10.2 Forever together.

Met zijn vieren naast elkaar sloften we naar huis. We hadden gefaald. Er was iemand dood terwijl het onze taak was om iedereen hier veilig te houden.
“We moeten dit echt oplossen. Er is al teveel tijd verloren gegaan. We kunnen dit niet nog eens meemaken.” Collin glimlachte en rolde met zijn ogen. Het voelde alsof er niets veranderd was. Stiekem samen met Collin Dave belachelijk maken. Iets wat we al eeuwen deden. PLotselling stond ik stil.
“Wat is er?” vragend keek Tony me aan.
“Niets .” Met een stap stond ik weer naast ze en voordat ze konden protesteren had ik mijn armen al om hun heengeslagen
”Het is gewoon dat ik van jullie hou.”
En voor het eerst kreeg ik geen commentaar of verwijten naar mijn hoofd. Niemand zei dat ik me weer echt als het meisje gedroeg. In plaats daarvan voelde ik drie paar armen om me heen.

Uren later toen ik in mijn bed lag zag ik ons daar nog staan. De een sterk, de ander slim. Een in staat om de groep te leiden en de laatste die alles zagen. Vier mensen die totaal verschillend waren van de buitenkant maar die toch een echte familie waren.
Zachtjes sloegen de takken tegen mijn raam. Het stormde buiten en de takken sloegen steeds dwingender op mijn raam. Ik zag niets. Mijn hoofd lag onder mijn deken. Het slaan werd steeds luider en voorzichtig gluurde ik over de rand van het deken. En wat ik zag bezorgde me een halve hartaanval.
Met een sprong was ik uit bed en opende mijn raam.
“Wat doe jij hier.”
Met een zucht sloeg ik mijn armen om hem heen en begroef mijn gezicht tegen zijn gespierde borst.
“Het spijt me. Ik was kamperen met Emmett en Carlisle. Ik hoorde het net pas. Ik had er bij moeten zijn om jou te steunen.”
“Jasper sssst.” Fluisterde ik terwijl ik verdronk in zijn gouden ogen “Niet praten nu.” Zachtjes drukte ik mijn lippen op de zijne. Ik kan niets anders zeggen dan dat dat onze beste zoen ooit was.
“Ik heb jou ook gemist hoor.” Zijn ogen twinkelde en opdat moment wenste ik dat ik die ogen voor altijd kon blijven bewonderen. Voor altijd en eeuwig.