Ch. 37 Roodkapje & Schoonheid

Winter

Met een druk op de muziek knop komt het geluid uit de boksen. De muziek alleen al maakt je rustig, maar Sky’s dans er bij zorgt er voor dat je gewoon weg gaat dromen. Naar een gelukkige plaats, de plaats waar 5 vrouwen vandaan komen. De vrouwen waar we allemaal van afstammen. Ze zijn geboren in een vallei, ze zijn geboren om te zorgen dat het koningskind daar geen gevaar kon lopen. Maar net zoals bij gewone mensen stierf het kind aan ouderdom. De 5 vrouwen waren geschept om nooit dood te gaan, dus ze vertrokken. Ze wouden alles gezien hebben. De laatste planeet die ze bezochten was de aarde. Als ze verliefd werden, werden ze sterfelijk. Allemaal kregen ze een dochter en allemaal stierven ze. Dat is zo’n 500 jaar geleden. En altijd hebben die vrouwen elkaar gekend. Altijd dochters. Ons zal het ooit ook zo vergaan. Sterven om onze dochters te laten leven. Sterven om liefde te kennen. Ik zucht, het lijkt op een sprookjesverhaal. Maar als je er zelf een onderdeel van bent valt het toch niet allemaal mee.

De laatste noot van het muziekstuk schalt nog door de ruimte rond als Sky gedaan heeft met dansen. Haar borstkas gaat snel op en neer, ze zet een flesje water aan haar lippen wat snel op is. Ze zucht nog is en veegt met haar arm over haar hoofd heen. ‘En wat vonden jullie er van?’ haar ogen staan niet helemaal zeker van haar stuk.‘Ben je gek het was geweldig’ Faith springt op de bank recht en kijkt Sky ongelovig aan. ‘Voor een keer heeft ze gelijk, je bent echt geweldig. Hoe goed je kunt dansen’ Blue is al aan het weg dromen. Ik slaag mijn arm rond Blues schouders. ‘Je kunt straks in je bed verder dromen’ ik duw haar recht. ‘Gaan we eten, ik heb honger’ we kijken allemaal naar Elizabeth. ‘Vreetzak’ ik kijk haar lachend aan. ‘Ik heb tenminste een gezonde eetlust’ ‘Je lijkt Ron wel’ Elizabeth kijkt me met open mond aan. ‘Zo erg ben ik niet’ ‘Nee, tuurlijk niet’ ik draai lachend met mijn ogen. Ze geeft me een stomp tegen mijn arm en we wandelen lachend tot aan de grote zaal. In de grote zaal zijn de eerste leerlingen al binnen gewandeld. Onder andere Ron en zo. ‘Kijk’ en ik wijs naar Ron. Elizabeth geef me een stomp. ‘Zo erg ben ik niet’ ‘Droom verder’ ‘Ze heeft wel gelijk, je hebt geen idee hoeveel Ron opkan. En ook niet hoeveel jij op eet’ Elizabeth wandelt richting haar tafel terwijl ze mompelt: ‘Je hebt niks dan last met kleine kindjes.’ ‘Dat hoorde ik!’ Sky’s stem is waarschijnlijk de luidste van ons. Maar des al niet te min de mooiste . Ze een melodieuze en zachte stem waar elk klein kind vol bewondering naar luistert. Elizabeth draait zich nog eens lachend om terwijl Sky haar middenvinger naar haar opsteekt. ‘Tot morgen’ Faith zwaait nog is naar me terwijl ze Sky mee trekt richting de Slytherin tafel. Ik laat me neer zakken op een van de krukjes aan de Griffoendor tafel. Tegen over me zit Belinda. ‘Hey poepie’ Belinda kijkt me met een op getrokken wenkbrauw aan. ‘Poepie?’ ‘Ja, dat is vanaf nu je nieuwe bijnaam’ Belinda schud met haar hoofd. Ik heb haar al zoveel bijnamen gegeven, ik denk dat ik er minstens om de maand weer een nieuwe heb. ‘Hey schoonheid’ George gaat naast Belinda zitten met Fred recht tegen over hem, of beter gezegd Fred zit naast mij. ‘En wat ben ik dan?’ George kijkt me met een raar gezicht aan. ‘Hoe bedoel je?’ ‘Wel als zij schoonheid is, wat ben ik dan?’ ‘Het liefste meisje ter wereld’ ‘Nee, dat is roodkapje’ ‘Roodkapje?’ nu kijken ze me alle drie raar aan. ‘Ja, ze is zo lief dat ze eten brengt naar haar oma door het bos. Ik bedoel maar welk kind zou dat nu willen doen? Geen toch, dus zij is het liefste meisje ter wereld’ alsof ik net heb gezegd dat 2+2= 3 is kijken ze me aan. Ik smeer onder tussen mijn boterham met aardbeienconfituur. Als ik de eerste hap in mijn mond wil steken heeft George het nog altijd niet begrepen. ‘George, laat het. Je hersenen kunnen het niet aan’ Belinda geeft hem een bemoedigend klopje op zijn schouders.

Ik lig op de grond. Logisch toch? Er was geen plaats in een van de zetels dus ben ik op de grond gaan liggen. Wel is waar voor het haardvuur met Belinda naast me maar dan nog. Mijn huiswerk ligt ergens voor me, maar niet zo ver dat het in het vuur kan vallen. ‘Ik heb geen zin’ een klagerig stemmetje komt uit mijn mond. ‘In wat heb je geen zin?’ Belinda doet mijn stem na terwijl ze haar hoofd op haar armen legt en me aan kijkt. Haar bruine ogen staan niet verveeld zoals ik verwacht had. De meeste mensen beginnen te zuchten als ik weeral is actief en irritant begin te doen. ‘Morgen’ ‘En waarom heb je geen zin in morgen?’ ik haal mijn schouders op. ‘Waarschijnlijk omdat we morgen: Kist, Anderling en Sneep hebben’ ik zie haar knikken. Dit begrijpt ze maar al te goed. Anderling is een goede professor maar ze is zo streng dat het niet meer leuk is. Zelfs Fred en George houden zich gedeisd tijdens haar lessen, kun je je dat voor stellen? We hebben het hier over de Wemel tweeling. Ik zucht nog eens en laat mijn hoofd op de grond vallen. ‘Auw’ een zacht gegrinik hoor ik van achter me komen. ‘Ron, als je dat nog een keer doet ...’ ‘’Dan wat?’ ik hoor spot in zijn stem. ‘Dan zorg ik ervoor dat je je huiswerk helemaal alleen moet maken’ voor elke andere persoon zou dit geen dreigment zijn maar voor Ron dus wel. Zijn mond valt bijna open. ‘Dat ga je niet doen’ ‘Nee?’ ‘Nee’ toch hoor ik een duidelijke twijfeling in zijn stem. Ik weet gewoon dat hij zijn mond gaat houden. Zijn huiswerk zelf doen is een soort straf voor hem. De maan schittert helder aan de hemel. ‘Zo blij?’ de tweeling komt naar binnen gelopen, ze hebben net strafwerk gehad. ‘Hermelien heeft Ron net op zijn nummer gezet’ ‘O.’ Wat hebben jongens toch met de letter o?