Opdracht 2.

Daar stond ik dan. Een eindeloze tunnel lag voor mijn voeten, wachtend tot ik de eerste stap zou zetten. Aan de eind van de tunnel scheen een wit, aantrekkelijk licht.
Ik wilde er naar toe lopen, maar iets in mij zei dat dat niet de juiste beslissing was. Ik zou zoveel onopgelost achterlaten... Ik wilde omdraaien, maar ik kon het niet.

"Ook een slokje?" Fernand keek me aan, terwijl hij een glas met een rode vloeistof voor mijn neus hield. Ik pakte het glas van hem aan en bekeek de inhoud.
"Wat is het?" vroeg ik.
"Weet je dat niet?" Fernand lachte, en als een echo volgden de stemmen van zijn vrienden. Ze stonden in een kring om mij heen, en ik voelde me onder druk gezet. "Het is passoa," riep een man van wie ik de naam niet wist.
Voorzichtig zette ik het glas aan mijn lippen en nam een slokje. Het spul brandde op mijn tong, maar niet onaangenaam. Aangemoedigd nam ik een grote teug en gaf het glas toen terug aan Fernand. Hij glimlachte naar mij, en zwakjes glimlachte ik terug.
"Vond je het lekker?" vroeg hij, terwijl hij een arm om mij heen legde. Een beetje bang voor alle jongens en mannen om me heen die mij allemaal aanstaarden, knikte ik.
"Zo mag ik het horen, Saar," Fernand klopte me op mijn rug en richtte toen zijn aandacht op een van zijn vrienden: "Bill! Haal eens even een groot glas voor Sara, dan zullen we eens zien hoeveel ze aankan." Sommige mensen grinnikten, maar ik zou laten zien wat ik waard was. Dan zouden Fernands vrienden nooit meer al te licht over mij denken.
Bill kwam terug met een groot glas tot aan de rand gevuld met knalrood sap. "Drink maar op, liefje," fluisterde Fernand en hij beet zachtjes in mijn oor. Ik begon te drinken, en tot mijn genoegen merkte ik dat het heel gemakkelijk ging. Binnen de minuut had ik het hele glas achterovergeslagen, en ik veegde mijn mond af aan mijn mouw. Ik voelde me groeien toen ik alle aanwezigen me verbaasd aan zag staren. "Mag ik nog wat?" zei ik, knipogend tegen Bill. Hij knikte langzaam, en na een tijdje was mijn glas opnieuw gevuld. Dit keer dronk ik hem twee keer zo snel leeg en ik merkte dat ik me licht in mijn hoofd begon te voelen. Mijn vingers begonnen te tintelen, en ik voelde me vrijer. Dat passoa-spul was heerlijk!
Gretig dronk ik een 3e glas, en ik besloot plotseling dat het wel grappig zou zijn als ik wat uitdagend ging dansen. Wankelend stond ik op, en een jongen hield mijn arm vast zodat ik niet zou vallen. Ik begon met mijn heupen te wiegen, en ik hoorde een paar mannen fluiten. Ik glimlachte en ging tegen een jongen aan dansen. Hij legde zijn handen op mijn kont, toen het plotseling zwart voor mijn ogen werd en ik flauwviel.

Het eerste wat ik voelde toen ik wakker werd, was een helse hoofdpijn. Ik greep meteen naar mijn hoofd en schreeuwde. Toen opende ik in mijn ogen, en keek recht in die van Fernand.
"Wat is er gebeurd?" kreunde ik. Fernand wachtte even voor hij antwoordde, en streek over mijn haren. Ik lag in zijn bed, zag ik nu. Wat deed ik hier? Wat was er gisteravond gebeurd, nadat ik was flauwgevallen?
"Je viel alleen flauw." Er klonk een valse noot in zijn stem: Hij probeerde geruststellend te klinken, maar slaagde daar totaal niet in. Ik begon bang te worden.
"En toen?" vroeg ik door.
"En toen heb ik je naar mijn huis gebracht, en nu ben je wakker." Zijn verhaal klopte niet: ik voelde me vreemd, opgerekt. Vanonder deed alles zeer. Ik begon een vaag vermoeden te krijgen, maar ik durfde niets te zeggen.
"Volgende week weer?" vroeg Fernand.
"Ja hoor," glimlachte ik, al zag ik dat helemaal niet zitten.

Maar ik wachtte niet tot een week daarna.
Het verlangen naar dat heerlijke, vrije gevoel was zo groot dat ik de volgende dag naar de supermarkt ging, en ik liep naar de drankafdeling. Ik zocht net zolang tot ik een fles vond met het opschrift: Passoa. Ik pakte drie, nee, vier flessen uit het rek en liep naar de kassa. Ik glimlachte zelfverzekerd naar de cassière, die wantrouwend terugkeek. "ID-kaart?" vroeg ze. Verward haalde ik mijn ID-kaart tevoorschijn. Toen de cassière mijn geboortedatum bekeek, schudde ze haar hoofd en zei: "Tut-tut. Nou, voor deze ene keer dan maar."
's Middags smokkelde ik de drank naar mijn kamer, en 's avonds begon ik in mijn eentje te drinken. Weer voelde ik me duizelig worden, een heerlijk gevoel. Ik begon te zingen, en hoorde mijn broer geïrriteerd vanaf zijn kamer roepen.
"Klootzak!" riep ik vrolijk terug. Ik stond op en was van plan om nog iets naar hem te schreeuwen, maar in plaats van woorden kwam er braaksel uit mijn mond. Ik spuugde over mijn hele kamervloer heen en raakte buiten bewustzijn.

Dit keer werd ik wakker in mijn eigen bed, met een bezorgde moeder die over me waakte. Tot mijn verbazing was ze aan het huilen. Ik probeerde me te herinneren wat ik gisteravond gedaan had, maar veel kwam er niet terug.
"Sara... Hoe kon je?" snikte mijn moeder. "Weet je dan niet dat passoa hartstikke sterke drank is? Het komt zeker door die vriendjes van je, he? Ik verbied je het huis nog uit te gaan!"
Ondanks mijn hoofdpijn kon ik nog een beetje nadenken, en ik zei: "Moeder, u kunt mij niets verbieden. Ik ben oud genoeg om zelf te bepalen wat ik doe."
Mijn moeder begon boos te worden en schreeuwde: "Verdwijn dan uit mijn ogen, ondankbare meid! Je vader en ik hebben ons best gedaan je goed op te voeden en een mooi bestaan te geven, en dat alles gooi jij weg met een paar glaasjes drank. Pak je spullen en ga weg!" Boos stormde ze mijn kamer uit, en ik besloot dat ik maar beter weg kon wezen, ook al snapte ik niet precies waar ze nou zo boos om was.
Mijn moeder had de flessen drank meegenomen, zag ik. Jammer, dacht ik, maar Fernand heeft vast wel wat drank voor mij.
Ik klom uit mijn slaapkamerraam, en werd verblind door het felle zonlicht. Terwijl ik naar beneden klom, voelde ik een leegte in me. Het deed pijn om hier zomaar vandaan te lopen. Maar ik moest het doen, op de een of andere manier betoverde die passoa me helemaal, ook al bonkte mijn hoofd en schreeuwde mijn lichaam van de pijn, het was het waard. Ik liet me van de rijgenpijp glijden en strompelde door de straten. Het was acht uur in de morgen, op zondag, wat betekende dat het nog veel te vroeg was voor de mensen om op te staan.
Het enige waar ik aan kon denken, was de passoa en dat heerlijke, vrije gevoel.
Ik belde aan bij Fernands huis, en na een tijdje deed Fernand slaperig open. Toen hij na een paar keer knipperen zag wie er voor hem stond, vloekte hij.
"Sara, wat doe jij hier nou zo vroeg?"
"Ik ben mijn huis uit gezet, en ik vroeg me af of ik bij jou kon komen wonen," mompelde ik.
Ik zag dat Fernand aan het nadenken was, en gauw voegde ik er nog aan toe: "Die drank, he, passoa? Heb je daar nog meer van?"
Fernand glimlachte, en zei: "Natuurlijk heb ik daar nog meer van, kom maar binnen."

-Een maand later-
Ik stond voor mijn spiegel en kamde mijn haren. Ongelukkig keek ik naar mijn bleke, doorzichtige huid en de grote wallen onder mijn ogen waren paars van vermoeidheid.
Fernand kwam binnen, en keek mij schattend aan. Ik vermijdde zijn blik, terwijl hij zei: "Misschien moet je eens wat minder drinken, Saar. Er komt zometeen nog een klant, maar ik denk dat ik je voor deze opdracht maar eens wat minder geef."
Geschokt keek ik hem aan. Normaal gaf hij me voor iedere klant, waar ik zo van walgde, twee flessen. Hoeveel zou dat nu worden?
Fernand glimlachte vals bij het zien van mijn woedende gezicht. "Je ouders hebben vandaag gebeld, ze zijn ongerust. Het schijnt dat ze je graag weer in huis willen hebben." Hij rolde met zijn ogen, en verdriet drukte op mijn schouders neer. Fernand ging weg, en liet mij alleen achter met mijn zorgen.
Ik ging achter mijn bureau zitten, en staarde naar de halfvolle fles die tegenover mij stond. Was ik hier maar nooit aan begonnen. Ik dacht aan mijn ouders, mijn broer, mijn vrienden, wat ik hen allemaal aandeed. Ik was al drieëneenhalve week niet meer op school geweest, sinds ik bij Fernand was gaan wonen. Mijn ouders hadden me gesmeekt terug te komen, maar ik had niet geluisterd. Fernand had me een prachtig leven vol rijkdom en passie beloofd, en natuurlijk veel glaasjes passoa. Nooit had hij gezegd dat ik er iets voor terug moest doen, dat ik iedere nacht met andere mannen naar bed moest. Ik miste mijn oude, gezellige leventje. Iedere dag kwamen er nu nieuwe, vieze mannen die aan mijn meest geheime plekken zaten en aan wie ik me helemaal bloot gaf. Ik vond het vreselijk, maar ik deed het allemaal voor een beetje passoa.
Ik voelde me vies, besmet. Dit leven voelde verkeerd, ik had altijd een andere toekomst in gedachten gehad. Ik wilde geen goedkoop hoertje zijn, en toch was ik het geworden. Op dat moment voelde ik me plotseling ontwaken: ik wist hoe ik hier een einde aan kon maken.
Als ik een einde aan mijn leven maakte, zou Fernand geen inkomsten meer hebben. Zijn passoasletje zou hij kwijt zijn, en dat was alles wat ik wilde. Ik haatte Fernand, ik wilde niets liever dan hem dwarsbomen. En mijn eigen, dramatisch stukgelopen leven zou ik kwijt zijn. Misschien was dit besluit laf, maar mijn geest streefde naar rust.
Als in een trance zette ik de fles voor de laatste keer aan mijn lippen, en ik dronk hem leeg. Ik stond op, en liep naar het raam. Ik staarde naar de maan en de sterren, en vroeg me af of ik er niet één van zou kunnen zijn.
Ik deed het raam open en ging op het raamkozijn zitten, mijn benen bungelend in de buitenlucht. Zes meter onder mij stond een lantaarnpaal.
Zonder er verder over na te denken liet ik me vallen. Het geruis van de wind, een doffe klap, stilte.
Eindelijk was mijn lijden over.

Ik zette een stap richting het licht, en een deel van mijn ziel liet ik achter. Nooit meer zou ik terugkeren naar die vreselijke wereld. En daar was ik blij om.