9.1 And then everything chanced

Tijdens het lopen had Jacob mijn hand weer gepakt. Het ging automatisch en voelde vertrouwd.
‘Ik zie dat je geen krukken meer hebt?’
Aan zijn stem was te horen dat hij een gesprek wou beginnen. Hij hield niet van stiltes en we liepen nu al een tijdje zonder ook maar een woord te spreken. Maar de stilte werkte rustgevend voor mij en ik was niet van plan die te verbreken. Een kort knikje was het enige antwoord dat hij kreeg.
Zwijgend ploegde mijn voeten verder over de natte bosgrond. Het had geregent en bij elke stap zakte mijn voet een klein stukje de grond in.
‘Okey, ik geef het op. Sorry dat ik dacht dat het te gevaarlijk voor je was.’
Nog steeds kwaad stapte ik door. Ik had geen tijd voor zijn geklets ik moest een mysterie oplossen.
Opeens kreeg ik een ruk aan mijn arm waardoor ik tegen Jake aanviel.
‘WAAR..’
‘Ssst wees stil. Ik ruik iets.’ Met zijn neus in de lucht ademde hij diep in. Zijn ogen werden groot. En voordat ik het wist was Jake het mens verdwenen en stond ik naast Jacob de wolf. Nog een keer stak hij zijn kop in de lucht. Ik zag hem ruiken en toen sprintte hij weg.

Dom als ik was besloot ik achter hem aan te gaan. Ik was wel wat gewend dacht ik. Ik kon het wel aan.

Zo hard als ik kon rende ik dezelfde kant op als Jacob gedaan had. En al na honderd meter zag ik hem staan. Hij stond tussen twee bomen in aan de rand van een openplek. Het was er mooi maar niet zo mooi als de plek van Jasper en mij. Langzaam ging ik naast hem staan en legde mijn hand op zijn schouder. Hij keek mij aan met een gepijnigde blik in zijn ogen toen gebaarde hij met zijn kop richting het veldje. Ik volgde zijn beweging maar zag niets. Ik tuurde naar de rand van het bos aan de overkant. Ik zag nog steeds niets. Opeens waren er meer wolven naast me verschenen. Zachtjes jankte Jake en ik begreep dat er iets goed mis was. Ik probeerde nog een keer mijn ogen scherp te stellen en op dat moment gebeurde er heel veel tegelijkertijd.

In de eerste plaats zag ik waar Jake op gereageerd had. Het was een vrouw. Ze was beeldschoon als de Cullens met lang bruin haar dat vlamde in het zonlicht. Haar huid schitterde alsof hij van ijs was gemaakt. Ze stond gebogen over iets wat wel een pop leek.

De wolven sprongen een seconde later naar voren en de vrouw keek op. Haar mond en kin zaten onder het bloed. Mijn adem stokte in mijn keel en ik besefte dat de pop op de grond geen popwas. Het was een mens. En die vrouw kon dan niets anders zijn dan een…

vampier.

Jake had gelijk gehad. Hij was niet het gevaarlijkste wezen in dit bos.