3.3 How To Draw The Perfect Person?

'Hallo' glimlachte de leraar me toe. Zat ik soms in het verkeerde lokaal? Ik keek naar het raam. De ruit was kapot en er zat niemand bij de ruit. Er lagen nog wel twee tassen. Oh God, ik had dus wel iemand geraakt!
'Ik moest... de honkbal halen' hakkelde ik terwijl ik langzaam rood werd. Ik schaamde me kapot en raakte in paniek. Ik keek de klas rond en iedereen was aan het lachen. Ik werd nog roder. Ik zag een paar bekenden. Jessica, Mike... en nog wat mensen waar bij ik aan de tafel zat in de pauze. En Jasper, naast een meisje met sprieterig haar. Ze keek heel vrolijk. Ik keek snel weg.
'Deze bal' vroeg de leraar glimlachend, en hij hield een bal met een klein beetje bloed eraan omhoog.
'Denk het wel' zei ik, 'tenzij hier dagelijks nog meer ballen door het raam knallen?' ging ik zachtjes verder. De klas begon nu nog harder te lachen. Kregen ze soms echt dagelijks de bal door de ruit?!
'Nee, dat gelukkig nog niet, maar dat gaat vast veranderen nu jij hier bent' de leraar gaf me de bal. Volgens mij was het de bedoeling dat ik nu ging maar ik moest en zou nog even iets vragen.
'Heb ik iemand geraakt?' piepte ik. En je kunt het al raden de klas hield het niet meer. Er was zelfs een jongen die van zijn stoel viel. Ik schaamde me nog erger. En als ik nog roder kon worden, dan werd ik dat vast nu! Ineens gleed er een golf van kalmte over me heen. En dat was echt abnormaal. Want ik kon zo hysterisch worden van niks! Een paniek aanval krijgen om niks! Ik werd namelijk ook nog al snel bang.
'Ja, er is iemand geraakt' zei de leraar ernstig.
'Was het erg?' vroeg ik. Nog steeds erg - abnormaal - kalm.
'Nee, maar ze is wel even naar de EHBO' Ik knikte. Ik ging zo wel even kijken.
'Nou, bedankt voor de bal, ik euhm ga maar weer' bracht ik met moeite uit. De leraar knikte en ik liep snel het lokaal uit. Oké, waar was de EHBO hier?! Euhm... eerst maar naar de administratie. Ik begon weer te rennen. De administratie had ik zo gevonden. En ik zag achter de administratie het bord van de EHBO al. Dat was me nooit opgevallen? Best wel dom van me. Ik zat best vaak bij de EHBO, het was dus wel handig om te weten! Ik liep naar de EHBO en toen ik binnen kwam keek ik even om me heen. Het was niet erg groot aan de binnenkant. Een paar planten en een raar soort ligbed ding. Er zat een meisje op. Gehaast liep ik naar haar toe. Ze keek me verbaast aan. Ze had bruin haar en bruine ogen. Ze zag er bleek uit. Maar dat kon ook komen omdat ik net een bal tegen haar hoofd had geslagen. Niet opzettelijk natuurlijk. En ze hield een zak ijs tegen haar hoofd.
'Euhm... hoi?' zei ze terwijl ze nog steeds verbaast naar me keek.
'Hoi' antwoorde ik, 'euhm, mag ik je wat vragen?'
'Ja, natuurlijk?' glimlachte ze.
'Hoe kom je aan die wond aan je hoofd?' zei ik terwijl ik begon te blozen. Ze keek me even aan en begon toen lichtjes te lachen.
'Laten we beginnen bij, ik trek ongeluk aan' we lachten samen even.
'Klinkt bekend' lachte ik.
'Nouja, ik zat gewoon rustig in de les, wat te praten met Edward' begon ze alsof ik al jaren hier op school zat. Hoe moest ik nou weten wie Edward was?! Ik hoorde gegrinnik achter me. Ik draaide meteen om. Er stond een jongen die ik volgens mij in de kantine wel had gezien. Ja, hij hoorde bij de euhm... God... Jessica had zo'n bijnaam voor hun. Waarom onthield ik nou nooit die verdraaide namen?! Culpas... Nee maar die C zat wel op het begin!
'Ik ben Edward' begon de jongen, 'Edward Cullen' lachte hij er achteraan. De Cullens! Zo nam ze ze.
'Yasmine, Yasmine Laurens' zei ik. En ik draaide me weer om.
'Ga maar verder met je verhaal' glimlachte ik.
'Ohja' zei ze, 'Nouja ik zat dus te praten met Edward, en opeens schoot er een bal door de ruit!' vertelde ze met grote gebaren. Oh god.
'De ruit brak natuurlijk en het glas vloog in het rond, maar daar had ik verder niet veel verwondingen van, wat schrammetjes' - inderdaad veel geluk, ik had vast zo'n stuk glas in mijn oog gehad! - 'maar die bal kwam natuurlijk weer recht tegen mijn hoofd aan, het bloede lichtjes en begon al een beetje te zwellen, dus Edward bracht me maar even naar de EHBO' eindigde ze haar verhaal.
'Edward zat naast je zei je toch?' vroeg ik. Ze knikte. Ik draaide me om en keek nog eens naar hem.
'Dan heeft hij nog het meest geluk van ons allemaal' zei ik, 'hij heeft helemaal niks!' schreeuwde ik bijna uit. Ze begonnen beide hard te lachen. Lachte iedereen me hier op school nou steeds uit? Was dat hier een regel, lach de nieuweling de eerste week vooral goed uit? En op één of andere manier begon Edward nog harder te lachen.
'Maar hij is niet het meest gelukkig van ons allemaal' zei het meisje grinnikend. Ik keek haar vragen aan.
'Edward had het geluk dat ik voor hem zat en alle klappen opving, maar hij was getuige van het ongeluk, hij kan wel een trauma hebben!' zei ze quasi-geschokt, 'maar jij, jij hebt er helemaal niks mee te maken, dat is nou toch pas geluk' Oh help. Dat was ook zo, daarom stond ik hier! Edward keek me vreemd aan en ik draaide me helemaal om naar het meisje.
'Nou, daar valt nog een discussie over te houden' zei ik terwijl ik even mijn achterhoofd krabde.
'Hoe bedoel je?' vroeg ze verward.
'Nou het kan misschien wel eens zo zijn...' ik stopte midden in de zin. Dit was wel erg moeilijk...
'Nouja, kijk... ik sloeg de bal door de ruit!' zei ik snel.