13.4 With every last breath

Voorzichtig zwaaide ik de mensen uit. Sommige kijken me aan, Anderen staren voor zich uit, Sommige glimlachen of bedanken me. Anderen huilen. Als laatste was daar Jacob. Zonder wat te zeggen staren we elkaar aan. Met een lachje opent hij zijn armen en dankbaar knuffel ik hem.
“Het komt allemaal goed.” Fluisterde hij in mijn oor. “Ik beloof het. Bedankt voor alles. En over een paar jaar als het beter met je gaat. Zie ik je dan nog een keer?”
“Ja dat beloof ik.”
Voorzichtig drukte Jacob een kus op mijn wang.
“Ik zie je terug. Dat beloof ik”
Met een zucht zag ik de groep terug trekken. En toen waren ze weg. Ik was alleen. Ik was alleen en ik ging vanavond nog dood. Even slikte ik tot ik een koude hand op mijn schouder voelde. Het was Alec. Hij was meegegaan als oppas.
“Gaat het? Het begin is zwaar maar het wordt steeds gemakkelijker. Je zal het leuk gaan vinden. En weet je? Mijn gaven is de zintuigen uitschakelen. Ik zal zorgen dat het geen pijn doet dat beloof ik.”
Even glimlachte ik naar hem terwijl we terug liepen.
“Ik heb hier zelf ook nooit voor gekozen. Jane en ik zijn hier al sinds we erg jong waren. Aro zag wat in ons en nu ziet hij hetzelfde in jouw. Maar geloof me het komt allemaal goed.”
We stonden weer voor de deur en Alec pakte mijn hand om er even in te knijpen. We liepen rechtstreeks richting de ronde zaal waar Aro al klaar stond. En even vertrouwde ik het niet meer. Ik schraapte mijn keel om te vragen of Alec mij misschien kon bijten. Maar hij was me al voor.
“Aro? Is het goed als ik Mila bijt? Ze kent mij nu een beetje en dan doet het minder pijn enzo.”
Even verstijfde Aro maar toen knikte hij. Ik slikte dit was het moment.
“Ga zitten.”
Beval Alec me en zo langzaam als ik kon ging ik op de grond zitten. Alec kroop achter me en tilde mijn haar opzij.
“Klaar?”
Ik kneep mijn ogen dicht en haalde Jaspers gezicht voor me.
“Ja.”
Twee tanden boorde zich in mijn nek en het voelde alsof ik vanbinnen in brand stond. Toen was al het gevoel weg. Ik zag of hoorde niets meer. Ik voelde mijn lichaam afsterven. Ik was dood aan het gaan maar het deed geen pijn. Het enige wat mijn hoofd binnendrong was de herinnering aan Jasper.