+

Ik begon te kokhalzen en draaide me meteen om, ik ging over de wc hangen en gooide alles eruit. Toen alles eruit was ging ik zitten.
'Lekker.' mompelde ik. Mijn hele broek was nat geworden. En inmiddels was het water al tot mijn shirt gekomen. Ik ging langzaam weer overeind staan en liep de wc uit. Misschien moest ik even mijn mond spoelen? Er was hier nu water genoeg. Ik hing snel even met mijn hoofd boven het gesprongen kraantje en veegde toen met mijn mouw mijn gezicht weer droog. Oké, even de situatie bekijken. Ik ga dood in de W.C. vanwege helse pijn. Dan springen ineens alle leidingen en staat het hier onderwater. Ik werd waarschijnlijk gek en begon te hallucineren. Dit kon niet?! Dit was onmogelijk. Geroezemoes klonk van buiten de wc.
'Meneer!' werd er geroepen. Er kwamen allemaal voetstappen de kant van de W.C. op. Je kon een paar zwarte voetstappen herkennen.
'Wat is er aan de hand?' vroeg een zwarte stem. Overduidelijk de conciërge! Er werd wat gemompeld.
'Wel alle...' hij maakte zijn zin niet af. Het water kwam waarschijnlijk al onder de deur uit. Help help help, ik moest hier weg! Ik keek hulpeloos om me heen. Oké, rustig blijven Yasmine! Ik draaide een rondje om mijn as en keek nog eens goed. Een klein raampje boven de W.C. viel me op. Mijn gezicht betrok. Moest ik me daar doorheen proppen?! Ik zuchtte. Wat moet dat moet! Ik slofte zachtjes naar de wc, ik wou niet dat iemand me hoorde door mijn gespetter. Ik ging voorzichtig op de wc staan en prutste met het slot van het raam.
'Yes! Eindelijk' mompelde ik toen het slot er eindelijk af was. Ik keek even achterom. Ik sprong en greep me vast. Helaas greep ik me niet goed vast en viel ik. Mijn voet gleed van de wc bril af toen ik terug kwam en mijn andere voet gleed er in. In een ongemakkelijke houding lag ik in de W.C., lekker.
'Juist' mompelde ik. De klink van de ingang naar de W.C. werd omlaag gedaan.
'Wie is daar?!' werd ervan buiten af geroepen. De deur werd open getrokken. Domme domme mensen. Het water stroomde met een snelle vloed naar buiten. Vele mensen begonnen te gillen en de conciërge begon te vloeken. Dit gaf me misschien net genoeg tijd om hier weg te komen. Ik ging snel weer overeind staan en klom weer op de W.C., dit keer ging het me lukken! Ik deed de W.C. bril dit keer naar beneden en keek nog één keer achterom. Ik sprong en greep me dit keer goed vast. Ik trok mezelf met moeite omhoog en ging moeilijk door het raam. Ik liet me naar beneden vallen en kwam net op mijn benen neer. Een pijnlijke tinteling schoot door mijn enkels. Ik ging pijnlijk op mijn kont zitten en leunde zwaar tegen de muur. Ik moest een plan voorbereiden. Ik moest mijn tas hebben! Dan ging ik weg naar huis, deed ik of er niks gebeurd was en als ze dingen gingen vragen ik was ziek naar huis gegaan! En als de conciërges gingen vragen waarom ik me niet afgemeld had? Euhm... Ik was het vergeten door de hoofdpijn? Dat moest het maar even doen voor nu. Ik nog steeds hijgde zwaar en hoorde geluiden uit de W.C. komen.
'Er is niemand?!' werd er gebromd, 'Maar het raam staat wel open!' werd er daarna verbaast gezegd. Mijn ogen werden groot en ik stond snel op. Ik zette het op een rennen en vloog de hoek om. Ik knalde met een rot vaart tegen iemand op en viel met een harde klap op de grond.
'Auwh' kreunde ik zachtjes terwijl ik over mijn achterhoofd wreef. Mijn ogen had ik stijf dicht geknepen als reactie op mijn val.
'Oh sorry! Het spijt me!' werd er meteen gezegd. Ik deed mijn ogen moeizaam open en zag een hand voor mijn ogen. Ik nam het aan en iemand trok me soepel omhoog. Ik keek in het gezegd van een knappe jongen. Jack! De knul waar ik naast zat bij geschiedenis.
'Ik heb je tas nog meegenomen van geschiedenis' zei hij lachend terwijl hij mijn tas omhoog hield.
'Bedankt!' riep ik blij uit. Mooi, dat probleem ook weer opgelost! Hij bekeek me even kritisch. Zijn ogen waren precies het zelfde als die van Jasper, Edward en de rest. Waren ze familie? Tuurlijk! Anders hete hij geen Cullen. Misschien een verre neef die hier tijdelijk bleef?
'Alles in orde' hij vroeg het niet echt, hij zei het meer als een conclusie. Vage gast. Ik knikte.
'Wat is er eigenlijk met jou gebeurd?' vroeg hij nieuwsgierig terwijl hij naar mijn kleren wees. Ik keek naar onder. Shit. Ik was natuurlijk nog dweil nat.
'Euhm... Ik... Het was...' ik begon te hakkelen en kwam niet uit mijn woorden. Dit was het punt waar hij hoorde te zeggen: Je hoeft het niet te zeggen als je niet wilt! En dan zei ik: Bedankt! En dan was alles goed. Maar nee... Meneer moest blijven staan met een vage blik in zijn ogen wachtend op een antwoord.
'Dat hou ik liever voor me' zei ik uiteindelijk zijn vraag ontwijkend. Met een wantrouwende blik knikte hij langzaam.
'Oké, euhm... Kom je weer mee naar binnen? De bel is al lang gegaan!' hij glimlachte naar me en deed al een stap naar de voordeur.
'Nee!' riep ik. Ik kon niet terug naar binnen. Hij keek me verbaast aan.
'Ik euhm... Ik voel me niet zo lekker!' zei ik snel. Misschien kon hij me ziek melden, dan was dat probleem ook weer opgelost.
'Je voelt je niet lekker?' vroeg hij terwijl hij een wenkbrauw optrok. Man wat een irritant ventje.
'Nee, is dat zo raar?!' snauwde ik hem toe. Ik raakte geërgerde en mijn lont was allang weer opgebrand. Hij schudde zijn hoofd en wou wat zeggen maar de deur ging open. Edward kwam naar buiten gelopen met een vragende blik op zijn gezicht.
'Nou komt hij ook weer aan zetten hoor' mompelde ik geïrriteerd. Even dacht ik dat ik bij beide jongens een glimlach over het gezicht zag glijden. Ja het was een feit. Ik was gek geworden.
'Alles oké hier?' vroeg hij met een verbaasde blik op mij.
'Prima!' zei ik.
'Ik dacht dat je zei dat je ziek was?' zei Jack met een vage blik op mij.
'Ik voelde me niet lekker' zei ik verdedigend, 'dat betekent niet dat ik meteen ziek ben!' verzon ik snel. Nu keken beide jongens me vaag aan.
'Weet je wat, melden jullie me maar ziek dan ga ik naar huis! Doei!' zei ik snel en ik liep naar mijn auto en haalde snel de sleutels uit mijn tas. Ik kreeg met moeite het slot open maar het lukte uiteindelijk! Mijn tas gooide ik op de bijrijders stoel en ik startte de auto. En nu snel naar huis! Ik reed snel weg en wierp nog een blik op de twee verbijsterde jongens, die nog op precies de zelfde plaatst stonden in een houding van een standbeeld.