Niet veel later ging iedereen naar huis. Luna besloot om niemand iets te vertellen, niemand mag weten dat de dood dichter is dan je denkt.

Het was al 12 uur 's nachts, maar Luna kan de slaap maat niet vatten. Het enige waar ze kon aan denken was het meisje. Eigenlijk wou ze niet slapen, elke keer als ze het deed, zou Bella weer contact nemen.
Maar wie was die vrouw aan het meer? zou het haar moeder zijn? Zou Belle haar iets willen vertellen?
Een tijd later besluit ze om eens te gaan kijken naar de rivier. mischien vind ze daar de antwoorden.

Toen ze bij de rivier aankwam zag ze niets. Het enige wat ze zag waren vissen. Die hebben geen probleem! waarom hebben wij mensen dat dan wel? Luna verzonk in haar gedachten.
Maar ook dit moment werd meteen verstoord. Ze hoorden kinderen, alsof ze aan het spelen waren. "waar spelen er kinderen midden in de nacht?" fluisterede Luna. Ze besloot om een kijkje te nemen.

Niet veel verder zag ze een speelplein. Maar daar was niemand. Allen de schommel wibbelde nog, alsof erjuist iemand op.....
Luna verstijfde van angst. ze voelden dat iemand op haar rug tikte. Luna draat zich snel om, maar niemand was daar. Ze wou weer naar huis. Luna rende zo hard als ze kon.
blijkbaar is de hele wereld tegen haar, een tak lag net te hoog. Luna valt op de grond en voelde hoe de modder door haar handen schoof.
Als ze terug recht kwam z

Reageer (4)

  • Junns

    i'm lovin it

    1 decennium geleden
  • MoonKisses

    te gaaf (h) echt je schrijft zoo goed (flower)

    1 decennium geleden
  • meidanne

    wow snel verder!

    1 decennium geleden
  • YasminU

    Verder!
    Eerste reactie.
    Love youre story.
    (K)

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen