13. Sweat, Axe & the smell of Flowers

Met een alerte blik volgde ik de 20 mannen die onvermoeid over het veld renden met goalies Lloris en Muslera in hun kielzog. Het in mijn ogen over-opgehemelde Franse team, dat nog favoriet was geweest vóór de strijd tussen de twee landen, bracht er weinig tot niks van terecht. Uruguay helaas ook niet. Al met al was het niet de spannendste wedstrijd, en toch kriebelde de spanning in mijn maag. Ik betrapte mezelf erop dat mijn ogen steeds afdwaalden naar rechts, waar Fernando Muslera intensief zijn ploeggenoten gadesloeg. Iets wat ik ook zou moeten doen. Helaas werden mijn gedachten niet abrupt opgeschrikt door een goal. Het enige interessante waren de twee gele kaarten die Frankrijk ontving, en een paar schoten op doel. Ik wierp een blik op mijn horloge. Over twee minuten zou het einde van de eerste helft voorbij zijn en zou ik team Uruguay moeten begeleiden naar de kleedkamers om ze daar te helpen met wat ze maar nodig hadden. Aangezien het er niet naar uit zag dat er nog zou worden gescoord, keek ik even om me heen. Vlak naast me stond Rose, die muts Rose, met haar lippen samengeperst van spanning te kijken naar de wedstrijd. Ik trok een wenkbrauw op. Misschien moest ik haar eens testen, om te kijken of ze het ook zonder mij, of Cas, of wie dan ook af kon. Ze wilde hier immers leiding geven. Ik was benieuwd of ze dat kon.. Nog één keer wierp ik een vlugge blik op het lange, slanke profiel van Fernando, die zich blijkbaar had voorgenomen tot de laatste minuut geconcentreerd te blijven. Daarna draaide ik me om, en keek ik Cas aan. Ik zag dat hij op die blik had gewacht, want hij knikte goedkeurend; we wisten allebei wat we moesten doen. De tijd van rust was voorbij, en de rust, die voor de spelers ook echt een rust was, zou voor ons weer minuten van hectiek betekenen. Voordat Cas naar Rose toe kon lopen om haar te waarschuwen, draaide ik hem om en loodste ik hem mee naar de catacomben waar we zo de spelers zouden opvangen. Net toen Cas en ik daar druk pratend naartoe liepen, klonk het fluitje van de scheidsrechter. De spelers vertrokken, onder luid kabaal van hun supporters, onze richting op. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik zag dat Fernando mijn kant op kwam. Hij liep naast Diego Forlan en Luis Suarez en gaf die eerste een handdruk, maar Forlan leek niet helemaal tevreden met zichzelf.
'Goed gedaan jongens, de volgende helft is voor jullie,' vertrouwde ik hem toe toen hij, Luis en Fernando de rij Uruguayanen sloten. Diego keek nukkig, maar knikte. Toen loodste ik hen de catacomben door, richting kleedkamers. In de drukte keek ik om me heen. Geen spoor van Rose.

Een vlaag van zweet, mannendeo, trainingsjacks en gras drong mijn neus door toen ik samen met de rest van de crew team Uruguay settelde.Ik voorzag de spelers van drinken en verse zweetbandjes en zag hier een daar gelegenheid ze een beetje op te peppen; iets wat aanvoerder Lugano ongetwijfeld ook zou doen. De spelers leken nog altijd geconcentreerd op de wedstrijd, terwijl ze hun veters strikten, met elkaar praatten en deo opspoten. Ik zag dat Fernando op een van de bankjes was gaan zitten terwijl hij zijn veters nog eens herstrikte. Ik pakte een flesje water, en ging naast hem zitten. Hij rook naar een mix van zweet, voetbalveld en deo. En nog iets anders lekkers, iets bloemachtigs wat ik niet goed thuis kon brengen maar eerder geroken dacht te hebben.
'Heb je nog dorst?' vroeg ik. Nando keek op en pakte de fles aan. Met een gefronst gezicht klokte hij een hoop weg. Net toen ik mijn mond open wilde doen om hem te vragen hoe laat ze dat "overwinningsfeestje" (ze zouden er nog heel wat voor moeten doen om het die titel te kunnen geven) wilden houden, kwam Drew binnen. Drew was een boom van een vent (in de hoogte én in de breedte) met een forse snor en een fors teruglopende haarlijn. Wanneer hij boos keek, werd je daar spontaan bang van. En dat deed hij. Vlak achter hem aan liep Rose, met haar hoofd richting haar schoenen. Het deed me denken aan jáááren geleden, op de basisschool, toen juffrouw Miriam me woedend terug de klas in had geloodst omdat ik stiekem met een mannelijk klasgenootje op het schoolplein was geweest, terwijl de pauze allang voorbij was. De Uruguayanen leken het amper op te merken. Ze waren allemaal gefocussed op de wedstrijd. Fernando zette het flesje weg, en begon te draaien met zijn duimen. Ik wilde mijn arm om hem heen slaan, zeggen dat hij het fantastisch deed. Op zijn allereerste WK notabene! Maar ik deed het niet. Ik stond op, want ik wist wat er nu zou gebeuren. Het team zou nu alleen in de kleedkamers blijven zodat Lugano hen stevig kon toespreken. De crew pakte zijn spullen op, en liep de kleedkamer uit. Ik keek naar een verbaasde Rose, die door Cas naar buiten werd gebracht. Ze was nog geen 40 seconden binnen geweest. In de kleedkamer hoorde ik hoe Diego Lugano was begonnen zijn team toe te blaffen.
Plotseling hoorde ik mijn naam.
'..en dan wil ik dat je Emma belt wanneer je Dirk zijn tas hebt gebracht zodat ze weet wanneer je dat gedaan hebt,'hoorde ik Cas tegen Rose zeggen. Ze knikte besluiteloos. Nieuwsgierig kwam ik erbij staan.
'What's up?'
'Ik zei net tegen Rose dat ze Dirk zijn tas moet gaan brengen.' Aah. Dirkie's tas was aangekomen. Ik moest lachen. Dirk's tas was op het vliegveld in Nederland achtergebleven, met dank aan een klunzige Schipholmedewerker. Na een tijd lang zoeken was de tas gevonden, maar ik wist nog hoe moeilijk het vliegveld had gedaan over het nazenden er van.
'Dus ze hebben dat ding eindelijk hierheen gestuurd? Mooi, dat zal hij fijn vinden,'zei ik joviaal.
Rose keek fronsend van Cas naar mij. 'Maar ik heb Emma's nummer niet.'
Ik stak mijn hand uit. Na een vertwijfelde blik, legde Rose haar mobieltje erin en behendig drukte ik mijn gegevens erin. Daarna gaf ik haar mijn Samsung en toetste ook zij haar nummer in mijn telefoonlijst. Cas wipte ondertussen ongeduldig op zijn voeten. Vluchtig wierp hij een blik op zijn horloge.
'Oké, de tweede helft gaat bijna beginnen.' Hij keek naar Rose.
'Nou Rose, ga je gang. Je weet waar je de tas moet oppikken.'
Rose leek een moment in shock. 'Huh? Nu? Maar.. de wedstrijd.. en..'
Cas keek haar ongeduldig aan en klakte met zijn tong.
'Neehee Rose, Dirk is NU in het hotel. Als wij terugkomen, gaan ze net trainen en ik wil dat dat gedoe met die tas vandaag geregeld is. Jij geeft die tas persoonlijk aan Dirk af, en dan bel je Em. Die verteld je dan wel wat je moet doen.' Rose leek met stomheid geslagen. Ik haalde mijn schouders op. 'Nou goed, Castro, ik ga die Uruguayaantjes maar weer naar de catacomben leiden.'
Voordat ik de deur van de kleedkamers opende, wendde ik me nog even snel tot Rose.
'Doe je Dirko de groeten van me?' vroeg ik met een poeslieve glimlach.