Hoofdstuk 56

William pov


Ik leunde maar tegen de muur buiten de disco. De muziek bonkte loeihard door de muren en veel mensen riepen. Ik slikte en zakte neer tot ik de grond raakte. Hoe kon ik nu zo dóm zijn?! Ik had moeten weglopen, zoals mijn eerste gedachte daar was. Maar dan kon ik nergens heen. Mijn ouders was geen optie, ik zou niet binnengelaten worden. En zij.. Ik zou haar niet meer onder ogen durven komen en als ze me aangaf, gaf ik haar gelijk. Shit, het was gewoon de hel. Ik vond haar leuk en dan. Dan dit. Moest ik weglopen? Neen, dan moest ik waarschijnlijk als zwerver leven. Mezelf aangeven? Dan zou Nathan me vermoorden. Teruggeven? Dan zou Nathan me vermoorden. Ik kon gewoon hopen dat ze aan geheugenverlies leed en me zich niet herinnerde? Of wacht. Ik kon naar haar gaan en mijn excuses aanbieden enzo. Neen. Was ik nu gek genoeg om dat te denken? Een krop vormde zich in mijn keel en ik legde mijn hoofd in mijn handen. De muren dreunden mee met de muziek, voelde ik aan mijn rug. 'He Will.' Jake kwam naar buiten en zag me zitten.'Kom je niet? Het is gezellig hoor.' Hij grijnsde. 'Neen.' zei ik droogjes en keek hem maar een paar seconden aan.'Ik heb geen zin, het is hier goed.' 'Oké dan.' hij keek me aan met één wenkbrauw opgetrokken, aslof ik wartaal uitsloeg. 'Maar die meiden doen bijna alles als ze wat alcohol ophebben - dronken zijn.' Ik keek hem geërgerd aan:' Ik heb geen zin in meisjes, Jake. Ik wil er nu geen.' Behalve een dan. Hij keek me met grote ogen aan en kreeg een grote grijns. 'Oké.' zei hij toen hij het uitproestte.'Ik snap het.' 'Wàt?' ik zuchtte. 'Jake, alsjeblieft zeg. Niet wat jij denkt. Ik val nog steeds op meisjes.' 'Gelukkig.' lachte hij en ging naast me staan.'He. Wat is er.' 'Niets.' zei ik en zuchtte.' Ik weet het eigenlijk niet.' 'Over wat?' wilde hij weten en knipoogde naar een paar meisjes die voorbij liepen. 'Over niets.' 'Waarom pieker je dan?' 'Jake.' zei ik verveeld en keek hem niet aan.'Maakt niet uit.'
'Als jij het zegt.' zei hij schouderophalend en maakte aanstalten om weg te gaan. tot. 'Will.' Nathan en David. 'Waarom zit jij hier?' vroeg Nathan en zat vol met lippestift. Zoals gewoonlijk. 'wat is er?' vroeg David en deed zijn handen in zijn zakken. 'Niets zei hij.' 'Het is die stomme trut.' zei Nathan dan opeens en ik wierp een van mijn lelijkste blikken naar hem. 'Zie je wel.' zei hij nonchalant.'Hij valt op die slet.' 'Noem haar niet zo!' Ik stond recht, en stond over hem. 'Je zag haar al staan dan. Met dat dansen.' 'En dan?' ik keek haar aan. 'Je wilde weglopen.' Ik keek naar hem en dacht na. Hoe kon hij het nou weten? Hoe kon-kon-kon hij het nou weten. 'Ja, ik weet alles.' zei hij alsof hij mijn gedachten las.'Maar zo'n bitch. En ze zal je toch nooit willen zien, en man. Heb je gezien hoe ze deed toen ik probeerde -' 'STOP!' schreeuwde ik en keek hem kwaad aan, wat hij wilde en liep weg. Weg van hier, weg van Nathan. Kon me niet schelen waar. 'Je weet dat je nergens anders heen kan.' riep hij me grijnzend achterna maar ik keek hem niet meer aan.