De dag dat ik mijn pet verloor...

Hoe je met iets verliezen toch nog meer wint...
'Oh mijn god...' hoorde ik Tamara fluisteren.
'Wat is er?' vroeg ik lachend. Ze keek met grote ogen naar de plaatjes. Ik wist dat ze weer Tokio Hotel plaatjes aan het zoeken was, dus veel aandacht besteedde ik er niet aan. Ik had ze zelf waarschijnlijk toch al wel gezien... Maar nu bleef ze wel heel lang staren.
'Alles goed?' vroeg ik voorzichtig.
'We hebben een... een mail... van... van Sannah,' zei ze geschokt. Ik keek geïnteresseerd op en liep naar de computer. Tamara had de mail nog open staan en ik begon te lezen.
Lieve Gita en Tamara,

Ik ben echt heel blij om te zeggen dat het is gelukt. Jullie zijn goedgekeurd om met de band verder te gaan. Dat betekend... we gaan een album opnemen en die gaat uitgebracht worden... Verder las ik al niet meer. Ik sloeg een kreet van geluk uit.
'Weet je waarom?' vroeg Tamara. Ze was eindelijk weer een beetje bij haar positieven.
'Nee, vertel?'
'Weet je nog dat je je pet bent kwijtgeraakt op het concert?'
'Van Tokio Hotel?'
'Ja, daar hadden we ons logo opgezet... Alleen jij domme kluns bent hem natuurlijk kwijtgeraakt!' zei ze. Ik grijnsde.
'Ja, best wel kut.'
'Maar, door die pet hebben wij nu de ultieme reclame... Niet zomaar iemand heeft hem gevonden en gedacht: "hee wat een cool logo. Ik ga op zoek naar wie er bij hoort." Nee... kijk...' Tamara klikte op een link in de mail en er sprong een plaatje tevoorschijn. Mijn ogen groeiden met de seconde. Daar... stond Tom Kaulitz... met míjn petje op. Met óns logo. Waarschijnlijk had hij dat laatste nog niet eens doorgehad, maar door hem zouden wij nu door gaan breken. Eindelijk!
En nog geen twee maanden later hadden wij onze eerste videoclip, data voor concerten, interviews, fotoshoots en heel veel tijd in de studio.
En ik... ik had in ruil voor mijn pet van Tom, die het te weten was gekomen, een exclusieve pet van hem gekregen met hún logo erop.
Mooie ruil toch? En dat allemaal door een stomme pet.