Gone

De hele baan leek een lijdensweg. Het natte wegdek weerspiegelde mijn verontrustende gezicht. Rode ogen, trillende onderlip en bevende handen. Het meisje achter mij werd weerspiegeld en zag er veel beter uit. Hoewel er tranen in haar ogen glansde en er een frons in haar voorhoofd gekerfd zat, was zij niet zo gekwetst als ik. Iedere keer een reden zocht, verloor ik mijn houvast en barste ik in tranen uit. De wereld leek te vervagen en dan weer terug te komen, maar minder mooi. Het was alsof ik hem niet kon loslaten, dat hij me in mijn gedachten volgde. Ik weerhield mezelf om terug te huilen toen ik voor de deur stond. Ik hoorde Sanne, haar tranen die neervielen op de houten vloer. Alles klok zo scherp, alles deed pijn aan mijn oren en ogen. Ik vulde mijn longen met lucht, keek om naar Kimey en klopte op de deur. De deur werd geopend door Thomas, zijn shirt zwartgevlekt door de mascara van zijn vriendinnetje. Ik slikte, probeerde rustig te blijven en stapte om hem heen. Ik wist dat ze boven was, dus slenterde ik de trap op tot haar deur vlak voor me was. De gesmoorde snikken sneden door mijn hart en de deur daarnaast enkel erger. Zijn naam gegraveerd in de deur en zijn opgemaakte bed, waren kleine naalden die zich door me heen boorde. Ik kon Kimey en Thomas de trap horen oplopen, hun woorden dezelfde als in mijn hoofd. Ik ging naast haar op bed zitten, probeerde haar tranen me niet te laten beïnvloeden. Ze legde haar hoofd op mijn schouder en snikte nog een paar keer. Ik hield mezelf sterker, sterker dan ik was.
“Je kan hem bellen vanaf hij landt…” mompelde ik. Ze knikte. Ze leek zo zwak en voor even voelde ik me zo egoïstisch. Ik dacht enkel aan mijn eigen pijn, de pijn die mijn teisterde door zijn vertrek maar ik dacht niet aan de andere. Ik keerde me naar haar om, nam haar gezicht tussen mijn handen en glimlachte mijn tranen weg,”Het is niet alsof hij van de aardbol weg is, Sanne. Hij komt nog wel terug!”
Mijn sterkte leek haar kracht te geven en ze lachte,”Je hebt gelijk…”
Ze gooide haar armen om me heen en lachte. Nu wou ik dat ik mezelf ook geloofde…