That Should Be Me, Buying You Gifts
That should be me, holding your hand
That should be me, making you laugh
That should be me, this is so sad
That should be me, that should be me
That should be me, feelin' your kiss
That should be me, buying you gifts
This is so wrong
I can't go on
'Till you believe
That that should be me
That should be me, making you laugh
That should be me, this is so sad
That should be me, that should be me
That should be me, feelin' your kiss
That should be me, buying you gifts
This is so wrong
I can't go on
'Till you believe
That that should be me
Tijdens het concert realiseerde ik me opeens iets wat ik me misschien beter niet had kunnen realiseren. Iets wat ik me vrij zeker beter niet had kunnen realiseren.
De volgende week zou jouw verjaardag zijn. Het jaar daarvoor, toen we nog samen waren, was ik al bijna een maand van tevoren begonnen met het bedenken wat ik jou moest geven, Eve. Ik moest en zou jou het mooiste cadeau geven.
Met mijn gedachten meer bij jou dan bij mijn concert, begon ik zinnen over te slaan en danspasjes te vergeten. Ik wist niet dat dat kon, ik had de liedjes inmiddels zo vaak gehoord en gezongen dat ik ze stiekem al helemaal zat was. Gelukkig kon ik het concert nog redden door me in te beelden dat ik niet voor duizenden meisjes zong, maar enkel voor jou. Jij, Eve, betekende meer voor mij dan al die andere meisjes samen. Helaas voelde jij niet meer hetzelfde voor mij.
Ik had er altijd moeite mee gehad, jou duidelijk maken hoeveel ik om je gaf. Ik kon je honderden keren vertellen dat ik van je hield, maar telkens als ik het zei leek het voor jou een beetje waarde te verliezen. Misschien dacht je dat ik het te makkelijk zei en daarom dat ik loog.
Of maakte het je niet uit, kon het je helemaal niets schelen hoeveel ik om je gaf, hoeveel ik van je hield, hoe hard ik je nodig had?
Misschien maakte dat jou helemaal niet uit.
Misschien was je toch heel anders dan ik dacht, deed je het toch alleen maar om mijn naam.
Misschien had je nooit om mij gegeven, naast mijn beroemdheid.
Misschien maakte je het daarom zo koelbloedig uit.
Het was onze tweede jubileum. Veertien juni. Die datum was belangrijk voor mij geworden, ik keek al weken uit naar die dag. Ik had er lang over gedaan, maar uiteindelijk had ik een mooi cadeautje kunnen vinden.
'Hallo Liv!' begroette ik jouw zus vrolijk, toen ze de deur opende.
'Hallo Justin,' zei ze enthousiast en knuffelde me. Liv knuffelde me altijd, sinds ze me een keer had getroost toen jij en ik ruzie hadden. Ik was blij dat ik zo goed met haar op kon schieten, want jouw vader en ik konden dat nog steeds niet. Hij had niets tegen mij als persoon, had hij gezegd, alleen had hij liever gehad dat het vriendje van zijn jongste dochter geen wereldberoemde zanger was.
'Eve is in de muziekkamer, je weet de weg,' vervolgde Liv blij. Ze had geen idee van de pijn die jij, haar lieve kleine zusje, mij die middag aan zou doen.
Goed gehumeurd liep ik naar de eerste verdieping. Jouw familie was erg muzikaal, net als ik eigenlijk, en had een geluiddichte kamer laten maken zodat iedereen ongestoord kon spelen.
Voorzichtig duwde ik de deurklink naar beneden en liep geluidloos de kamer in. Jij speelde net met gesloten ogen op je cello een partij van de ApocalypticA versie van Stairway to Heaven. Ik wist dat je er al weken op oefende. Je moest en zou hem perfect kunnen spelen. Je was vastberaden, had doorzettingsvermogen en dat maakte je nog mooier.
Je was prachtig als je zo zat. Ik kon uren naar je kijken, naar je luisteren. Jouw bruine haren zaten in een slordige knot op je achterhoofd, je gezicht was ontspannen, je ging helemaal op in je eigen spel en met sierlijke handbewegingen liet je de mooiste tonen uit je cello komen. Het was een prachtig schouwspel.
Ik klapte langzaam maar luid, toen je klaar was met spelen, waardoor je opkeek.
'Hé schat,' zei ik met een glimlach. 'Dat was prachtig.'
'Ik mis telkens dezelfde noten,' zei jij ietwat gefrustreerd, terwijl je in gevecht was met je haren. 'Maar het gaat al iets beter dan eerst.' Je zuchtte.
'Ik heb wat voor je,' glunderde ik en haalde het kettinkje uit mijn zak.
'Oh, Justin, dat had je niet moeten doen,' zuchtte je.
'Natuurlijk wel,' bracht ik ertegen in en ging achter je staan. 'Ik kan moeilijk op onze tweede jubileum komen,' - ik legde al jouw haar op je linkerschouder - 'en geen cadeautje meenemen.' Ik prutste wat aan het slotje en kreeg uiteindelijk de ketting bij je om.
'Nee Justin, dat had je echt niet moeten doen,' zei je kalm, angstaanjagend serieus en je bewoog je handen naar je nek om het kettinkje weer los te maken.
'Ik heb een ander, Justin,' zei je koel, alsof het niets was en jij pakte mijn hand vast. 'Ik maak het uit.' Je was nog altijd rustig, kalm en in jouw gezicht was geen spoortje verdriet te vinden. Je liet mijn hand los. Je had het kettinkje in mijn hand gelegd.
'Dag Justin!' zei Liv nog even vrolijk nadat ze me weer een knuffel had gegeven. Ze had duidelijk gezien dat er iets mis was, maar had er niet naar gevraagd.
Ik reageerde niet meer op haar groet. Ik voelde me leeg, incompleet en diep ongelukkig. Alsof iemand zojuist niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk, mijn hart had gebroken, zoveel pijn deed het. Ik voelde mijn benen niet meer, ik had geen idee waar ze me heen brachten. Het enige waar ik aan kon denken was jij, Eve. Het meisje van mijn dromen, die zojuist die droom aan stukken had geslagen. Mijn hartendief, die mijn hart niet alleen gestolen, maar ook gebroken had. Mijn schat, die wilde dat ik haar zou laten gaan.
Jij, Eve.
Ik liep langs een vijvertje waar we vaak bij hadden gezeten. Ik bekeek het kettinkje even. Ik had er iets in laten graveren, gelukkig had je dat niet gezien. Met een boogje belandde het in het water.
Ik voelde me leeg, incompleet en diep ongelukkig, en wist dat dat nog erger zou worden, wanneer ik het me echt zou realiseren.
Nathan was waarschijnlijk op dat moment iets voor jou aan het kopen. Ik had er alles voor opgegeven om met Nathan te kunnen ruilen. Nog steeds jouw liefde zijn, jou blij kunnen maken, mijn liefde voor jou kunnen uiten.
Ik voele me leeg, incompleet en diep ongelukkig zonder jou.
En dat probeerde ik met woorden te vangen, en neer te schrijven op papier.
That should be me, buying you gifts
Reageer (1)
Oh, dit is zo zielig!
1 decennium geledenIk leef echt met Justin mee en raak nu zo bijna in zo'n "break-up-mood".
Dat bestaat vast niet, hè? Wel, vanaf nu bestaat het, omdat ik het zeg en jouw verhaal cool is.