11.2 When everything is gone

Die middag besloot ik naar Jacob te gaan. Ik was ervan overtuigd dat hij me zou helpen. Hij wist wat er hier aan de hand was. Hij moest me wel helpen. En vol goede moed liep ik richting het reservaat. De zon liet mijn haar oplichten op de manier die ik mooi vond. En het voelde als een teken dat alles goed zou komen.
Hoe dichter ik bij de school op het reservaat kwamen hoe sneller mijn goede gevoel verdween. Iets zei me dat Jake hier niet was. Toch liep ik richting het gebouw. In het gebouw rook het sportsokken die al weken onder een bed lagen. De gangen waren verlaten alsof er al dagen niemand was geweest.

In paniek liep ik het reservaat door. Ergens moest toch wel iemand zijn? De zachte geluiden van het bos klonken opeens oorverdovend hard. Alle kleine houten huisjes zagen er verlaten uit. Paniekerig ging ik een willekeurig huisje in.
Binnen was het een gaos. De bank was opgesneden en de witte vulling lag overal, Iets wat ooit een tafel was geweest lag nu in het keukenkastje. Maar dat was niet het opvallendste. Op de grond lag een grote rode plas. Een plas die niets anders dan bloed kon zijn.
In paniek vluchte ik weer naar buiten en mijn oog viel op het bordje wat op de voordeur geplaats was. In slordige zwarte letters stond een naam te lezen: Black