5

Eerst maar naar mijn kluis om mijn jas te halen. Ik ging zuchtend op weg naar mijn kluis. Juist... Welk nummer had ik ook alweer. Oké, diep nadenken... Denk, denk denk... Leeg hoofd dat was ik. Ik hoopte voor mezelf dat ik sinds ik in Forks ben een dagboek ben gestart. Maar ik wist zelf al dat er geen hoop was. Ik was nooit een dagboek mens geweest. Ik kreeg altijd zo'n lamme arm van het schrijven 's avonds en daardoor stopte ik al snel met een dagboek. Ik greep in mijn zak mijn kluis sleutel vast en haalde hem eruit. Doelloos keek ik naar het domme sleuteltje. Ik stond blijkbaar en iemand duwde me aan de kant. Ik knalde tegen de kluisjes en liet mijn sleutel vallen.
'Bedankt voor de duw!' riep ik de jongen na die me de duw gaf. Hij grinnikte en liep gewoon verder. Ik bukte om mijn kluis sleutel op te pakken en zag dat er een nummer in gegraveerd was. Ik keek goed naar het nummer. 257. Ik gokte dat het mijn kluis nummer was en het klopte. Toen ik de sleutel in kluis 257 propte ging het kluisje gemakkelijk open. Ik haalde mijn jas eruit en deed hem aan. Ik gooide mijn kluis dicht en stak mijn handen in mijn zakken. Ineens voelde ik nog een sleutel. Ik haalde hem uit mijn zak en hield hem verbaast voor mijn gezicht. Ik kreeg een grijns op mijn gezicht toen ik zag dat het autosleutels waren. Ik liep naar buiten en ging de parkeerplaats op. Ik drukte op het knopje op de sleutels en hoorde achter me een auto van het slot gaan. Ik drukte hem nog eens in en hoorde een auto in het slot gaan. Zo ging ik door tot ik zeker wist welke auto van mij was. Ik ging in de auto zitten en deed de sleutels in het contact. Ik startte de auto en reed weg. Oké, nu de weg naar huis vinden.

***

Toen ik eindelijk mijn huis gevonden had ging ik naar binnen. Ik deed mijn schoenen uit en mijn jas hing ik aan de kapstok.
'Ben thuis!' riep ik door het huis. Geen antwoord. Oh-ja, mijn ouders waren natuurlijk aan het werk. Ik liep door naar boven en startte mijn computer op. Ik ging op MSN even bijpraten met oude vrienden. Niet dat het erg makkelijk ging, het ging eerder heel moeizaam. Met mijn handen in het verband typte ik erg langzaam. Toen herinnerde ik me ineens weer dat ik het verband eraf zou halen. Ik wou wel eens zien wat er nou precies onder het verband zat! Ik zei tegen iedereen dat ik even weg was en liep naar de badkamer. Ik pulkte voorzichtig het 'plakbandje' van het verband af. Daarna wikkelde ik voorzichtig het verband van mijn hand af. Ik mijn gezicht vertrok. Mijn handen zager er niet uit. Mijn ene hand zat onder de brandwonden. En van mijn andere hand kon je zo zien dat hij in de kreukels had gelegen. Mijn handen zagen er ook nog eens erg goor uit, wat het plaatje helemaal compleet maakte. Ik deed de kraan aan en deed mijn handen eronder. Metteen trok ik ze ook weer weg.
'Koud!' riep ik. Ik draaide de warme kraan open en deed opnieuw mijn handen eronder.
'Heet!' gilde ik. Nee dit ging werken! Ik deed de kranen uit en pakte een handdoek. Voorzichtig depte ik mijn handen af en liep weer naar mijn slaapkamer. Ik zat weer wat op mijn computer te prutsen en vergat de tijd helemaal.
'We zijn thuis!' riep mijn moeder. Ik keek verbaast op naar mijn wekker. Half 6. Ik sloot mijn computer af en ging naar beneden.
'Hoi' begroette ik mijn ouders. Beide zeiden ze hoi terug. Mijn moeder begon met koken en ik hielp. We maakten spaghetti. Mijn vader las de krant en net toen het eten bijna klaar was ging mijn vaders telefoon. Hij liep de keuken uit en ik en mijn moeder maakten het eten af.
'We moeten terug naar het ziekenhuis' begon mijn vader meteen toen hij de keuken in liep.
'We?' vroeg ik verbaast. Hij glimlachte.
'Ik en je moeder'
'Oh'
'Wat is er dan?' vroeg mijn moeder.
'Spoedgeval' zei mijn vader.
'In Forks?!' vroeg ik ongelovig. Hij knikte.
'Er gebeurt hier meer dan je denkt' zei hij. Ik keek hem nog steeds ongelovig aan. Een spoedgeval in Forks.
'En ze hebben jullie persé nodig? Zijn er niet andere dokters die even kunnen helpen!' zei ik. Mijn vader schudde zijn hoofd.
'Ik heb al gezegd dat we meteen komen' Hij maakte zich klaar voor vertrek en mijn moeder deed het zelfde. Na een paar minuten gaven ze me beide alvast een slaap lekker zoen en zeiden ze dat ik niet op moest blijven tot ze terug kwamen. En voordat ik het wist, waren ze weg. Ik keek chagrijnig naar de pot spaghetti. Ik had ineens geen honger meer. Ik zag mezelf al zielig zitten, helemaal alleen aan de keukentafel. Ik zette de pan op het aanrecht en deed het fornuis uit. Ik liep naar boven en startte mijn computer op. Ik keek naar mijn roosterwijzigingen. Niks. Zoals altijd. Ik pakte mijn tas in en liet mezelf op mijn bed ploffen. Dan maar alvast vroeg gaan slapen? Er was toch niks anders te doen, ik had nergens zin in. Nou-ja ik wou best wel wat doen, maar niet alleen. Het duurde lang maar toch viel ik in slaap.

***

Ik rolde me veel om en viel uiteindelijk uit mijn bed. Ik kreunde en trok mijn dekens van het bed. Maakte me niet uit of ik op de grond lag ik wou nog even door slapen. Ik rolde me helemaal op in de dekens en probeerde op de grond verder te slapen.
'YASMINE!' hoorde ik mijn moeder roepen.
'Nee!' riep ik geïrriteerd.
'Jawel, je moet naar school!' riep ze. Ik kreunde opnieuw. Ik kreeg mezelf zo ver dat ik mijn dekens van me af gooide en met mijn kleren naar de douche liep. Ik zette de douche aan en gooide mijn pyjama op de grond. Ik voelde even of het water warm was en ging toen snel eronder staan. Ik rolde mezelf na het douchen in een handdoek en ik droogde mezelf af. Ik kleedde me aan en liep naar beneden.
'Fuck' zei ik toen ik beneden stond. Hopeloos keek ik naar boven. Mijn tas stond daar nog. Ik sjokte opnieuw helemaal naar boven en sleepte mijn tas de trap af. Mijn vader keek me goedkeurend aan toen hij me mijn tas zag 'dragen'. Ik gooide mijn tas in de gang en liep de keuken in. Mijn moeder had de tafel al gedekt en ik maakte snel wat brood klaar. Al snel moest ik naar school. Ik ging met mijn auto heen en vond de weg dit keer snel. Als je verdwaalde leerde je uiteindelijk toch wel snel de weg kennen. Ik stapte de kantine binnen en zag Jessica al zitten met het vaste groepje. Ik liep naar ze toe en probeerde te achterhalen waar het gesprek over ging.
'Ga jij ook heen?' vroeg Jessica na een tijdje. Ik was er nog steeds niet helemaal achter waar het over ging dus had ik geen idee wat ze bedoelde.
'Waarheen?' vroeg ik.
'Naar het bal van volgende week!' zei ze enthousiast.
'Denk het niet, ik heb nou niet iemand in gedachten als date' merkte ik op.
'Je kan ook met ons gaan, gewoon als vriendengroep' stelde een meisje aan de tafel voor.
'Nee dank je, lief aangeboden, maar ik ga denk ik niet' zei ik.
'Maar je gaat dit weekend toch wel mee om ons helpen een jurk uit te zoeken!' riep Jessica enthousiast. Ik dacht diep na, ik had best wel zin om even te shoppen. En dit weekend had ik nou niet bepaald plannen.
'Is goed' stemde ik in. De bel ging en iedereen stond op.
'We verzamelen hier morgen oké? Dan kan je met één van ons mee rijden' zei Jessica. Ik knikte en ging op weg naar Frans.