~ 30

Inmiddels ben ik bijna tweeënhalve maand zwanger. Ik ben al een keer naar de gynaecoloog geweest en ik ben nu van plan om eindelijk naar Cristiano te gaan. Na twee weken moet ik dat wel aankunnen. ‘Ik ga even naar Cristiano.’ Ik pak de test, die ik bewaard had, en gris mijn sleutels van tafel. Ik stap kwaad in de auto. Ik ben van plan hem twee dingen te geven. De sleutel van de kast zodat hij dat mens mijn jurk kan geven en de zwangerschapstest zodat hij weet dat ie misschien na had moeten denken. Al snel kom ik bij zijn moeders huis aan. Ik stap uit en ik ben loop kwaad naar de voordeur. Ik bel aan en de deur wordt opengedaan door zijn moeder. ‘Kom binnen schat.’ Zegt ze. ‘Ik kom alleen wat afgeven hoor.’ Zeg ik haar waarschuwend. Ik loop door naar de woonkamer en zie Cristiano met zijn hoofd in zijn handen zitten. Ik kuch en hij kijkt op. Zijn ogen staan vol verdriet. Daardoor komen er ook weer tranen in mijn ogen. ‘Ik kom even wat afgeven.’ Stamel ik. Ik pak de twee dingen uit mijn zak. ‘Hier is de sleutel. Dan kan je de jurk misschien nog gebruiken.’ Het komt er niet zo hard uit als zou moeten. ‘En hier.’ Ik leg de test op tafel. Cristiano kijkt er een beetje vreemd naar. Dan pakt hij het op en bekijkt het goed. ‘Ik ben weer klaar hier.’ Zeg ik en ik wil weglopen. Ik word bij mijn hand vastgepakt. ‘Betekent dit dat?’ aarzelt hij. Ik kijk hem raar aan. ‘Betekent dit dat wij nog een kindje krijgen?’ vragend kijkt hij mij aan. Ik knik. Ik zie dat zijn ogen beginnen te schitteren. Waarom? Hij wilt het toch niet. Hij slaat zijn armen om mij heen. ‘Wil je mij alsjeblieft loslaten?’ ik kan gewoon niet hard voor hem zijn of bot tegen hem doen. Hij laat mij niet los. ‘Ik wilde dit niet. Echt niet! Ik had alleen veels te veel gedronken en ik wist niet eens meer wat ik aan het doen was.’ Hij ratelt maar verder. ‘Echt. Het spijt me zo ontzettend.’ Ik kijk hem aan. ‘En ik weet dat je nog van mij houdt.’ Hij tilt mijn kin op. ‘Anders had jij mij die ring ook wel gegeven.’ Zegt hij terwijl die mijn hand omhoog houdt. Kan ik hem vergeven? Kan ik hem nu al vergeven? Tranen beginnen weer over mijn wangen te lopen. Zijn moeder heeft het inmiddels ook gezien en wordt helemaal blij. ‘En weer een wisseling.’ Ik zucht diep. ‘Inderdaad, ik hou van je. Maar hoe weet ik dat ik je kan vertrouwen?’ vraag ik hem. ‘Ik zal maanden niet uitgaan en alleen voor mijn familie zorgen. Als ik met vrienden af wil spreken doe ik het huis. Alsjeblieft geef mij een kans.’ Hij kijkt mij smekend aan. ‘Je hebt geluk dat ik zwanger ben.’ Zeg ik lachend. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd en kijkt blij. ‘Opgelucht?’ vraagt zijn moeder. Hij knikt. ‘Het kan niet beter, we zijn weer bij elkaar en ik krijg een tweede kindje.’ Zegt hij blij. ‘En jullie gaan trouwen.’ Zegt zijn moeder. Ik kijk hem raar aan. ‘Ik heb nog niks afgezegd.’ Zijn wangen beginnen te kleuren. ‘Misschien wel beter.’ Stamel ik. ‘Ik ga even iets lekkers pakken om het te vieren.’ Zegt zijn moeder en die loopt blij weg. ‘Het spijt me echt, ik hou van je!’ hij kijkt mij doordringend aan. ‘Kom hier.’ Zeg ik en ik druk een mijn lippen op die van hem.