Red eyes

Terwijl wij ijverig bezig waren met lezen, in mijn geval de letter E herkennen, sloop een schaduw over ons heen. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes, het was niet duidelijk te zien wie het was door het licht van achteren. "Tammy?", mijn stem was veel te hoog. Tammara zou nooit zo stil zijn. Wie het ook was, ik wou niets liever dan dat hij weer weg ging. Iets vertelde me dat dan pas het nare gevoel zou verdwijnen. "Al... is dat?"
"Ja dat is", haar gezicht vertrok. Het leek of we elkaar begrepen. Het was een samenzwering van alle zintuigen zonder een concreet beeld te creeëren. Want als ik precies zou moeten zeggen wat het was, zou ik dat niet kunnen. Alice sloeg het boek dicht en schoof het stilletjes terug op zijn geheime verstopplaats. Ik knipperde maar zag nog steeds niets. Angstig schoof ik achteruit. De koude stenen van de muur drukten tegen mijn rug. Vluchen is onmogelijk.
Alice fluisterde wat in mijn oor; "Hij kan ons niks maken, niet zolang we hier zijn. En samen"
De man snoof. Hoorde hij wat Alice zo voorzichtig had gezegd?
"Hoe bedoel je?", ik volgde het niet. Mijn hersenen werkten niet mee. Ik sloot mijn ogen. Totaal verward zag ik opeens een korte flits. Verbaasd sperde ik mijn ogen weer open. Nee, wat kon dat betekenen? Mijn beeld had iets gemeens, afschrikwekkends. Twee bloedrode ogen tegenover een lijkbleke, kleurloze huid. "Rode ogen bestaan niet", hield ik me voor. Maar mijn gevoel zei wat anders. Deze persoon was anders, anders dan mensen. De enige die nog een beetje op het beeld leek was die man, die mij had geholpen toen ik bloedde. Maar dit kon hem onmogelijk zijn. Ogen veranderen nou eenmaal niet van bruingeel in rood.