A tv-show?

Taylor’s POV:
Ik knikte voor de zoveelste keer, probeerde mijn geeuw te verbergen die vanuit mijn mond ontsnapte. Ik probeerde voor heel even op te letten, om mezelf wakker te houden. Ik liet mijn ogen door de kamer gaan, bestudeerde de mannen en vrouwen die maar door bleven gaan over mijn carrière. Aan het hoofd van de tafel, zat mijn 2de manager, mijn eerste was mijn vader. Aan zijn zijde zaten mensen van Summit entertainment. Ieder van hun hadden hun ogen op papieren voor hun gericht. Ik keek naar mijn stapel. Bladerde door de pagina’s, zo vele letters en woorden, maar geen duidelijkheid. Mijn oog bleef hangen bij het laatste op het papier.
“Een tv show?” vroeg ik verwondert. Iedereen keek op, staarde geschrokken naar me alsof ze net ontdekte dat ik kon spreken.
“We willen een reality reeks over je maken, in je geboorte stad. De meisjes zullen er van houden. Taylor in zijn echte leven… de jongen die zichzelf bleef. De steek kwam terug, de stekende pijn die ik zelf veroorzaakt had. Ik fronste,”Waarom… Wie zegt dat ik in zo’n suffe show wil?”
Ze keken allemaal naar mijn manager die me twijfelachtig aan keek. Zijn ogen staarde door mijn ziel, zagen alles wat in mijn hart brandde, de dingen die mijn hart deden bonzen, alle dingen die ik niet wou vergeten, maar het toch gedaan had. Ik probeerde weg te kijken, maar zijn blik niet me niet gaan. hij wou het over mijn lippen horen gaan, hij wou het woord horen. “Goed…” mompelde ik en ik kon ontsnappen. Mijn longen leken extra lucht nodig te hebben, ze deden mijn ademhaling zwaarder worden. Ik keek weg, probeerde niet te denken aan wat dat allemaal zou worden. Voor het eerst kwam alles tot me terug. Lotte, Kimey, mijn zusje en Thomas, mijn moeder… alles was er. Alle dingen die ik achtergelaten had om dit te zijn, om dit te worden. Een acteur, een ster, een harteloos monster…