The Perfect Match! (30)

Oké, nu nog een vriendje
Tom: *loopt naar beneden* hebben we nog wat te eten, pap?
Petr: jij bent ook een vreetzak, hè. Kijk maar even in de kast.
Tom: *loopt naar de voorraadkast* wil je ook nog wat?
Peter: geef maar dat pak met die chocoladekoekjes
Tom: heb je wat over mij te zeggen. Vangen! *gooit het pak koekjes*
Peter: jij hebt anders wel een zak chips en een zak popcorn beet *vangt handig het pak koekjes*
Tom: wie zegt dat ik dat alleen op eet
Peter: je kan mij niet vertellen dat Jaily mee eet
Tom: Andreas, Marla en Anja komen zo. Dat wist je
Peter: en Jaily dan? *maakt het pak koekjes open* ook?
Tom: nee dankje. En Jaily slaapt toch alleen maar. Ik schrijf wel een briefje dat ik weg ben.
Peter: okeey
Tom: wil je dan even voor haar zorgen zolang ik weg ben?
Peter: zal ik doen *bel gaat*
Tom: nou, ik ga *schrijft snel een briefje: ben weg met vrienden. Zie je straks. X Tom* doeii *gaat weg*
Peter: doeii. Veel plezier *gaat tv kijken*
Jaily: *komt beneden* hallo
Peter: hooii. Jij slaapt ook lang *sarcastisch*
Jaily: ik kon niet slapen. Waar kijkt u naar?
Peter: naar een 1 of ander programma over politiek *pakt het briefje* deze moest ik van Tom aan je geven.
Jaily: *neem het briefje aan en leest het* okeey
Peter: wil je nog wat eten of drinken?
Jaily: nee dankuwel *gaat ook tv kijken*
Peter: en hoe is het nou met je?
Jaily: het gaat wel. Het eten houd ik tenminste binnen.
Peter: dat is mooi
Jaily: vindt u het nou niet vervelend dat Tom en Marya heel vaak weg zijn.
Peter: zeg nou maar gewoon je. Maar ik ben het gewend. Ik heb ook liever dat ze thuis zijn. Maar dat kan ik niet maken, vind ik. Ze worden ook ouder. Dan zit je er echt niet meer op te wachten om met je ouders op de bank te zitten. Dan ben je gewoon liever bij je vrienden.
Jaily: mijn moeder dwingt Rachel en mij gewoon. We mogen alleen in het weekend ’s avonds weg. We mogen niet eens op vrijdagavond weg.
Peter: ik snap jouw moeder eigenlijk niet. Jullie worden ook ouder.
Waarom zouden jullie niet weg mogen.
Jaily: ik zou het ook niet weten. Ach, ik hoef daar toch nog maar 1 keer te komen en daarna nooit meer, hoop ik.
Peter: hoezo nog maar 1 keer?
Jaily: mn moeder belde me daarnet dat ik niet meer thuis hoef te komen. Omdat ik altijd brutaal en bijdehand ben. En dat accepteert ze niet meer. Ze zegt dat ik teveel op mn vader lijk en dat Rachel nog wel meevalt. Ik begrijp nu ook wel dat mn vader bij mn moeder is weggegaan. Ik dacht eerst dat het zijn schuld was. Totdat Rachel me het verhaal vertelde. Die heeft nog steeds veel contact met hem. Terwijl mn moeder daar niks van weet. Hopelijk kunnen we bij hem terecht.
Peter: ik hoop het ook voor jullie. Dus Rachel gaat met je mee. Die blijft niet bij je moeder wonen.
Jaily: als je mn moeder een beetje kent, weet je dat je het dan ook niet overleef. Op een gegeven moment zeg je dan ook. Bekijk het maar, ik ga ergens anders wonen. Ze deed daarnet al moeilijk dat ik hier zou uitzieken. Ik was nog niet van dr af. En dat was te merken daarnet.
Peter: okeey, heftig.
Jaily: ach… ik moet er maar mee leven. Dit leven is me gegeven
Peter: zolang je maar het beste ervan probeert te maken
Marya: Hooii, ik ben er weer
Jaily: heey
Peter: hoi, hoe was de film?
Marya: eng. We gingen naar een horrorfilm. We waren constant aan het gillen omdat we schrokken. Dus Jaily, als je een keer met je vriendje naar de bios wil, moet je naar die film gaan
Jaily: okeey, nu nog een vriendje