The Perfect Match! (31)

Als je dat wilt doen, graag
Marya: nou…vraag Tom mee
Peter: is Tom je vriendje?
Jaily: nee *helaas niet denkt ze erachteraan*
Peter: okeey
Marya: Jail, ga je mee naar boven?
Jaily: ja, is goed. Ik snap toch niks van dat programma
Marya+Jaily: *lopen naar boven*
Marya: jij vindt Tom toch leuk?
Jaily: ja
Marya: en hij weet dat hè
Jaily: inderdaad
Marya: en wat vindt hij van jou
Jaily: eerst vond hij me opdringerig en onïnteressant. Maar toen vertelde ik het hele verhaal aan hem. Want ik moest het kwijt. En sindsdien doet hij heel aardig en niet meer zo kortaf en bot. Hij vind me wel aardig zei hij vanmiddag
Marya: okeey precies zoals Tom is. Eerst geen interesse tonen. En als je dan een gevoelig verhaal aan hem vertelt, wat je echt kwijt moet, dan gaat hij ineens aardig doen. Uit medelijden. Hij leert je beter kennen en krijgt een ander beeld van je.
Jaily: maar ik wil helemaal geen medelijden
Marya: dat doet hij onbewust. Hij probeert je te helpen
Jaily: maar hij kan me niet helpen, dat is het juist.
Marya: ik weet natuurlijk niet hoe het verhaal in elkaar steekt
Jaily: ik vertelde hem dat het maar niet lukte om hem te vergeten. Omdat ik hem steeds tegenkom. Dat ik er niet meer tegen kan en dat ik alleen maar thuis in mn bed wou liggen. Maar ik kreeg weer knallende ruzie met mn moeder dus ging ik maar weer naar school of ik spijbelde. En dus kwam ik hem weer tegen. En zo ging dat de hele tijd door.
Marya: hoevaak heb je gespijbeld?
Jaily: 3 of 4 keer, denk ik.
Marya: okeey, maar waarom heb je dan altijd ruzie met je moeder? Ik zou allang hebben gezegd dat ik er niet meer wou wonen, dat ik wel bij mn vader ging wonen.
Jaily: daar zat ik ook al over na te denken. Gelukkig hoeft dat niet meer. Maar waar ik tegenop keek, was dat ik geen contact had met mn vader en niet eens wist waar hij woonde.
Marya: waarom hoef je er dan niet meer over na te denken of je naar je vader gaat.
Jaily: ik hoef niet meer thuis te komen van mn moeder. Ze vindt me te brutaal en bijdehand. Dat ik teveel op mn vader lijk. Dat ik niet meer te handhaven ben. Vind je het gek als ze me zo behandeld. Hoe meer dingen me ze gaat verbieden, hoe meer dingen ik ga doen die niet mogen. En hoe brutaler en bijdehanter ik word.
Marya: dat snap ik. Maar misschien moet je het nog even uitstellen om Tom te vergeten. Zeker omdat hij nu voor je wilt zorgen nu je ziek bent en niet meer thuis kan blijven vanwege je moeder. Moet hij wel thuis zijn. En niet zoals nu weg gaan met vrienden. Hij wilt zelfs dat je bij hem op de kamer slaapt en niet bij mij of op de logeerkamer.
Jaily: ik weet niet wat Andreas allemaal uitvoert. Maar die probeert Tom aan mij te koppelen.
Marya: misschien helpt dat ook nog wel. Zal ik anders Tom proberen uit te horen?
Jaily: nee, dat hoeft niet. Ik vraag het zelf wel. Als ik het durf.
Marya: ik doe het wel. Anders vindt hij je weer opdringerig. Ik ken hem, ik weet zn zwakke plekken.
Jaily: als je het doen, heel graag.
Marya: ik weet niet of het vandaag nog lukt, maar je hoort het zo snel mogelijk.
Jaily: okeey. Maar ik ga weer even proberen te slapen. Ik hb knallende koppijn. Succes *gaat weer proberen te slapen in Tom’ bed*