Veranderingen

Later bij de psychiater kon ik erop rekenen dat de isolatie dichtbij was. Twee weken deze keer. Zo lang had ik nog nooit gezeten! Ze zeiden dat als kinderen ouder worden zich beter moeten gedragen. Wanneer ze dat niet doen zal er strenger gestraft moeten worden, omdat kennelijk de voorgaande straffen te milt waren. Onzin natuurlijk.
Maar ik was natuurlijk gewend om zoveel mogelijk te vertellen. Uiteindelijk, na het over de verdwijning van Tamara te hebben gehad, kwam ik op het onderwerp van die ene rood-oog-ige man... En dat was dus de fout! Toen begonnen ze in razend tempo vragen op me af te vuren en in alle verwarring floepte het zomaar uit mijn mond. Ik vertelde over Alice, en hoe bang ze was.
Daarom zat ik nu hier, en door mijn schuld Alice ook nog eens! Waarom moest ik zonodig weer ijn mond voorbij praten?
Als ik van tevoren had geweten wat er ging gebeuren de komende weken...
Maar Alice kreeg de kans niet me ervoor te waarschuwen. En wat zouden twee kleine meisjes kunnen beginnen tegen het hele personeel? Misschien was het beter zo, dan kon ik tenminste nog slapen. Dat was echt het enige wat hier te doen viel!
~Arround the age of closely eight.
Regels komen en gaan, veranderen met de tijd mee. Sommige veranderingen zijn positief, andere negatief. Wat er in de inrichting veranderde was niet… goed. Tenminste voor mij. De gestructureerde roosters voor het eten, de extra begeleiding. Nachtdiensten, mensen die ons zelfs in onze slaap in de gaten hielden. En meer geestelijke controles, zoals men het noemde. En elke keer wanneer Alice in de problemen kwam, was ze weer een week weg. Dat was dus minstens de helft van de tijd dat ik alleen (met de echt gestoorden) lag op de slaapkamer. Gelukkig zag ik telkens weer datzelfde meisje verschijnen. Dezelfde ogen, een houding die snel weer bijtrok.