Tom Kaulitz Junior.

‘Papa! Papa!’ Papa, dat ben ik sinds twee jaar geleden, nooit had iemand van mij verwacht dat ik een vader zou worden en ook nog bij diezelfde vrouw zou blijven.. maar je ziet maar, mensen kunnen onverwachte dingen doen. ‘Ja, kleine man?’ Mijn zoontje is het zonnetje in huis, altijd vriendelijk en trouw aan alles en iedereen, niet zoals ik als kind was dus. Nou, dat zal hij van mijn vrouw hebben. ‘Waar is mama?’ Mijn vrouw was de mooiste vrouw die je je maar kunt voorstellen, ze heeft mijn leven verbeterd, ik kan trouw zijn. ’Mama is op vakantie.’ Maar lang heeft ze niet bij mij mogen zijn, ze is gestorven in een auto-ongeluk, en sindsdien woon ik alleen, met mijn zoontje. ‘Wanneer komt mama terug?’ Mijn zoontje is nog jong, hij begrijpt het niet. Ik weet niet wat ik hem moet zeggen, mijn broer zou het allemaal beter weten, maar die is op huwelijksreis. Nou, ik red me wel. ‘Dat is nog wel veel nachtjes slapen, kleine man.’ Ik heb geen enkel idee hoe ik dit ga redden, een superster, met een zoontje, helemaal alleen in een groot huis. ‘Maar blijf jij wel?’ Ik kan mijn zoontje niet achterlaten, vroeger zou ik dat gedaan hebben, maar ik kan het niet meer nu, mijn vrouw en haar dood hebben me enorm veranderd. ‘Ik blijf.’ Onze groep gaat nog steeds voort, maar we spelen minder concerten dan vroeger. ‘Ben je moe, Junior?’ Junior, voluit Tom Kaulitz Junior. Mijn vrouw wou hem naar mij benoemen, omdat ze wou dat ik zijn grote idool werd, omdat mensen kunnen veranderen, misschien ben ik wel zijn idool, maar dan is dat door de doen van mijn vrouw, mijn vrouw was… een topvrouw. ‘Een beetje, papa’ En hij lijkt zo op mijn vrouw, hij heeft haar gezicht, haar haarkleur, haar neus, maar mijn mond. En mijn gevoel voor muziek. ‘Kom, dan gaan we slapen.’ Ok, ik geef toe, ik mis mijn vrouw, en mijn vrienden. We hebben allemaal een eigen leven opgebouwd, maar, we zien elkaar geregeld. ‘Mag ik bij jou slapen?’ Sinds de dood van mijn vrouw slaap ik niet graag alleen, dat geef ik toe zonder blozen. ‘natuurlijk.’ En elke keer als ik mijn zoon vastneem, zie ik nog steeds hoe mijn vrouw hem behandelde. En in mijn groot bed ruik je nog steeds het parfum van mijn vrouw, ik heb nog niets willen wegdoen, ik wil de herinneringen houden. ‘Slaapwel, kleine man.’ Op naar mijn vrouw, om haar weer te zien in mijn dromen. ‘Slaapwel papa, ik hou van jou!’ Zo zei mijn vrouw dat ook, dat zei ze ook elke nacht toen we gingen slapen. ‘Ik ook van jou..’ Ik zie mijn vrouw meteen voor me, ze kijkt me aan en zegt: Nooit gedacht dat onze beroemde Tom Kaulitz, zo met een kind kon omgaan, slaapwel papa.