7. Did you knew?

'Papa?' Ik moest het wel vragen. 'Ja?' Hij keek voor zich uit tijdens het rijden. 'Wist je het?' mijn keel werd kurkdroog. 'Toen ze vertrok.' hij leek het er moeilijk mee te hebben.'Zei ze het. En ik dacht dat het niet was. Maar toen moest Jessica je beschermen van haar en dan zag ik je opgroeien, net zo mooi als haar. Dan wist ik dat het echt was.' 'Is het dan echt?' Ik liet mijn hoofd rusten op mijn handen. 'Ja. Ik vrees van wel.' hij zuchtte, hij wilde niet dat het echt was. 'Waarom moet ik weg?' 'Het is hier te gevaarlijk.' besloot hij te zeggen. 'Je gaat naar een plek waar meer kinderen zoals jij zijn ; halfgoden. Hades jaagt op jou en we willen niet dat er jou iets overkomt. Daar ben je veiliger, hier zou hij zo aan jou kunnen geraken. Wees niet bang, alles komt goed.' Ik zuchtte: 'Ik dacht dat het een droom was.' 'Ik wou dat het een droom was.' zei hij. 'Je wilt me niet weg?' gokte ik en werd een beetje triestiger. 'Natuurlijk niet.' hij leek verbaasd dat ik het zo vraag.'Ik wil je blijven zien, je bent tenslotte mijn dochter.' Ik knikte en tranen liepen in mijn ogen toen ik eraan dacht. Mijn handen vormden zich tot vuisten zodat ik niet naar mijn hals moest om het te zoeken. 'Het kettinkje-' Mijn adem stokte. 'Ja, meisje. Maar wees blij dat het het kettinkje maar is. Het kon evengoed jou zijn. En ik ben geweldig gelukkig dat niet zo is.' Ik trok een gezicht. 'Maar dat is alles wat ik van mam heb.' De tranen prikten in mijn ogen. 'Roseline.' Pap legde zijn arm om mijn schouder en ik legde mijn hoofd erop. 'We krijgen het terug, en op dat kamp kan je meer over mam teweten komen.' 'Kan jij dan niets vertellen?' 'Ooit.' De auto stopte en ik stapte uit. Na alles in een paar koffers te hebben gepropt, het waren veel spullen, kwam Jessica eraan. 'Ben je er klaar voor?'