~36

“Ach, laten we het daar maar later over hebben.” Begint Rose na een tijdje. Ik knik kort en kijk haar weer aan. “Het enige wat we dan nog niet besproken hebben, is je verloving.” Ik kijk haar hopeloos aan en zucht. “Inderdaad.” Shin ploft naast me en strijkt over mijn rug, omdat hij ziet dat ik er echt doorheen zit. Dat ik dit gewoon allemaal niet wil. “Yami gaat blijven doordrammen tot het gebeurt. We hebben geen idee wat hij zal doen als je weigert.” Ik knik en kijk Ismael aan, die voor het eerst wat gezegd heeft. “Hij zal alles doen om haar te dwingen. En hij begint met haar zwakheden.” Mompelt Rose “Maar welke? Dat is de vraag,” gaat Ismael verder. Daar beginnen ze beiden over te denken. “Hij begint met Yu…”Antwoord ik schor. Iedereen kijkt mij gelijk aan. “Hij heeft zijn geur al. En hij beloofde me dat hij al mijn afleidingen een voor een zou elimineren.” Rose knikt en ik zucht diep. “Het is beter als je hier even blijft. Even bijkomen.” Verwonderd staar ik Rose aan. “Maar Yami hij-” “Hij is geen bedreiging.” Verward trek ik mijn wenkbrauw op. “Hij is op reis gegaan. Je kijkt nu naar het vervangend hoofd van de clan. En ik vraag nee, beveel je hier te blijven.” Een glimlach siert mijn gezicht en ik knik. Al knaagt er achter in mijn hoofd iets. Heb ik het me dan net ingebeeld? “Dat zou ik met alle plezier doen.”Lach ik dan het knagende gevoel negerend. De jongens kijken me ook blij aan en ik zucht. Even sluit ik mijn ogen en glimlach, omdat Yu me in mijn zij kriebelt. Maar ineens is alle rust verdwenen. “Als Yami de stad uit is? Waarom ruik ik hem dan nu?” Iedereen kijkt me vaag aan en Ismael en Rose ademen diep door hun neus in. “Je hebt gelijk..” Bazelt Rose. “Ik zweer je, dat ik het niet wist. hij zei dat hij weg zou gaan.” Ik glimlach kort. “Ik geloof je wel, hoor. Alleen ik besef nu, dat hij naar mij op zoek ging. En jullie hebben hem naar me toe geleid. Het zal ook weer eens niet zo zijn.” Een onrustig gevoel borrelt op in mijn maag en neemt langzaam mijn lichaam over. Waarom ik? Dit gaat fout, de jongens zullen sterven. Nee, dat mag niet, dat kan niet. Een traan glijdt uit mijn ooghoek en raakt de grond. Gelijk als hij de vloer raakt spat hij uiteen in zwarte lichtstralen. Iedereen kijkt verbaast als de zwarte wolf tevoorschijn komt. Iedereen, behalve ik. Voorzichtig strek ik mijn hand uit en aai door zijn vacht. Even sluiten de rode ogen zich en klinkt er een goedkeurend geluidje. “Ben je daar weer?” Fluister ik zacht. Yu kijkt me verbaast aan en kijkt een beetje angstig naar het dier. “Weer?” Vraagt Rose me verbaast. “Ja, je kijkt nu naar de ‘demon’ die Yami zo bang maakte.” “Een beschermgeest…” Flapt Ismael uit “Dat is apart.” Ik kijk de blonde jongen vragend aan. “Wat bedoel je?” Ismael lacht zacht. “Doet me denken aan een legende uit de clan, waar ik vandaan kom. Over Elena en haar beschermgeest.” Nieuwsgierig kijk ik hem aan en niet alleen ik, maar ook de rest. Ismael lacht kort. “Nieuwsgierigheid is een gift, zal ik maar zeggen.” En nadat hij dat gezegd heeft gaat hij rustig op de bank zitten en staart in de rode ogen van de wolf.