++

Ik kreunde zachtjes. Ik begon te woelen en te rollen en viel uiteindelijk weer uit mijn bed. Ik kermde zachtjes van de pijn. En dat was niet alleen omdat ik weer eens uit bed was gevallen. Het was een pijn die door mijn hele lichaam vloeide. Dit was dus wat ik nu elke avond beleefde. Pijn. Ik wist niet hoe het kwam en het was de ene keer heviger als de andere keer. Maar ik wist wel dat het verdomd goed pijn deed. Er schoot nog een steek door mijn lichaam en ik kermde nu wat harder van de pijn. Ik wachtte tot het iets minder werd en ging zachtjes overeind zitten. Ik kwam 's ochtends ook steeds beter mijn bed uit -als ik er niet was gevallen dan. Alles om verlost te zijn van de pijn, ja, zelfs vroeg opstaan! Ik douchte me, poetste mijn tanden en kleedde me aan. Toen ik met mijn tas de trap af strompelde voelde ik nog steeds de pijn door mijn lichaam vloeien. Beneden vond ik het zoveelste briefje van mijn ouders. Ze waren weer eens eerder aan het werk gegaan. Ik had ze al verteld dat ze geen briefjes hoefden neer te leggen, maar toch deden ze het steeds weer opnieuw. Ik at snel wat en keek op de klok. Zat tijd, dat werd een rustig ritje naar school. Ik pakte mijn jas, deed mijn schoenen aan en liep naar buiten. Het was koud en het regende. Het gebruikelijke weer dus. Ik reed naar school en was voor het eerst sinds tijden niet één van de eersten op school. Toen ik de kantine binnen kwam keken er maar paar op en ze keken al snel weer weg. Het geroezemoes kwam van alle kanten. Wat was er nu weer voor wereldnieuws beginnen gekomen? Ik liep naar Jessica en de rest. Het viel me op dat voor het eerst Melissa er nog niet bijzat. Mooi, dan had ik meteen even de kans om erachter te komen wat er aan de hand was! Ik ging aan één van de stoelen zitten, volgens mij had niemand het door.
'Jessica?' vroeg ik. Ze hoorde me niet, te druk in gesprek.
'Jessica?!' vroeg ik nog eens. Weer geen reactie.
'JESSICA?!' riep ik nu. Ze schrok op en keek meteen mijn kant uit.
'Hé! Yasmine! Lang niet gesproken!' zei ze, 'Je liet me schrikken!' Ik grinnikte.
'Sorry, je hoorde me steeds niet' verontschuldigde ik me, 'maar waar is er nu weer ophef over?' vroeg ik toen direct. Ze keek me even aan alsof ik gek was. Dat deed ze altijd als ik weer eens niet ergens van op de hoogte was.
'Heb je het nog niet gehoord? Of gezíen?!' vroeg ze verbaast. Ik schudde mijn hoofd.
'Ik ben pas net op school' zei ik als excuus. Ze zuchtte diep.
'Kijk eens naar de Cullens' fluisterde terwijl ze achter me wees. Ik draaide me helemaal om op mijn stoel. Meteen kreeg ik een mep.
'Au?!' riep ik. Iedereen keek me vaag aan, ik bloosde en draaide me snel om.
'Waar was dat voor?! Nu heb ik nog niet gekeken?' zei ik geïrriteerd.
'Je moet het niet zo opvallend doen!' siste Jessica naar me. Bla bla bla, ze merkten het vast wel dat er weer een roddel over ze rond ging. Iedereen praatte er tenslotte over.
'Oké oké, ik doe wel minder opvallend' zei ik zuchtend. Ik keek voorzichtig over mijn schouder. Ik zag niks vreemds, ik draaide mijn hoofd weer naar Jessica. Ik haalde mijn schouders op.
'Ze doen toch gewoon net als anders?' zei ik verbaast. Jessica keek me met grote ogen aan. Ik keek voor de zekerheid over mijn schouder. Nope, niks. Ik draaide me weer om, Jessica keek me hoopvol aan. Ik schudde mijn hoofd.
'Ik zie geen leuke carnaval hoedjes of wat dan ook?' zei ik. Meteen hoorde ik hard gelach aan de tafel van de Cullens. Ik keek verbaast om en zag de andere ook zacht grinniken. En toen zag ik wat Jessica bedoelde. Mijn mond viel open en ik draaide me om naar Jessica. Ze begon te glimlachen.
'Je hebt het door?' vroeg ze. Ik knikte ontzet. De bel ging en iedereen stond op. Ik was de laatste die opstond. Nog steeds erg in shock. Ik strompelde naar het BD lokaal en ging zitten op één van de tafels. Mijn tas gooide ik naast me neer. Iedereen ging meteen bezig met hun project, maar ik zat eerst een tijdje op de tafel. Gewoon voor me uit starend. Zo zat ik een tijdje, totdat ik een hevige steek door mijn hele lichaam voelde gaan. Ik viel van de tafel en lag op de grond te creperen van de pijn. De helft van de klas was niet in het lokaal bezig met de fotografie opdracht, maar de paar die er waren schoten meteen naar me toe. Ik was de pijn vergeten in de pauze, het was vast weggetrokken toen. Zoals het meestal deed. Ik ging weer voorzichtig overeind zitten toen de pijn langzaam weg trok.
'Gaat het?' hoorde ik een bezorgde stem achter me vragen. Ik keek om en zag Jasper met zijn bezorgde gezicht staan. Melissa stond er chagrijnig achter. Ik had nee moeten zeggen, gewoon om haar dwars te zitten. Maar daar was ik te aardig voor.
'Ja' mompelde ik, 'het gaat prima' bromde ik erachter aan. Hij keek me even moeilijk aan.
'Zeker?' vroeg hij.
'Het gaat best' bromde ik nog eens. Hij knikte en Melissa sleurde hem mee. Hij wierp nog een laatste blik over zijn schouder en ging toen weer tegenover Melissa zitten aan de tafel. Ik pakte langzaam mijn tekenblok uit mijn tas, wachtte tot iedereen weer bezig ging en ging zelf ook weer bezig. Waar was ik gebleven? Oh-ja, ik moest met een nieuw iemand bezig. Op naar de kantine! Zien of ik iemand kon vinden! Ik strompelde iedereen voorbij en voelde verschillende blikken in mijn rug prikken. Negeer het, negeer ze, sprak ik mezelf toe. Het werkte maar een beetje. Ik versnelde mijn pas en was al snel het BD lokaal uit. Ik ging in het hoekje van de kantine zitten - zoals ik altijd deed - en begon om me heen te kijken. Wie o wie zou ik gaan tekenen?