She’s Not One Of Them [Jasper-Twilight] <18>

[Jasper]
Na een half uur komt Rose de kamer in gestormd en we moeten allemaal gaan staan met onze ogen toe. Even later hoor ik Alice en Aylin binnenkomen en Rose zegt dat we onze ogen mogen openen. Mijn mond valt open en ik kan mijn ogen niet geloven.
Aylin ziet er uit om op te eten, iets wat ik niet te letterlijk mag nemen. ‘Z-Ze ziet er prachtig uit.’ Stotter ik tegen Alice. Alice en Rose kijken elkaar grijnzend aan en Aylin kijkt me verlegen aan. Ik weet zeker dat als mijn hart zou kloppen het nu zou stil staan.
Ik schrok een beetje, maar ontspande daarna weer. Ik wist best dat van dit soort gevoelens problemen zouden komen, maar ik kon er niks aan veranderen.
[Carlisle]
‘Dat hebben jullie goed gedaan dames, maar ik denk dat het beter is als Aylin nu naar huis gaat. Dan kunnen jullie gaan jagen, want ik wil niet dat jullie haar iets aandoen.’ Zeg ik rustig.
‘Oké, kom je Aylin? Ik en Rose brengen je wel.’ ‘Is goed Alice, wel dada dan. Tot morgen.’ ‘Tot morgen.’
[Rose]
‘Ay, ik vind dat je morgen gewoon bij ons moet komen. Lekker gezellig .’ ‘Euh ja is goed.’ ‘Vind je het eigenlijk niet eng als Alice zo snel rijd, want ja niet alle mensen kunnen daar tegen.’ ‘Ik heb er geen problemen mee,  maak je maar geen zorgen.’ ‘Zo we zijn er.’
‘Euh ja tot morgen dan maar hé.’ Ze geeft mij en Alice een knuffel, voor zover dat dat gaat in een auto. ‘Tot morgen.’ Zeggen ik en Alice in koor.
[Aylin]
Ik doe de deur open en zie Rosalies auto nog net de straat uitrijden. Als ik naar binnen ga loop ik naar de keuken. Zoals ik al dacht tref ik daar mama aan, die al aan het avondeten bezig is. ‘Hay mam, wat ben je aan het maken?’ ‘Hay schat, hoe was het bij de Cullens? We gaan trouwens spaghetti eten.’ ‘Jummie, en het was wel gezellig.’
Ik ga naar de living en zet de tv op.
De volgende ochtend parkeer ik mijn auto naast die van Rosalie. Ik stap uit en begroet ze allemaal. We staan wat te praten en de eerste bel gaat. Ik heb samen met Alice geschiedenis en we gaan naar het lokaal.
Best wel grappig als je bedenkt dat we nu een onderwerp bespreken waar Alice gewoon bij was. Wat ook wel tot een paar discussies leidt, omdat volgens Alice niet alles wat in het boek staat correct is. Ik geef haar een lichte duw zodat ze door heeft dat ze zichzelf kan verspreken.
Ze laat het voor wat het is en de leraar gaat verder met de les. ‘Dank je’ fluistert ze onhoorbaar, ik knik een keer dat het goed is.