woedend. Reyan kon de drang niet onderdrukken, die hem vertelde dat hij haar in de gaten moest houden. Maar hij wist dat zijn aandacht verdelen gevaarlijk was. Toen de schaduwvrouw zich weer afzette, sloeg hij zijn vuist in de grond. Stukken steen brokkelde uiteen onder zijn krachtige vuist.
‘Sohra, sta klaar.’ Hij graaide een stuk van de grond en slingerde het met een scherpe bocht naar de schaduwzus. Die ontweek zijn aanval zonder moeite, maar precies zoals gepland — want op hetzelfde moment liet Sohra haar pijl los. De pijl suisde langs haar hoofd, rakelings.
Sohra vloekte zachtjes naast hem. De schaduwzus draaide zich met een snijdende blik naar Sohra. Een grauw gleed over haar lippen, als een woeste wolf die in zijn poot was gebeten.
Reyan smeet nog een stuk steen. Pijlen volgden over zijn schouder, maar de schaduwzus sloeg ze met haar messen weg, brak zijn stenen in honderden stukken alsof het niets meer dan broodkruimels waren. Tot een blauw licht de grot verlichtte en bollen van brandend blauw vuur door de ruimte schoten.
De schaduwzus verzette geen stap. Haar ogen lichtte op en de kop van een enorm schaduwbeest vormde uit de schaduwen. De blauwe bollen doofde als een vlam in het water voordat ze de vrouw zouden raken. Het was geen krachtveld, dit was een andere energie.
Reyan durfde niet achterom te kijken, wilde zijn aandacht niet van hun vijand wijken. ‘Maddox, ik ben dankbaar voor je steun, maar ik wil dat je aan die spreuk werkt.’ Er kwam geen antwoord. Sohra schoot een paar pijlen, waardoor Reyan snel achterom kon kijken. Maddox stond aan de grond genageld, zijn staf in een hand en zijn notitieboek in de ander. ‘Maddox, hoor je m-’
‘Reyan, kijk uit!’
Reyan kon nog net opzij duiken toen er een glanzende ring rakelings langs hem heen schoot. De ring klapte met kracht tegen de grotwand, liet de muren trillen en beven. De linkerzus, met de zilveren ringen om haar armen, had zich nauwelijks bewogen, maar nu draaiden de ringen met een ongelooflijke snelheid om haar polsen. Ze glansden met een goud en zilver licht, alsof ze van de duurste metalen gesmeed waren.
‘Ah, nu wordt het nog gezellig,’ mompelde Kyrin toen ze haar aandacht van de harpoenzus wendde. Toen de vrouw met de ringen haar handen spreidde, schoten er meer metalen cirkels los. Ze suisden als messcherpe schijven door de lucht — dodelijk en precies.
Kyrin kruiste haar zwaarden voor zich. Haar ogen lichten op en er gleed een paarse gloed over de lemmeten. Het was zacht paars en lang niet zo fel als bij de schaduwzus, maar droeg zich als een gloeiende laklaag over de lemmeten. De ring ramde met een ongekende snelheid tegen Kyrins zwaarden. Ze hield zich staand maar schoof met kracht over de grond. Met een kreet sneed ze de messen uit elkaar, stapte opzij en de schijven schoten langs haar heen. Een van de ringen knalden in de rotswand, waardoor puin en stof opwaaien, terwijl de ander met vaart op Reyan en Maddox af kwam.
‘Shit,’ vloekte Kyrin en rukte haar hoofd om. ‘Reyan!’
Reyan zag het. Hij gooide zichzelf ervoor, zijn krachtveld op het laatste moment tussen hen in. De schijf raakte met een klap het schild en ketste omhoog, raakte het plafond van de grot. Brokken steen vielen omlaag.
Hijgend liet hij zijn krachtveld weer zakken. Dit was onmogelijk. Het enige dat hij continu deed was verdedigen. Hij voelde de energie in zijn lichaam janken om meer kracht, meer mana. Hij had nog een aantal flesjes met mana, maar dit kostte hem gewoon te veel energie. In dit tempo zou hij eerder instorten van vermoeidheid dan dat de zussen hen zouden doden. ‘Ik kan dit niet blijven doen,’ gromde hij gefrustreerd, terwijl hij een flesje met de blauwe vloeistof van zijn riem losmaakte.
Zijn blik ging naar Ardin, en naar Sohra die als een leeuwin boven hem uit torende. Zijn broer stond als bevroren en staarde naar het plafond alsof zijn ziel zojuist zijn lichaam had verlaten. Hij kon niet weg. Hij kon deze drie niet in de steek laten. Maddox was geen Grimmer, Sohra had alleen haar pijlen en moest haar en Ardin beschermen.
‘Maak die spreuk af, Maddox!’ schreeuwde Reyan, hijgend. Maddox keek hem met grote ogen aan, alsof hij zichzelf moest losscheuren uit zijn schok, knipperde hij even met zijn ogen voordat hij haastig neerknielde bij zijn spullen. Maddox veegde het zweet van zijn voorhoofd en bladerde trillend in zijn boek. ‘Ik heb tijd nodig!’ fluisterde hij.
Reyan krabbelde overeind. ‘We hebben niet veel tijd!’ Reyan keek vluchtig opzij — de zus met de schaduwmessen kwam weer op hen af. Hycon dook op uit de schaduwen. Hij stormde op de zus met de schaduwmessen af en sloeg haar met een massieve klap tegen een dikke stalagmiet. De grot beefde, stof wolkte op en Reyan voelde het steengruis op zijn schouders landen. Hij wierp een dankbare blik richting Kyrin, die elke aanval van de ringdrager probeerde te ontwijken. Ze gaf hem wat tijd, ondanks haar eigen benarde situatie.
Achter hem mompelde Maddox in een bijna bezeten ritme. Hij mengde vloeistoffen, smeet ze in de poel waar Ardins bloed in druppelde. Reyan schrok op van een enorme dreun toen Kyrin met een klap de muur raakte. Ze stortte naar beneden en rolde over de grond. Hycon dook boven haar op en gauwde woedend naar de zus met ringen die dichterbij kwam.
‘Kyrin!’ Sohra’s lichaam bewoog voorover in een schokkende beweging, maar toen werd haar blik omlaag getrokken en knarste ze haar tanden. Het was alsof de schaduwzus het in de gaten had want ze lanceerde een aanval op Sohra. Sohra greep de kettingen rond Ardins lichaam vast en rukte hem opzij. Ze rolden over de harde grond en het schaduwmes schoot langs hen in de stenen aan de rand van de bron. Het water sijpelde de scheur in, als een lekkende wond.
De grot trilde weer toen Fays bijl met een mokerslag dwars door een rij stalactieten ging en de scherpe gesteenten boven de harpoenzus naar beneden regenden. De grot huilde graniet bij elke klap die het te verduren kreeg en deed de grond onder hun voeten trillen.
Reyan wankelde kort, zette zich schrap en balde zijn vuist opnieuw — het blauwgloeiende krachtveld pulseerde fel op het moment dat de schaduwzus opnieuw haar schaduwen naar Sohra en Ardin wierp, maar met een felle kracht tegen zijn veld kaatsten. De lemmeten splitsten zich in de lucht, trokken zwarte slierten als inkt in water, en vlogen in een boog uiteen. Reyan wierp zijn krachtveld op en de schaduwen sneden ongenadig door zijn energie. Zijn krachtveld flakkerde en op dat moment schoot iets in zijn ooghoek naar hem toe.
Shit.
De schaduw sneed langs zijn schouder. Oppervlakkig - dank de Gilde - niet diep genoeg om veel schade aan te richten, maar hij stortte met een brul op de grond. Zijn lichaam werd met kracht opzij geworpen en hij rolde over de grond. De grond was hard en scherp en schraapte zijn huid open alsof hij er met een mes langs ging. Zijn huid brandde. Zijn spieren trilden.
Reyan keek door zijn toegeknepen ogen. Hij zag de wazige omtrekken van de schaduwzus, de grijns op haar gezicht terwijl hij met trillende ledematen zichzelf probeerde op te heffen.
Sta op. Sta verdomme op.
Reageer (1)
Daaaaamnnn this bossfight be brutal. Wel heel goed omschreven!
5 maanden geledenThanks girly!! Almost at the end!
5 maanden geleden