20. Son of Poseidon

Omdat ik de weg nog niet wist, moest Aurore me naar de eetplaats brengen. Ondertussen konden we echt goed overweg, als vriendinnen maar ook als zussen. 'Het eten is echt lekker.' vertelde ze terwijl we naar de plek liepen en ik stilletjesaan een heerlijke geur rook. 'Barbecue, de beste van de aarde, denk ik! Maar tuurlijk moet ik ook op mijn lijn letten en..He, hier zijn we.' We kwamen bij een open plek, heel dicht bij het hoofdgebouw. Er waren veel lange tafels en het rook er echt heerlijk. 'Wel.. je mag kiezen waar je zit maar.. de Aphrodite's zitten vaak bij elkaar.' deelde Aurore mee en wees naar een tafel met bloedmooie kinderen, waarvan ik sommige herkende van daarstraks. Ze zwaaiden en dus zwaaide ik terug naar hen. 'He, kom dan.' Aurore ging snel zitten en ik volgde haar voorbeeld. Het geroezemoes verstomde opeens en ik zag Dionysus rechtstaan. 'Hehe.' zei hij op zijn verveelde toonje.' Welja - altijd hetzelfde. Het eten is klaar, jullie mogen gaan opscheppen. Hup, hup en snel een beetje. Smakelijk.' 'Smakelijk eten.' kon je Chirons lage stem nog net horen zeggen boven het geluid van stoelen die achteruitgeschoven werden. Het eten zag er werkellijk verrukkelijk uit : er was vis, alle soorten vis, en vlees, gebarbecuët vlees met veel groenten en fruit en gebakken aardappelen. Daardoor kwam het dat ik niet kon kiezen, er was zoveel. En net als ik dacht, wàs het ook verrukkelijk. Het was als de hemel op je tong. Bijna Godeneten. Halfgodeneten. Aan de tafels was de boel gezellig en hoe donkerder het werd, hoe meer lichtjes aansprongen. Wat ik wel opmerkte was dat alle halfbroers en zussen van me heel erg met mode, make-up en hun looks bezig waren. En daar praatten ze dus oneindig over. Omdat het me niet echt veel interesseerde, keek ik tijdens het eten wat rond. Ik zag Alex en Natasha, aan wat de tafel van Apollo moest zijn en ze zagen mij kijken. Alex zwaaide enthousiast en grijnsde. Natasha lachte vriendelijk. Mijn blik dwaalde weer rond. He, was dat niet.. ja, Jessica. Ze zat aan de tafel bij Dionysus en Chiron. En vreemde half-geiten. Ze glimlachte toen ze mijn blik vond, blijkbaar was ze er al lang naar op zoek. Ik lachtte terug, ik sprak haar wel. En dan zag ik hem zitten - Percy was het. Hij zat te eten en zijn zwarte haar glansde in het licht. Direct moest ik denken aan deze namiddag. De slang. De test die - Naast hem zat een meisje met steil, kastanjebruin haar en ze lachten samen. Mijn wenkbrauwen fronsten. 'Dat is Percy, heh?' vroeg ik aan een halfzus, Rose dacht ik, die naast me zat. 'Ja, Percy Jackson.' zei ze. 'Waarom?' 'Van wie is hij de zoon precies? En dat meisje dat naast hem zit?' Ik was niet jaloers, helemaal niet. Nieuwsgierig. Maar Rose dacht het duidelijk wel. 'Percy is de zoon van Poseidon. De enige levende, best zielig wel.' kakelde ze. 'En dat meisje is Annabeth, dochter van Athene. Er is echt een kei in gevechtsstrategieën. Ik weet niet dat ze iets hebben, maar ik denk dat ze gewoon goede vrienden zijn. Dénk ik. Ze hebben ook zo veel meegemaakt.. Dus geen reden om jaloers te zijn.' 'Ik bén helemaal niet..' 'Weet ik wel.' Ze grijnsde en nam terug deel met de andere gesprekken, dus volgde ik maar. Tot het helemaal donker was en iedereen klaar was met eten.