Hoofdstuk 4

Lauryn pov.

'Wel. Eu.' ik wist echt niet wat te zeggen toen ik niet naar hem keek, want dan zou mijn hart op honderdmale versnelling overgaan. 'Ik- dit is fout.' 'Ja, ik weet het. Maar ik wil je duidelijk maken dat ik enorm veel spijt heb.' Ik hield zuchtend mijn schouders op. 'Ja dus.' Hij nam mijn hand vast en dan keek hij naar de toeschouwers. 'Wàt?' bitste hij hen toe. 'Ik het interessant ofzo?' En snel maakten die zich uit de voeten. Dan glimlache hij even en trok me mee naar iets. Een cafeetje op de hoek van een straat. 'Kom.' hij liet zijn glimlach weer zien en nam me mee naar binnen. 'Zo.' zei hij en plofte op een van de stoelen neer. ik ging ongemakkelijk over hem zitten. Het was raar, mijn hersenen zeiden me dat ik nù moest weggaan en hem vergeten maar mijn hart wilde bij hem zijn. 'Dus.' Ik keek hem niet meer aan. Hij bleef een dief. 'Dus. Jij bent Lauryn?' vroeg hij ,om de akelige stilte te vermijden. 'Ik denk dat je dat al weet.' zei ik droogjes. 'Eh. Ja.' hij voelde zich weer ongemakkelijk. 'Ik ben William. Wel, zeg maar gewoon Will.' 'Hm.' 'Hoor eens, ik wilde je niet overvallen, hoor.' Hij keek me bezorgd aan. 'Ik mòest. Ik moet stelen om te leven. Mijn ouders willen me niet meer zien en ik kan nergens naartoe.' Ik keek hem aan. Met medelijden maar toch hard. 'Ik. Ik wilde weglopen toen ik jou zag en ik werd bijna gek toen Nathan zo deed- En ik ben weggelopen toen ze daarna vulgair over jou bezig waren. Ik heb de spullen teruggestolen voor jou. Vergeef me.' 'Ik kan je niet vergeven.' fluisterde ik zachtjes. 'Dat weet ik en begrijp ik. Maar ik wil dat je het weet. Het is niet dat ik geen hart heb. Maar ik moet het doen zolang ik niets heb. En nu zeker niet nu ik dit heb gedaan.' Ik slikte:'Ik weet het niet.' 'Dat is wat er gebeurd is. Ik wilde niet, maar ik moest. Wees blij dat Nathan..' 'Dat hij wàt?' riep ik opeens tegen hem. 'Dat hij niets heeft gedaan? Hij wìlde dat doen en dat is genoeg!' 'Lauryn, ik wilde niet..' Hij keek me bang aan en de tranen stonden in mijn ogen:'Weet je wat? Gedaan ermee! Ik hàd al helemaal niet met je moeten meegaan! Je bent een dief en je hebt er zelf voor gekozen om er een te worden! Ik begrijp je ouders. En denk nu niet dat je medelijden wekt en dat ik je naar mijn appartement neem! En wat ga je daar dan allemaal doen? Dàg.' Ik beende het café uit met natte ogen en een schokkend lichaam. Mijn hart deed pijn.